dimitrisCh
Μέλος
Και τώρα που η φιλόδοξη εκστρατεία μας στην Ευρώπη έφτασε στο τέλος της, η οποία μόνο με την μικρασιατική εκστρατεία μπορεί να συγκριθεί, ( λες υπερβολές μήτσο, αλλά ας φτιάξουμε καταρχάς κλίμα ), τώρα που τα όπλα σίγησαν, και μετά τους ποταμούς αίματος που χύθηκαν από τους Έλληνες οχυρομάχους, στην ομολογουμένως γενναία προσπάθειά τους να συγκρατήσουν με αυτοθυσία τις ορδές των «βάρβαρων» Ευρωπαίων, οι οποίοι παρεμπιπτόντως, ζούσαν σε δέντρα και καλύβες και τρέφονταν με βελανίδια, όταν εμείς οι «πολιτισμένοι» σφαζόμασταν αναμεταξύ μας στην Ιψό και σε όλη την Ασία, και που τόλμησαν να ταπεινώσουν αυτά τα τέρατα των ελληνικών κόσμων, αυτούς τους τρισμέγιστους οχυρομάχους, αυτοί οι βάρβαροι, και πήραν τα σκαλπ μας και τα περιφέρουν πανταχού σε ολάκερη την Ευρώπη, ας επιστρέψουμε στους θαυμαστούς μας ελληνικούς κόσμους, ας επουλώσουμε τις πληγές μας, ας ηρεμήσουμε και ας δούμε, με θάρρος τόλμη και γοητεία, αλλά κυρίως με ωριμότητα, τι είναι αυτό που αποκομίσαμε από όλη αυτήν την εκστρατεία. Και ίσως να μην λέω υπερβολές, γιατί στην περίπτωση της μικρασιατικής εκστρατείας, τους στρατηγούς τους εκτέλεσαν στο τέλος, στην περίπτωση της δικής μας εκστρατείας, ορισμένοι βιάστηκαν να τους εκτελέσουν πολύ νωρίς, διαρκούντος του τουρνουά, γιατί ως γνωστόν, πάντα φταίνε οι άλλοι. Η κόλαση είναι οι άλλοι, σύμφωνα με τον Ζαν Πωλ Σαρτρ. Και χωρίς τους άλλους, η μοναχικότητα, είναι ο παράδεισος. (δεν θυμάμαι ποιος το είπε αυτό)
Ας δούμε καταρχάς τι κερδίσαμε από αυτό το τουρνουά. Σίγουρα μάθαμε πολλά σε αυτό το τουρνουά, τα οποία δεν γνωρίζαμε περί μαχών, νέες στρατηγικές, νέες τακτικές, γίναμε πολύ σοφότεροι, έτσι πιστεύω. Πρώτα απ΄ όλα μάθαμε πως παίζουν μάχες οι ξένοι.
Και νομίζω ότι μετά τις πρώτες μάχες, έπεσε αμέσως στην αντίληψη των αρχηγών, ότι οι ξένοι στρατολογούσαν με διαφορετικό τρόπο από ότι εμείς.
Στρατολογούσαν τους μονομάχους, όχι όλους, αλλά αυτούς με πλήρη ηγεσία και με 0 ζωή με βαθμό «λοχαγός». Και φυσικά αυτό δεν το έκαναν αυτό, όπως εσφαλμένα πιστεύουν μερικοί, για να παίρνουν ευνοϊκότερες θέσεις οι μονομάχοι στο πεδίο, όταν γίνεται κίνηση, αλλά γιατί ο λοχαγός πυροβολεί αμέσως μετά από τους στρατηγούς, και έχει την πιθανότητα, όταν πυροβολήσει σε τυχοδιώκτες, να κάνει εύστοχη και μεγάλη ζημιά και ενδεχομένως κρίτικαλ στον τυχοδιώκτη, πριν τις δύο βολές που θα πιάσει το μπόνους του τυχοδιώκτη. Αν πιάσει το μπόνους του τυχοδιώκτη, δεν έχει καμία σημασία η βολή του μονομάχου πλέον. Έτσι γίνεται κατανοητό γιατί οι τυχοδιώκτες μας έπεφταν τόσο εύκολα. Το έζησα προσωπικά στην πρώτη μάχη όταν κρατούσα πεδίο και δεχόμουν μόνο βολές από μονομάχους εχθρούς κυρίως και μετά έπιανε το μπόνους, αλλά ήδη η ζημιά που γινόταν με 2 βολές ήταν σημαντική και με πιθανότητα 50% κρίτικαλ γινόταν πιο σημαντική. Και το έζησα και στην τελευταία μάχη στον πύργο εργατών, όταν πάλι μόνο μονομάχοι με πυροβολούσαν.
