Διαγωνισμός ~Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες~

  • Δημιουργός θέματος Serra
  • Ημερομηνία έναρξης
Κατάσταση
Δεν είναι ανοικτή για περαιτέρω απαντήσεις.

DeletedUser

Guest
Γραψτε μια Χριστουγεννιατικη ιστορια 300-400 λεξεις για να διεκδικησετε ενα απο τα παρακατω αντικειμενα:

- Χειμωνιατικο κασκολ
- Rudolf
- Ζαρια
- Μπισκοτο βουτυρου


Mαζι με την ιστορια σας γραψτε ποιο (ένα) απο τα παραπανω αντικειμενα θελετε και σε ποιον κοσμο.
Μια συμμετοχη για καθε παιχτη.
Μπορειτε να βαλετε την ιστορια σας μεχρι 07/01/11

Παρακαλω να μπαινουν μονο ιστοριες στο θεμα και να αποφυγετε το spam.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

DeletedUser

Guest
ΧριστουγενNα στην Αριζονα

Μια φορα και εναν καιρο στην Αριζονα ειχαν φτασει χριστουγεννα και ολοι στολιζαν τα σπιτια τους της πολης τους και φυσικα τους κακτους με ενα κοκκινο φιογκο και ενα κοκκινο σκουφο.Στα μπαρ ολοι συχναζαν να πηγαινουν τα χριστουγεννα και να πινουν κονιακ που τους ζεσταινε στις κρυες συνθηκες που επικρατουσε εκη.Ολοι στολιζαν δεντρα στα σπιτια τους με
κοκκινα και κιτρινα στολιδια και με αλλα πολλα χρωματα στην κορυφη του δεντρου εβαζαν ενα μεγαλο φωτεινο αστερι.Ομως υπηρχε ενας που μισουσε τα χριστουγεννα ο Μισατος . Εκλεβε ολα τα φωτακια τα στολιδια και τα δωρα που πηγαινε ο ΑΙ ΒΑΣΙΛΗΣ στα παιδια . Πηγαινε και ληστεβε τραπεζες και σπιτια και εκλεβε πυρομαχικα και οπλα.Ο Μισατος
ηταν πλουσιος με ολα αυτα που εκλεβε τα τελευταια 11 χρονια .Το μονο που δεν μπορουσε να κλεψει ηταν η χαρα προς τα χριστουγεννα.
Ο Μισατος αποφασισε να σκωτοσει οσους αγαπανε τα χριστουγεννα. Ομως σκεφτικαι οτι για να σκωτοσω οσους αγαπανε τα χριστουγεννα θα χρειαστω οχι μονο ενα ακριβες ρεβολβερ αλα ενα δισεκατομμυριο μαζι με τα πιρομαχικα .Την παραμονη χριστουγεννων που τα παιδια ελεγαν τα καλαντα ο Μισατος εκλεψε ολα τα χρηματα τον παιδιων και ετρεξε . Τον κυνηγουσε ο σεριφις τα παιδια ειπαν
- κοιτα ηρθε ο σεριφις astrapogiannos2
χαχαχαχαχαχα!. Νομηζεις οτι θα με πιασεις astrapogiannos2 δεν θα με πιασεις τοτε ομως ο astrapogiannos2 τον πυροβολισε στα ποδια και πειρε τα κλεμενα λεφτα και τα εδωσε στα παιδια και ο Μισατος πειγε φυλακη και οι κατηκοι της Αριζονας υσηχασαν απο τον Μισατο.Ομως ο Μισατος δραπετεψαι απο την φυλακη και πειγε και λυστεψε κι αλλες τραπεζες. Οι κατοικοι μολις εμαθαν οτι ο Μισατος δραπετεψε απο την φυλακη φοβηφηκαν τοσο πολοι που πιγαν να κρυφτουν κατο απο τα κρεβατια τους.Ο σεριφις astrapogiannos2 πιρε δραστικα μετρα. Ολοι οι κατοικοι πειραν τα καλυτερα οπλα τους και περιμενανε τον Μισατο.Ομως ο Μισατος ειχε θυμωσει πολοι που του ειχαν παρει την περιουσια του ετσι πιγε στην Αριζονα με τον στρατο του . Ο astrapogiannos2 εμαθε για την επιθεση που θα γινει και ειπε να μιν τον αφησουμε να πιραξι κανενα οσο ειναι χριστουγεννα.Οι κατηκοι ομως επιτεθικαν στον Μισατο και τον σκοτωσαν ετσι οι κατηκοι υσηχασαν απο τον Μισατο και δεν τους ξαναεκλεψε τα χριστουγεννα. Εζησαν αυτοι καλα και εμεις καλητερα. :))