Επίσης στρατολογούσαν τους υπόλοιπους μονομάχους με ζωή, τους στρατιώτες και τους εργάτες με βαθμό «στρατιώτης». Ακριβώς γιατί αυτές οι κατηγορίες χαρακτήρα δεν έχουν κάποια ιδιαίτερα μπόνους.
Επίσης στρατολογούσαν τους τυχοδιώκτες και τους offline με βαθμό «στρατολόγηση», δηλαδή αστρατολόγητους. Άκουσον, άκουσον! Αστρατολόγητοι; Ποιος Έλληνας οχυρομάχος θα το διανοηθεί αυτό. Ο λόγος που το έκαναν αυτό είναι για να πυροβολούν και να κινούνται τελευταίοι οι τυχοδιώκτες. Οι τυχοδιώκτες έχουν μικρότερες πιθανότητες ευστοχίας αλλά και όταν κινηθούν τελευταίοι έχουν περισσότερες πιθανότητες να προωθηθούν κατά την κίνηση σε ένα πεδίο, είτε αυτό πρόκειται για κάποιο εξωτερικό πεδίο, είτε αυτό πρόκειται για πύργο, είτε αυτό πρόκειται για το πεδίο της σημαίας, αφού αυτό το πεδίο θα το έχουν εκκαθαρίσει με τις βολές τους με την σειρά, οι μονομάχοι, οι στρατιώτες και εργάτες, και τέλος οι τυχάδες και θα κινηθούν. Όσον αφορά τους offline, ναι ακούγεται παράξενο, αλλά οι offline δεν είναι για να καλύπτουν τους online, αλλά είθισται εις την αλλοδαπήν να χρησιμοποιούνται ως εργαλείο για να κερδηθεί η μάχη και φροντίζουν για την προστασία τους.
Επίσης στο τέλος στρατολογούσαν με βαθμό «έφεδρος» αυτούς που δεν θα έμπαιναν στην μάχη, ακριβώς για να μην τους βάλει το σύστημα.
Όλα αυτά ήταν φυσικό να τα δουν οι αρχηγοί αμέσως με την πρώτη σύσκεψη, κι έτσι έγινε και δεν το αμφισβητεί κανένας αυτό.
Επίσης κοιτάζοντας την κατανομή ζωής των Ελλήνων οχυρομάχων διαπιστώνει και ο πιο αδαής, ότι ήμασταν αν όχι η μοναδική, τουλάχιστον από τις λίγες χώρες, οι οποίες είχαν στην ομάδα παίκτες με ζωή από 3000 μέχρι 6000. Και δεν είχαν οι ξένοι τέτοιους παίκτες, γιατί δεν έχει καμια θέση παίκτης με αυτό το στήσιμο στα οχυρά. Ο μονομάχος, είτε θα έχει 0 ζωή και πλήρη ηγεσία για να είναι ελεύθερος σκοπευτής, είτε θα παίξει με πλήρη ζωή. Αυτό έκαναν οι ξένοι. Σε εμάς οι οδηγίες που δόθηκαν ήταν, οι μονομάχοι να είναι με ~4000 ζωή. Πιστεύω ότι ήταν λάθος αυτό. Δεν είχαμε την πολυτέλεια να έχουμε πολλούς μονομάχους, αλλά μπορούσαμε να στήσουμε μια ολιγομελή ομάδα μονομάχων ως «φονικά όπλα». Τώρα, εάν αυτό το εφαρμόζαμε, το πιο πιθανό θα ήταν να φτάσουμε στο σημείο να μαλώνουν οι μονομάχοι μεταξύ τους, γιατί αυτός κι όχι εγώ. Και δεν έχουμε και την πολυτέλεια να έχουμε μονομάχους δοκιμασμένους στην πράξη με αυτό το στήσιμο στους ελληνικούς κόσμους. Και ας μην ξεχνάμε ότι δεν έχουμε και παίκτες με όπλα επιπέδου 4 και 5, που είχε η πλειοψηφία των ξένων μονομάχων και μη. Βέβαια ούτε και οι ξένοι μονομάχοι έχουν αυτό το στήσιμο στους κανονικούς κόσμους, γιατί αυτό το στήσιμο μονομάχου δεν έχει καμία θέση στα μικρά οχυρά, που έχει επικρατήσει πλέον να παίζονται οι μάχες, όταν οι μάχες γίνονται σε μεγαλύτερα, τότε ναι έχουν θέση αλλά και πάλι σε περιορισμένο αριθμό. Ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες.
Και φυσικά οι ξένοι είχαν τους στρατιώτες στημένους με πλήρη ζωή ως επί το πλείστον και τους τυχοδιώκτες επίσης με πλήρη ζωή, πλην αυτών με ένδυση Bob Dalton.
Αυτός ο κόσμος είχε ιδιαιτερότητες και μας δίδαξε πολλά. Κυρίως όμως μας δίδαξε, ότι δεν γνωρίζουμε πως παίζονται οι σύγχρονες μάχες.
Όλα αυτά τα είδαν αμέσως οι αρχηγοί και δεν το αμφισβητεί κανένας αυτό.
Επίσης κοιτάζοντας τις μάχες των ξένων, είδαμε ότι δεν υπάρχει πλέον ελπίδα να κρατηθεί πεδίο εκτός του οχυρού από τυχοδιώκτη, γιατί οι ζημιές είναι μεγάλες και η ζωή μπορεί να φθαρεί σε ένα γύρο, αν δεν πιάσει το μπόνους του τυχοδιώκτη. Και οι ξένοι το δοκίμασαν και δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ναι μεν στην πρώτη επίθεση μας οι Ούγγροι το εφάρμοσαν, αλλά δυστυχώς μας έλλειπαν 20 παίκτες και φυσικά οι υπόλοιποι που παίζαμε δεν ήμασταν και με το βέλτιστο στήσιμο. Με διαφορετικό στήσιμο και με πλήρη επίθεση σίγουρα θα ήταν πολύ διαφορετικό το αποτέλεσμα εκεί στα πεδία. Όταν ο τυχοδιώκτης με δυσκολία καταφέρνει να μην πέσει και να κρατήσει πύργο, πως είναι δυνατόν να κρατήσει πεδίο; Η καλύτερη άμυνα ίσως είναι άμυνα με γεμάτα τα τείχη και με τις βολές να μοιράζονται. Θα φανεί στην πράξη αυτό κατά πόσο ισχύει ή όχι.
Διαπιστώνει επίσης κάποιος, ότι οι ξένοι χρησιμοποιούσαν με διαφορετικό τρόπο τους offline απ' ότι εμείς. Στην επίθεση δεν τους έστελναν προς τους πύργους, κυρίως τους έστελναν στα τείχη. Κι όταν τους έστελναν στους πύργους ήταν στρατολογημένοι ως «στρατολόγηση» δηλαδή αστρατολόγητοι, πρώτον γιατί δεν έχουν στόχο στον παίκτη που κόβει τον πύργο και δεύτερον για να κινούνται τελευταίοι και θα φροντίσουν οι άλλοι να κατεβάσουν τον πύργο για να ανέβουν οι offline.
Όλα αυτά δεν ήταν δυνατόν να μην υποπέσουν αμέσως στην αντίληψη και την διορατικότητα των αρχηγών, και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί αυτό.
Μπορεί να γράψει κανείς σελίδες ολόκληρες για τον διαφορετικό τρόπο που έπαιζαν οι ξένοι, σε σχέση με τον τρόπο που συνηθίζουμε να παίζουμε εμείς στους δικούς μας «Μεγάλους» κόσμους. Αυτό που βγαίνει ως συμπέρασμα όμως είναι, ότι εμείς παίζουμε με ξεπερασμένες στρατηγικές και τακτικές, με τις οποίες δεν έχεις πλέον καμία ελπίδα να κερδίσεις μάχη.