θελω να κερδισω το Χειμωνιατικο κασκολ στον κοσμο Αριζονα:))
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

DeletedUser

Guest
Είχε κιόλας δύσει ο ήλιος. Το σκοτάδι είχε ήδη εμφανιστεί. Το μόνο που μπορούσες να διακρίνεις πίσω από την βαθιά ομίχλη ήταν φώτα. Αλλού πράσινα, αλλού κόκκινα .Αν προχωρούσες θα έβλεπες ότι αυτά τα φώτα είχαν όμορφα στολίσει την πόλη. Τα δέντρα, τους θάμνους ακόμα και τους κάκτους και φυσικά τα σπίτια .Όλοι ήταν μαζεμένοι στο σαλούν του Hentry Walker. Ενώ οι μισοί έπιναν κονιάκ μαζί με τον Σερίφη John Fitzburn και άκουγαν της επικίνδυνες αποστολές οι υπόλοιποι άκουγαν άφωνοι και τρομαγμένοι τις ιστορίες του Waupee.
Εντελώς ξαφνικά ακούστηκε κάτι. Έμοιαζε με πυροβολισμό. Όλοι σηκώθηκαν αλλά μόνο οι 3ς μονομάχοι: Mad Eagle & Freak (αυτά ήταν τα ονόματα που είχαν από προηγούμενες αποστολές) τόλμησαν να βγουν έξω. Ήταν κάποιος άγνωστος που λεγόταν Troy πάνω στο μαστανγκ κρατώντας ένα φοβερό colt. Ενώ έτρεχε με το άλογο οι μονομάχοι τον ακολουθήσαν. Μετά από λίγο κατάλαβαν ότι είχε εκρηκτικά και ήθελε να καταστρέψει την γέφυρα. 5 κογιότ κυνήγησαν τον Eagle αλλά αυτός τα εξουδετέρωσε εύκολα με το μουσκέτο του
Στο τέλος ο Troy σταμάτησε και προσκάλεσε σε μάχη τον Mad που τον είχε στριμώξει. Ο Freak και ο Eagle είχαν χαθεί . Ήταν ερημικά ο άνεμος φυσούσε και ο Troy έβαλε μια μελώδια που όταν σταματούσε θα ξεκίναγε η μονομαχία. Για τους μαχητές ο χρόνος κυλούσε δύσκολα, τα δευτερόλεπτα ήταν σαν ώρες και τα λεπτά σαν χρόνια.... Η μελώδια τελίωνε. Τι μπορούσε να γίνει;
Η καμπάνα χτύπησε και οι 2 τους γύρισαν να δουν . Ήταν πρωτοχρονιά. Άφησαν τα πιστόλια και αγκαλιστήκανε. Αφού γίνανε φίλοι γύρισαν μαζί στο σαλούν όπου βρήκαν τον eagle και τον freak να τους περιμένουν και έτσι ήπιαν όλοι μαζί το καταπληχτικό κονιάκ του Henty