Δεν είναι η κατάλληλη ώρα των αριθμών, για να φανεί το πόσο ανεπαρκείς είναι οι γνώσεις μας περί οχυρών. Αλλά λίγο πολύ οι περισσότεροι μάθαμε πολλά.
Λίγα θα γράψω και για την συμπεριφορά μας στο τουρνουά. Δείξαμε όλοι την ανωριμότητα μας. Αυτό μόνο. Κι αν υπάρχει κάτι που έχω να προσάψω στους αρχηγούς, είναι αυτό μόνο που συνέβη στην τελευταία μας μάχη. Όταν είσαι αρχηγός κι αναλαμβάνεις ευθύνες, δείχνεις ανωτερότητα και τις αναλαμβάνεις μέχρι τέλους, και δεν πηδάς από το πλοίο που κινδυνεύει να βυθιστεί, αλλά ενίοτε ο καπετάνιος επιλέγει να βουλιάξει μαζί με το πλοίο του. Για την υστεροφημία του το κάνει αυτό. Γιατί η πλειοψηφία των παικτών μας πίστεψαν σε μια αξιοπρεπή εμφάνιση, μέχρι και την ύστατη μάχη και ήθελαν να προσπαθήσουν να δώσουν ότι καλύτερο μπορούσαν και πιστεύω ότι το έπραξαν και μπράβο τους. Και το έκαναν το καθήκον τους με όλο αυτό το μπάχαλο που επικρατούσε στο τσατ.
Τι μας έλλειπε κυρίως στο τουρνουά; Εγώ πιστεύω ότι αυτό που μας έλλειπε ήταν το πάθος για την νίκη. Αυτό το πάθος έπρεπε να καλλιεργηθεί στα τσατ και στο φόρουμ, να φροντίσουν οι αρχηγοί γι αυτό με συνεχή συνεργασία με τους παίκτες. Να ανεβάσουν το ηθικό. Να φροντίσουν να δημιουργήσουν μια καλή ατμόσφαιρα. Να δέσουν τους παίκτες σαν ομάδα. Κι όταν λένε ορισμένοι, ότι αρχηγοί ήταν απόντες, αυτό ακριβώς εννοούν ότι έλειπε. Και οι ξένες ομάδες σίγουρα τα ίδια προβλήματα με εμάς θα είχαν, ενδεχομένως να είχαν και περισσότερα. Με κόντρες από τους κανονικούς κόσμους. Ως άνθρωποι είμαστε όλοι μας εκ φύσεως εγωιστές. Βρήκαν όμως την δύναμη να τα αφήσουν κατά μέρος αυτοί και να παίξουν με ένα στόχο. Να είναι όσο μπορούν καλύτεροι. Εμείς δυστυχώς αυτό που κάναμε, ήταν να βρίσκουμε και να τονίζουμε αυτά που μας χωρίζουν κι όχι αυτά που μας ενώνουν.
Δεν αρκεί μόνο να διοργανώνεις μάχες και να στρατολογείς ως αρχηγός. Φροντίζεις και για το καλό κλίμα στην ομάδα. Και για να αποδώσουμε «τα του καίσαρος τω καίσαρι», δεν στέλνεις ένα κυκλικό, που λέει «αν δεν σας αρέσουν οι φάτσες των αρχηγών, να μην έρθετε στις μάχες, να παίξουμε έστω εμείς οι 60», ένα κείμενο που μόνο με επιείκεια θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κάποιος ως «ατυχές», ωσάν να ήταν το αποτέλεσμα ενός κειμένου που βγήκε από μια σύσκεψη εν μέσω κρασοκατάνυξης.