Ελπίζω να ήταν αρκετά καλό ώστε να πάρω τα ζαριά που μου αρέσουν
Κόσμος: Αριζόνα

ο παίχτης μου λέγετε p1a2o3

Ευχαριστώ

Και καλή χρονιά
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

DeletedUser5052

Guest
Πως ξεκινησαν τα Χριστουγενα να εορταζονται σε ενα μικρο χωριο της Δυσης

Σε ενα χωριο της αγριας δυσης πολυ παλια στις 20 Δεκεμβριου 1900 καταφτανει ενας ταλαιπωρημενος προσφυγας . Παρολο τα γκρι ρουχα που φορουσε ηταν κουρελια , παρολο που το παντελονι του ηταν σκισμενο , παρολο που η ζωνη του ηταν φθαρμενη , παρολο που το κυνηγετικο του οπλο ειχε σκουριασει κουβαλουσε πολλα δολαρια . Αγόρασε ρουχα και ενα σπιτι . Ετσι μια μερα πηρε το πριονι του , εκοψε ενα δεντρο και το κουβαλησε σπιτι του , οπου το εστησε ορθιο . Ετσι μετα πηρε διαφορα στολιδια και στολισε το δεντρο . Ενας περαστικος που περνουσε βλεποντας το Χριστουγενιατικο δεντρο φωναξε ολο το χωριο να δει μπας και κανενας ξερει τι σοϊ πραγμα ειναι αυτο που ο προσφυγας ειχε στο σπιτι του . Κανενας ομως δεν ηξερε τι ηταν .Ετσι αποφασισαν να τον ρωτησουν . "Μα δεν ξερετε τι ειναι αυτο το δεντρο ?" ρωτησε ο προσφυγας . "Μηπως εχετε ακουστα τα Χριστουγενα ??" "Ούτε ??"
Τοτε ο προσφυγας τους ειπε την ιστορια της Παναγιας και του Ιωσηφ και του μελλοντα Μεσια . Τους ειπε οτι οι μονομαχιες σταματουσαν , οπως και οι πολεμοι . Ετσι ολοι οι κατοικοι ακολουθησαν τα εθιμα του προσφυγα . Και ζησαν αυτοι καλα και εμεις καλητερα ...


Αν αξιζω επαθλο(που δεν νομιζω ) θελω το χειμωνιατικο κασκολ . Ονομα παικτη : sira99 , κοσμος 5 .
 

DeletedUser

Guest
"ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ"

Ηταν μια παγωμενη νυχτα στην περιοχη της Αριζονας...Ολοι ειχαν συνηδητοποιησει τον ερχομο των χριστουγεννων,καθως λαμπυριζαν εκατονταδες μικρα φωτακια εξω απο τα σαλουν,τις αγορες,τα μπακαλικα,ακομα και ο γερο-DarkFox,ο νεκροθαυτης της πολης,ειχε στολισει τα μνηματα..Ενα πελωριο ασπρο πεπλο απο νιφαδες χιονιου ειχε σκεπασει την πολη,κανοντας αδυνατες τις μετακινησεις ακομη και με τους φημισμενους γαιδαρους της περιοχης.Ξαφνικα,μεσα απο την εκκωφαντικη σιωπη που επικρατουσε,πισω απο την ομιχλη του οριζοντα,μπορουσες να διακρινεις μια παραξενη φιγουρα και ενα δυνατο ποδοβολητο.Ηταν ενας εξαισιος καβαλαρης που με το αλογο του καταφερνε να δαμασει τη φυση,και σαν παγοθραυστικο ελισονταν σαν αιλουρος,αποφευγοντας τους ογκους του παγου που εκλειναν το δρομο του.Ηταν ενας οδοιπορος φημισμενος για την απληστια του,και διψασμενος για ρισκο και δοξα,ο LSD...Για καλη του τυχη,βρηκε το ξακουστο σαλουν του Henry.εδεσε το ταλαιπωρημενο πλεον,νεαρο του ατι,και μπηκε στο σαλουν σπροχνωντας την πορτα με σθενος,διατεθημενος να μοιραστει τις ιστοριες απο τις περιπετειες του στα Μαυρα Ορη,και να αποκαλυψει τη σκοτεινη πλευρα των χριστουγεννων...Εκατσε λοιπον να ξαποστασει παρατηρωντας τους θαμωνες..πισω απο ενα συνεφο καπνου ηταν ενας μυστηριωδης τυπος..εμοιαζε με ινδιανο...διπλα του ηταν μια πανεμορφη γυναικα,αλλα ηταν και ο σεριφης της πολης παρων,που δε δισταζε να επιδυκνυει το ρεβολβερ του,αφηνοντας το στο τραπεζι,ειναι προφανες πως ειναι μεθυσμενος..Ο μπαρμαν του προσφερει ενα ποτηρι ουισκι,και ο LSD θελοντας να τραβηξει τα βλεματα πανω του,αρχισε να διηγειτε την ιστορια του..Εκανε λογο για μια περιεργη πολη οπου ακουγονταν κραυγες και εμφανιζονταν σκιες απο το πουθενα..ηταν μια πολη φαντασμα..Φημες ελεγαν πως εκει ζουσαν οι καλικαντζαροι,κατι μικρα διαστρεβλωμενα πλασματακια που ξυπνουσαν μονο καθε παραμονη χριστουγεννων και επαιρναν ολα τα δωρα που αφηνε ο Αγιος Βασιλης,πριν προλαβουν να τα παρουν τα μικρα παιδια.Ο LSD ισχυριζεται πως ταξιδευε ολο το χρονο για να βρει ενα θρυλικο σπαθι που μπορει να σπασει αυτην την καταρα των χριστουγεννων.Ηταν το σπαθι καποιου αντρα ονοματι Hernando.Μετα απο πολλες κακουχιες,και ξεκινωντας με το να γυαλιζει υποδυματα να καθαριζει σταυλους και να κοιμαται σε ντουλαπες,τελικα εφτασε με φινετσατα ρουχα,να κανει παζαρια για την αναζητηση αυτου του σπαθιου.Τελικα καταφθανει στην πολη με το θρυλικο σπαθι στα χερια του.Ολοι τον παρακολουθουσαν με ευλαβεια και προσοχη..Με μια αποκρουστικη κραυγη,καρφωνει το σπαθι στα χωματα της παραξενης πολης,και τοτε ανοιγει μια τεραστια σχισμη στο εδαφος,οπου ισχυριζεται πως εκει μεσα,στα εγκατα της γης,χαθηκαν ολες οι σκιες,και οι κραυγες..ακουγονταν πια μια γλυκια μελωδια,και ξαφνικα ολα εξαφανιστηκαν,μαζι και το καταραμενο σπαθι..Κανενας δεν ξαναειδε ουτε ακουσε ξανα γι αυτην τη πολη..Ολοι στο σαλουν αρχισαν να τον χειροκροτουν και ο Henry,μεθυσμενος πλεον κι αυτος,αρχισε να κερναει ουισκι σε ολους,πισω απο το μουστακι του σεριφη,διακρινεις ενα ψιγμα χαμογελου...Ο μυστηριωδες ινδιανος δεν φενετε πια απο τον καπνο της πιπας του,και η ομορφη γυναικα βρισκετε μεσα στο μπαρ να μιλαει με τον Henry..Εμειναν εκει μεχρι το ξημερωμα,ακουγοντας τις χαρουμενες φωνες των παιδιων καθως ανοιγαν τα δωρα τους..Ο LSD ομως ειχε φυγει πριν ξημερωσει..μια νεα περιπετεια τον περιμενει...