Κι εδώ θα πρέπει να τονίσουμε και την διαφορετική νοοτροπία των ξένων συντονιστών: Οι ξένοι όταν δίνουν οδηγίες, το ζητάνε ευγενικά και ενίοτε συνοδεύεται με ένα «παρακαλώ» και δεν διατάσσουν. Δεν είναι πραγματικοί στρατηγοί οι συντονιστές. Απλώς αναλαμβάνουν μια ευθύνη να φέρουν σε πέρας μια μάχη. Έμεινα έκπληκτος σε ξένο κόσμο, όταν κάποτε μου είπε σε ψίθυρο συντονίστρια, με την οποία παίζουμε τόσα χρόνια μαζί και κατακτήσαμε τόσους κόσμους και συντονίζει και στο τουρνουά, «σ' ευχαριστώ που κάνεις όλες τις αλλαγές που σου δίνω» και δεν ήξερα τι να της απαντήσω κι απλώς της είπα ότι κάνω το αυτονόητο. Πόσο διαφορετικά σκέφτονται αυτοί οι ξένοι!
Τα μεγάλα κείμενα κουράζουν. Και το παρόν έχει γίνει ήδη ένα κουραστικό κείμενο. Προσπάθησα να τα γράψω όσο πιο απλά μπορούσα, ώστε να είναι κατανοητά. Ελπίζω να γίνει μια εποικοδομητική συζήτηση και να κρατηθεί ένα επίπεδο από όλους μας. Δεν θα ήθελα να γίνει εσφαλμένα αντιληπτό από μερικούς ότι αυτά που έγραψα, τα έγραψα για να αποδοθούν ευθύνες σε κάποιους.
Ας δούμε καταρχάς τι κερδίσαμε από αυτό το τουρνουά. Σίγουρα μάθαμε πολλά σε αυτό το τουρνουά, τα οποία δεν γνωρίζαμε περί μαχών, νέες στρατηγικές, νέες τακτικές, γίναμε πολύ σοφότεροι, έτσι πιστεύω. Πρώτα απ΄ όλα μάθαμε πως παίζουν μάχες οι ξένοι.
Και νομίζω ότι μετά τις πρώτες μάχες, έπεσε αμέσως στην αντίληψη των αρχηγών, ότι οι ξένοι στρατολογούσαν με διαφορετικό τρόπο από ότι εμείς.
Στρατολογούσαν τους μονομάχους, όχι όλους, αλλά αυτούς με πλήρη ηγεσία και με 0 ζωή με βαθμό «λοχαγός». Και φυσικά αυτό δεν το έκαναν αυτό, όπως εσφαλμένα πιστεύουν μερικοί, για να παίρνουν ευνοϊκότερες θέσεις οι μονομάχοι στο πεδίο, όταν γίνεται κίνηση, αλλά γιατί ο λοχαγός πυροβολεί αμέσως μετά από τους στρατηγούς, και έχει την πιθανότητα, όταν πυροβολήσει σε τυχοδιώκτες, να κάνει εύστοχη και μεγάλη ζημιά και ενδεχομένως κρίτικαλ στον τυχοδιώκτη, πριν τις δύο βολές που θα πιάσει το μπόνους του τυχοδιώκτη. Αν πιάσει το μπόνους του τυχοδιώκτη, δεν έχει καμία σημασία η βολή του μονομάχου πλέον. Έτσι γίνεται κατανοητό γιατί οι τυχοδιώκτες μας έπεφταν τόσο εύκολα. Το έζησα προσωπικά στην πρώτη μάχη όταν κρατούσα πεδίο και δεχόμουν μόνο βολές από μονομάχους εχθρούς κυρίως και μετά έπιανε το μπόνους, αλλά ήδη η ζημιά που γινόταν με 2 βολές ήταν σημαντική και με πιθανότητα 50% κρίτικαλ γινόταν πιο σημαντική. Και το έζησα και στην τελευταία μάχη στον πύργο εργατών, όταν πάλι μόνο μονομάχοι με πυροβολούσαν.
Επίσης στρατολογούσαν τους υπόλοιπους μονομάχους με ζωή, τους στρατιώτες και τους εργάτες με βαθμό «στρατιώτης». Ακριβώς γιατί αυτές οι κατηγορίες χαρακτήρα δεν έχουν κάποια ιδιαίτερα μπόνους.