Arizona-.LSD.-Rudolf
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

DeletedUser

Guest
Ηταν Χριστουγεννα και το τελευταιο φως του ηλιου χαθηκε πισω απο το Mogollon Rim.Βλεπω τους ανθρωπους να στολιζουν τα σπιτια,να κοβουν ξυλα,να ετοιμαζουν κουλουρακια...αχχ ποσο καιρο εχω να φαω κουλουρακια.(Γενικα ενα σπιτικο φαγητο θα μου εκανε καλο).Ολοι θα μαζευτουν τωρα στα σπιτια και θα απολαυσουν το τραπεζι με τα λαχταριστα φαγητα και το αφθονο πιοτο.Θα τραγουδησουν,θα χορεψουν και θα γλεντησουν ως αργα, προσποιουμενοι πως εχουν ξεσχασει τα προβληματα και τις εννοιες τους και κατω απο αυτην την ψευδαισθηση θα ξυπνησουν το πρωι και θα ερθουν αντιμετωποι με την πραγματικοτητα.Οι λεξεις αγαπη και συγχωρεση θα διαγραφουν απο το λεξιλογιο τους και ολοι θα σταματησουν να εχουν αυτο το υποκριτικο υφος καλοσυνης.Ετσι ειναι ομως,δεν μπορω παρα να το αποδεχτω.Ευτυχως εχω για παρεα μαζι μου ενα μικρο κοριτσακι που πουλαει σπιρτα.Το παρατησαν οι γονεις του και κανει οτι μπορει για να επιβιωσει.Φτιαξαμε μαζι ενα καταφυγιο απο χαρτονια για να γλυτωσουμε απο το κρυο.Βρηκαμε κατι μπαγιατικα κουλουρακια,θα το γλεντησουμε αποψε!Τετοιες μερες συνηθως ειμαι κακοκεφος αλλα απο τη στιγμη που συναντησα αυτο το μικρο κοριτσακι μια σπιθα ελπιδας αναψε μεσα μου.Ενιωσα οτι απεκτησα ξανα οικογενεια,καποιος να νοιαζεται πραγματικα γαι εμενα και να μην προσποιειται.Αυτο με εκανε πραγματικα ευτυχισμενο και ενιωσα..(ναι! θα τολμησω να το πω)...ενιωσα πιο τυχερος και πιο ολοκληρωμενος απο εκεινους που το μονο που ειχαν ηταν ενα στρομμενο τραπεζι και ζεστασια.Τελικα το μονο που χρειαζετα ειναι πιστη και μια καλοσυνατη καρδια...Κοιταξα ψηλα στον ουρανο και ενιωσα μια ανακουφηση.


θα ηθελα τα ζαρια κοσμο 1

edit > σε ποιο κοσμο?
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

DeletedUser4428

Guest
Μια καουμποικη Χριστουγιεννιατικη ιστορια!