Επίσης στρατολογούσαν τους τυχοδιώκτες και τους offline με βαθμό «στρατολόγηση», δηλαδή αστρατολόγητους. Άκουσον, άκουσον! Αστρατολόγητοι; Ποιος Έλληνας οχυρομάχος θα το διανοηθεί αυτό. Ο λόγος που το έκαναν αυτό είναι για να πυροβολούν και να κινούνται τελευταίοι οι τυχοδιώκτες. Οι τυχοδιώκτες έχουν μικρότερες πιθανότητες ευστοχίας αλλά και όταν κινηθούν τελευταίοι έχουν περισσότερες πιθανότητες να προωθηθούν κατά την κίνηση σε ένα πεδίο, είτε αυτό πρόκειται για κάποιο εξωτερικό πεδίο, είτε αυτό πρόκειται για πύργο, είτε αυτό πρόκειται για το πεδίο της σημαίας, αφού αυτό το πεδίο θα το έχουν εκκαθαρίσει με τις βολές τους με την σειρά, οι μονομάχοι, οι στρατιώτες και εργάτες, και τέλος οι τυχάδες και θα κινηθούν. Όσον αφορά τους offline, ναι ακούγεται παράξενο, αλλά οι offline δεν είναι για να καλύπτουν τους online, αλλά είθισται εις την αλλοδαπήν να χρησιμοποιούνται ως εργαλείο για να κερδηθεί η μάχη και φροντίζουν για την προστασία τους.
Επίσης στο τέλος στρατολογούσαν με βαθμό «έφεδρος» αυτούς που δεν θα έμπαιναν στην μάχη, ακριβώς για να μην τους βάλει το σύστημα.
Όλα αυτά ήταν φυσικό να τα δουν οι αρχηγοί αμέσως με την πρώτη σύσκεψη, κι έτσι έγινε και δεν το αμφισβητεί κανένας αυτό.
Επίσης κοιτάζοντας την κατανομή ζωής των Ελλήνων οχυρομάχων διαπιστώνει και ο πιο αδαής, ότι ήμασταν αν όχι η μοναδική, τουλάχιστον από τις λίγες χώρες, οι οποίες είχαν στην ομάδα παίκτες με ζωή από 3000 μέχρι 6000. Και δεν είχαν οι ξένοι τέτοιους παίκτες, γιατί δεν έχει καμια θέση παίκτης με αυτό το στήσιμο στα οχυρά. Ο μονομάχος, είτε θα έχει 0 ζωή και πλήρη ηγεσία για να είναι ελεύθερος σκοπευτής, είτε θα παίξει με πλήρη ζωή. Αυτό έκαναν οι ξένοι. Σε εμάς οι οδηγίες που δόθηκαν ήταν, οι μονομάχοι να είναι με ~4000 ζωή. Πιστεύω ότι ήταν λάθος αυτό. Δεν είχαμε την πολυτέλεια να έχουμε πολλούς μονομάχους, αλλά μπορούσαμε να στήσουμε μια ολιγομελή ομάδα μονομάχων ως «φονικά όπλα». Τώρα, εάν αυτό το εφαρμόζαμε, το πιο πιθανό θα ήταν να φτάσουμε στο σημείο να μαλώνουν οι μονομάχοι μεταξύ τους, γιατί αυτός κι όχι εγώ. Και δεν έχουμε και την πολυτέλεια να έχουμε μονομάχους δοκιμασμένους στην πράξη με αυτό το στήσιμο στους ελληνικούς κόσμους. Και ας μην ξεχνάμε ότι δεν έχουμε και παίκτες με όπλα επιπέδου 4 και 5, που είχε η πλειοψηφία των ξένων μονομάχων και μη. Βέβαια ούτε και οι ξένοι μονομάχοι έχουν αυτό το στήσιμο στους κανονικούς κόσμους, γιατί αυτό το στήσιμο μονομάχου δεν έχει καμία θέση στα μικρά οχυρά, που έχει επικρατήσει πλέον να παίζονται οι μάχες, όταν οι μάχες γίνονται σε μεγαλύτερα, τότε ναι έχουν θέση αλλά και πάλι σε περιορισμένο αριθμό. Ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες.
Και φυσικά οι ξένοι είχαν τους στρατιώτες στημένους με πλήρη ζωή ως επί το πλείστον και τους τυχοδιώκτες επίσης με πλήρη ζωή, πλην αυτών με ένδυση Bob Dalton.
Αυτός ο κόσμος είχε ιδιαιτερότητες και μας δίδαξε πολλά. Κυρίως όμως μας δίδαξε, ότι δεν γνωρίζουμε πως παίζονται οι σύγχρονες μάχες.
Όλα αυτά τα είδαν αμέσως οι αρχηγοί και δεν το αμφισβητεί κανένας αυτό.
Επίσης κοιτάζοντας τις μάχες των ξένων, είδαμε ότι δεν υπάρχει πλέον ελπίδα να κρατηθεί πεδίο εκτός του οχυρού από τυχοδιώκτη, γιατί οι ζημιές είναι μεγάλες και η ζωή μπορεί να φθαρεί σε ένα γύρο, αν δεν πιάσει το μπόνους του τυχοδιώκτη. Και οι ξένοι το δοκίμασαν και δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ναι μεν στην πρώτη επίθεση μας οι Ούγγροι το εφάρμοσαν, αλλά δυστυχώς μας έλλειπαν 20 παίκτες και φυσικά οι υπόλοιποι που παίζαμε δεν ήμασταν και με το βέλτιστο στήσιμο. Με διαφορετικό στήσιμο και με πλήρη επίθεση σίγουρα θα ήταν πολύ διαφορετικό το αποτέλεσμα εκεί στα πεδία. Όταν ο τυχοδιώκτης με δυσκολία καταφέρνει να μην πέσει και να κρατήσει πύργο, πως είναι δυνατόν να κρατήσει πεδίο; Η καλύτερη άμυνα ίσως είναι άμυνα με γεμάτα τα τείχη και με τις βολές να μοιράζονται. Θα φανεί στην πράξη αυτό κατά πόσο ισχύει ή όχι.
Διαπιστώνει επίσης κάποιος, ότι οι ξένοι χρησιμοποιούσαν με διαφορετικό τρόπο τους offline απ' ότι εμείς. Στην επίθεση δεν τους έστελναν προς τους πύργους, κυρίως τους έστελναν στα τείχη. Κι όταν τους έστελναν στους πύργους ήταν στρατολογημένοι ως «στρατολόγηση» δηλαδή αστρατολόγητοι, πρώτον γιατί δεν έχουν στόχο στον παίκτη που κόβει τον πύργο και δεύτερον για να κινούνται τελευταίοι και θα φροντίσουν οι άλλοι να κατεβάσουν τον πύργο για να ανέβουν οι offline.
Όλα αυτά δεν ήταν δυνατόν να μην υποπέσουν αμέσως στην αντίληψη και την διορατικότητα των αρχηγών, και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί αυτό.
Μπορεί να γράψει κανείς σελίδες ολόκληρες για τον διαφορετικό τρόπο που έπαιζαν οι ξένοι, σε σχέση με τον τρόπο που συνηθίζουμε να παίζουμε εμείς στους δικούς μας «Μεγάλους» κόσμους. Αυτό που βγαίνει ως συμπέρασμα όμως είναι, ότι εμείς παίζουμε με ξεπερασμένες στρατηγικές και τακτικές, με τις οποίες δεν έχεις πλέον καμία ελπίδα να κερδίσεις μάχη.
Δεν είναι η κατάλληλη ώρα των αριθμών, για να φανεί το πόσο ανεπαρκείς είναι οι γνώσεις μας περί οχυρών. Αλλά λίγο πολύ οι περισσότεροι μάθαμε πολλά.
Λίγα θα γράψω και για την συμπεριφορά μας στο τουρνουά. Δείξαμε όλοι την ανωριμότητα μας. Αυτό μόνο. Κι αν υπάρχει κάτι που έχω να προσάψω στους αρχηγούς, είναι αυτό μόνο που συνέβη στην τελευταία μας μάχη. Όταν είσαι αρχηγός κι αναλαμβάνεις ευθύνες, δείχνεις ανωτερότητα και τις αναλαμβάνεις μέχρι τέλους, και δεν πηδάς από το πλοίο που κινδυνεύει να βυθιστεί, αλλά ενίοτε ο καπετάνιος επιλέγει να βουλιάξει μαζί με το πλοίο του. Για την υστεροφημία του το κάνει αυτό. Γιατί η πλειοψηφία των παικτών μας πίστεψαν σε μια αξιοπρεπή εμφάνιση, μέχρι και την ύστατη μάχη και ήθελαν να προσπαθήσουν να δώσουν ότι καλύτερο μπορούσαν και πιστεύω ότι το έπραξαν και μπράβο τους. Και το έκαναν το καθήκον τους με όλο αυτό το μπάχαλο που επικρατούσε στο τσατ.