Ξεκινησε η περιπετεια και εγω απλα δεν το ηξερα,περιπλανωμενη σ ενα κοσμο που δεν γνωριζα .Ειχα φυγει μακρια απο τον καουμποι που στην μοναξια της Δυσης με εκανε να νιωθω οτι βρισκομαι σε πολη με χιλια ατομα!Το μονο στηριγμα μου και ελπιδα μου ηταν ο αντρας τησ ζωης μου ο γιος μου !Επρεπε λοιπον να αποφασισω ... να γυρισω πισω να τον βρω η να χαθω για παντα...Το αφησα στην τυχη και στην μοιρα,αν ηταν γραφτο θα ξαναβρισκομασταν!Οι μερες με το γιο μου περνουσαν μαθαινοντας του οτι γνωριζα για να μπορει να επιβιωσει στο αγριο west !Οι δυσκολιες πολλες η εξοικονομιση χρηματων για το φαγητο μας ηταν δυσκολη και τα φασολια πολλα !Δημιουργουσαν προβλημα σε καθε παραγκα ξενοδοχειο στρατωνα που κοιμομασταν !Ηταν τ0ο θανατηφορο οπλο μας!Μας διωχνανε πριν καν ξημερωσει και περιπλανιομασταν για να βρουμε το επομενο καταφυγιο χωρισ να μασ βρουν ληστεσ και κυνηγοι κεφαλων να μασ ληστεψουν!Ο γιος ομως μεγαλωσε και εμαθε να ειναι ενας πολυ καλος στρατιωτης!Πηρε τισς γνωσεις και τισ εμπειριεσ που του εδωσε η ζωη και με υπερασπιζοταν να μην παθω κακο!Ηταν τοσο καλος οχι μονο σαν στρατιωτησ αλλα και σαν πονοψυχος ανθρωποσ που μια μερα εσωσε τη ζωη ενος στρατηγου! Απο τοτε ο στρατηγοσ τον ειχε σαν δικο του παιδι και του εδωσε να αναλαβει ολο το στρατο και να τον διοικει με δυναμη και συνεση!!Εγω η μητερα του ημοθν περηφανη και τον ακολουθουσα παντου και του εδινα την ψυχικη αλλα και σωματικη μου βοηθεια!Εγινα τυχοδιοχτισα για να μην μασ λειψουν ποτε τα χρηματα αλλα ταυτοχρονα και μια καλη πολεμιστρια για να αντιστεκομαι στον καθε κακοβουλο που με πλησιαζε!!!Μια τιγρη που δεν την πλησιαζε κανεισ εκτοσ απο πολιτες που ειχαν την αναγκη της!Ετσι μανα και γιος δημιουργησαν την συμαχια τουσ χωρισ ομως να γνωριζουν οτι ειχαν την βοηθεια του καουμποι που ειχε κλεψει την καρδια της μαμας που ποτε δεν την αφησε απο τα ματια του και ηταν σε καθε τησ βημα απο πισω!Ωσπου μια μερα δεν αντεξε και εμφανιστηκε λεγοντας τουσ οτι ειναι καιροσ να μην ξαναχωρησουν ΠΟΤΕ!
Ετσι μαζι και ενωμενοι συνεχισαν την ζωη στην αγρια Δυση!!!!!! Ηταν Χριστουγεννα οταν η ευχη ολων πραγματοποιηθηκε!!!!

θα ηθελα παρακαλω τα ζαρια στον κοσμο ΑΡΙΖΟΝΑ
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

DeletedUser5080

Guest
Γυρίζω γυρνώ, το χρόνο μετρώ
Αστέρια γνωρίζω, ανθρώπους γεννώ.
Είμαι η γη του κόσμου μάνα γη.
Και βλέπω παιδιά, χορεύουν γελούν
Κι' αλλού να δακρύζουν να κλαιν να πονούν
Είμαι η γη του κόσμου μάνα γη.
Περάσαν τόσα χρόνια οι άνθρωποι ζητούν
γυρεύουν την αγάπη ειρήνη αποζητούν


φένεται χάλια!


alex239-1999
κόσμος 5 - ζαρια
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

DeletedUser

Guest
Μια φορα και εναν καιρο. Σε ενα μακρυνο χωριο της Δραμας, εμενε ενα πολυ φτωχοπαιδακιι. Πολυ φτωχο ομως. Και με μουσι.

Ηταν Χριστουγεννα. Ημερες χαρας και ευτυχιας. Αλλα, οχι για ολους.

Αλλα ηταν τοσο φτωχο, που δεν ειχε λεφτα ουτε για να παει να κουρευτει. Ποσο μαλλον για να μπορει να ανταπεξελθει με την σημερινη οικονομικη κριση.

Το μονο εισοδημα του, ηταν το μπουζουκι του. Επαιζε στην Αγια Βαρβαρα με το μπουζουκι του, για να βγαλει αρκετα λεφτα για να αγορασει ενα σαντουιτς με γυρο και με κετσαπ.

Οσο ομως, περνουσαν οι χειμωνιατικες μερες του Δεκεμβρη, το κρυο γινοταν ολο και πιο τσουχτερο. Τοσο τσουχτερο που οι χορδες απο το μπουζουκι παγωναν απειρα και εσπαγαν.

Ετσι το μικρο αγορι με το μπουζουκι και το μουσι, δεν μπορουσε πλεον να βγαλει το μεροκαματο, μεσα στο χιονισμενο τοπιο της Αγιας Βαρβαρας, παιζοντας με το μπουζουκι του.