Τι μας έλλειπε κυρίως στο τουρνουά; Εγώ πιστεύω ότι αυτό που μας έλλειπε ήταν το πάθος για την νίκη. Αυτό το πάθος έπρεπε να καλλιεργηθεί στα τσατ και στο φόρουμ, να φροντίσουν οι αρχηγοί γι αυτό με συνεχή συνεργασία με τους παίκτες. Να ανεβάσουν το ηθικό. Να φροντίσουν να δημιουργήσουν μια καλή ατμόσφαιρα. Να δέσουν τους παίκτες σαν ομάδα. Κι όταν λένε ορισμένοι, ότι αρχηγοί ήταν απόντες, αυτό ακριβώς εννοούν ότι έλειπε. Και οι ξένες ομάδες σίγουρα τα ίδια προβλήματα με εμάς θα είχαν, ενδεχομένως να είχαν και περισσότερα. Με κόντρες από τους κανονικούς κόσμους. Ως άνθρωποι είμαστε όλοι μας εκ φύσεως εγωιστές. Βρήκαν όμως την δύναμη να τα αφήσουν κατά μέρος αυτοί και να παίξουν με ένα στόχο. Να είναι όσο μπορούν καλύτεροι. Εμείς δυστυχώς αυτό που κάναμε, ήταν να βρίσκουμε και να τονίζουμε αυτά που μας χωρίζουν κι όχι αυτά που μας ενώνουν.
Δεν αρκεί μόνο να διοργανώνεις μάχες και να στρατολογείς ως αρχηγός. Φροντίζεις και για το καλό κλίμα στην ομάδα. Και για να αποδώσουμε «τα του καίσαρος τω καίσαρι», δεν στέλνεις ένα κυκλικό, που λέει «αν δεν σας αρέσουν οι φάτσες των αρχηγών, να μην έρθετε στις μάχες, να παίξουμε έστω εμείς οι 60», ένα κείμενο που μόνο με επιείκεια θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κάποιος ως «ατυχές», ωσάν να ήταν το αποτέλεσμα ενός κειμένου που βγήκε από μια σύσκεψη εν μέσω κρασοκατάνυξης.
Κι εδώ θα πρέπει να τονίσουμε και την διαφορετική νοοτροπία των ξένων συντονιστών: Οι ξένοι όταν δίνουν οδηγίες, το ζητάνε ευγενικά και ενίοτε συνοδεύεται με ένα «παρακαλώ» και δεν διατάσσουν. Δεν είναι πραγματικοί στρατηγοί οι συντονιστές. Απλώς αναλαμβάνουν μια ευθύνη να φέρουν σε πέρας μια μάχη. Έμεινα έκπληκτος σε ξένο κόσμο, όταν κάποτε μου είπε σε ψίθυρο συντονίστρια, με την οποία παίζουμε τόσα χρόνια μαζί και κατακτήσαμε τόσους κόσμους και συντονίζει και στο τουρνουά, «σ' ευχαριστώ που κάνεις όλες τις αλλαγές που σου δίνω» και δεν ήξερα τι να της απαντήσω κι απλώς της είπα ότι κάνω το αυτονόητο. Πόσο διαφορετικά σκέφτονται αυτοί οι ξένοι!
Τα μεγάλα κείμενα κουράζουν. Και το παρόν έχει γίνει ήδη ένα κουραστικό κείμενο. Προσπάθησα να τα γράψω όσο πιο απλά μπορούσα, ώστε να είναι κατανοητά. Ελπίζω να γίνει μια εποικοδομητική συζήτηση και να κρατηθεί ένα επίπεδο από όλους μας. Δεν θα ήθελα να γίνει εσφαλμένα αντιληπτό από μερικούς ότι αυτά που έγραψα, τα έγραψα για να αποδοθούν ευθύνες σε κάποιους.
)