Η μερα αφησε την θεση της για το απογευμα, και το απογευμα για το βραδυ. Σε ενα παγκακι με αυτοσχεδιες χαρτοκουτες, το κρυο της πιο σκοτεινης και κρυας νυχτας του Δεκεμβριου ηταν αβαστακτο. Ο μικρος μπουζουκτζης με το μουσι, μη εχοντας αρκετα λεφτα για να παρει νεες χορδες για το μπουζουκι, καθεται κουρνιασμενος στο παγκακι, ψελιζοντας αυτοσχεδιες ρημες για το νεο του cd-single.

To μονο επιπλεον αντικειμενο που ειχε, ηταν ο φανταχτερος αναπτηρας του Πολ.

Τον αναψε. Μια πορφυρη φλογα πεταχτηκε ζωηρα. Τον εσβησε.

Τον αναψε. Η πορφυρη φλογα πεταχτηκε ζωηρα παλι. Το αγορι αρχισε να κοιταει με δεος την φλοφα που χορευε με το κρυο αερακι. Τον εσβησε.

Τον αναψε. Ξαφνου η φλογα πεταχηκε παλι με εναν ζωηρο τονο. Το αγορι κοιταζει την φλογα και φανταζοταν την γευση του σαντουιτς με τον ζεστο γυρο και την κετσαπ. Ενα σαλακι κυλησε. Εσβησε ο αναπτηρας.

Αφου τον τιναξε λιγο, τον αναψε παλι. Μια παραπονεμενη φλογα, διστακτικα ξεπεταχτηκε παλι, παιρνοντας για ακομα μια φορα μια ζωηρη μορφη. Το αγορι καθως παρατηρουσε την φλογα, σκεφτοταν ενα barbeque σε μια παραλια της πελοποννησου, μιας παλιας και μακρυνης καλοκαιρινης βραδιας. Δακρυα κυλησαν απο τα ματια του. Γιατι του μπηκαν κατι ακυρες και κρυες χιονονιφαδες.

Ξαφνου.
Ο αναπτηρας εσβησε.
Με μανια προσπαθουσε να τον ξαναναψει.
Τιποτα.
Τσαφ και Τσαφ.
Αλλα τζιφος.
Με σβιγμενη την καρδια του, πηρε φορα και τον πεταξε.
Ο αναπτηρας τυχαια, επεσε μεσα στο συντριβανι των ευχων.
Καθως επεφτε μεσα στο παγωμενο νερο, εκανε μια ευχη.
Να βρεθει μεσα σε ενα ζεστο μερος, με ενα μικρο κρεβατακι και ενα πιατο ζεστο φαι.
Ξαφνικα ενιωσε ενα χερι στον σβερκο του. Ηταν ο Κυρ-Κωστας. Ο αστυνομος της γειτονιας.
"Γιατι πουλ' μ' πετας' πραμ'τα μεσα σε δημοσιο συντριβανι, Χριστου'νιατικα?"
Και τον περασε αυτοφωρο.

Ετσι καθως η ωρα σημαινει την γεννηση Του, 25 Δεκεμβριου, το μικρο αγορι με το μπουζουκι και το μουσι, περνουσε ευχαριστα την ωρα του, μεσα στην θαλπωρη και την ζεστασια του κρατητηριου.
Και ετσι, μια ακομα ευχη πραγματοποιηθηκε.

Και ζησαμε εμεις και καλα, και το αγορι με τον κυρ-Κωστα καλυτερα. :w




κοσμος 1, Darkfox
θα ηθελα τα ζαρια!
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

DeletedUser

Guest
Πρέπει τώρα να σας πω την ιστορία μιας γάτας. Δεν ήταν όμορφη, ούτε χαδιάρα. Ήταν ίσως η πιο άσκημη και άκομψη γάτα που έχω γνωρίσει. Μονοκόμματη και τραχιά σαν
μπουλντόγκ. Δεν ήταν καν δική μου. Όμως μου έκανε ένα θαυμάσιο Χριστουγεννιάτικο δώρο.

Ζούσα τότε σε προάστιο της Αθήνας. Το σπίτι, μονοκατοικία παλιά και άβολη, ήταν απομονωμένο σε ένα ύψωμα. Πίσω του το δάσος. (Τώρα έχει γίνει πολυκατοικίες!)

Το παλιό κτίσμα είχε μείνει καιρό ακατοίκητο. Ανήκε σε ένα γέροντα γιατρό, που ζούσε εκεί ολομόναχος. Είχε πεθάνει πάνω από ένα χρόνο. Πέρασε και άλλος καιρός μέχρι να συμφωνήσω με τους κληρονόμους για την ενοικίαση και να γίνουν οι απαραίτητες επισκευές.

Για αρκετούς μήνες, αφού μετακόμισα, έβλεπα μία γριά και άσκημη γάτα που τριγύριζε συστηματικά το σπίτι. Βέβαια γάτες εκεί υπήρχαν πολλές - και οι δικές μου και οι τακτικές
επισκέπτριες και οι περαστικές. Όμως αυτή ήταν αλλιώτικη. Ούτε πλησίαζε πολύ ούτε απομακρυνόταν. Βρισκόταν πάντα σε ίδια απόσταση από το σπίτι, σαν να ήταν δεμένη με ένα αόρατο σκοινί. Στηνόταν απέναντι και κοιτούσε συνεχώς τα παράθυρα, με μάτια κουρασμένα, κοκκινισμένα ενώ έβγαζε ένα χαμηλόφωνο μακρόσυρτο ήχο - κάτι ανάμεσα ουρλιαχτό και παράπονο.

Φερόταν σαν άγρια γάτα - αλλά δεν έμοιαζε άγρια. Όταν στηνότανε απέναντι στο παράθυρο της άνοιγα να μπει αλλά αυτή στεκόταν εκεί στην ίδια πάντα απόσταση. Αν πλησίαζα, οπισθοχωρούσε, χωρίς να τρομάζει και να εξαφανίζεται. Έτρωγε το φαγητό που της έδινα, με τον όρο ότι πάντα θα σεβόμουνα την προκαθορισμένη απόσταση. Αν στεκόμουν κοντά στο πιάτο, προτιμούσε να μείνει νηστική.

Το αίνιγμα λύθηκε όταν μίλησα με την κόρη του παλιού ιδιοκτήτη. 'Ηταν η γάτα του! Η μοναδική του συντροφιά! Την έλεγαν Πίπση κι ο γέροντας την υπεραγαπούσε. Μόνο που την είχε τόσα χρόνια, που κανείς δεν φανταζόταν ότι ζούσε ακόμα. Πρέπει να ήταν πάνω από δεκαπέντε χρόνων - υπέργρια. Όταν πέθανε ο γιατρός, δεν την βρήκαν στο σπίτι. Το κλείδωσαν - κι ούτε που την σκέφτηκαν. Κι εκείνη, πήρε τα βουνά και έγινε άγρια.

Δηλαδή, το σπίτι που έμενα ήταν το δικό της! Έκανα ότι μπορούσα να την πείσω να επιστρέψει - μάταια. Δεν εμπιστευόταν κανένα. Η χαϊδεμένη και καλομαθημένη, που γριά βρέθηκε στο δρόμο, επέζησε - αλλά δεν πίστευε πια σε τίποτα.

Μέχρι που ήρθαν Χριστούγεννα, παραμονές και ξαφνικά ακούω ένα άλλο νιάου και βλέπω την Πίπση με την μύτη κολλημένη στο τζάμι. Ανοίγω το παράθυρο και - δεν πιστεύω τα μάτια μου - μπαίνει στο σπίτι. Πρώτη φορά μπαίνει στο σπίτι, μυρίζει δεξιά-αριστερά με μεγάλη προσοχή, ψάχνει - και τελικά έρχεται εκεί που καθόμουνα, νιαουρίζει παρακλητικά και πηδάει στην αγκαλιά μου. Η Πίπση - που τηρούσε πάντα την απόσταση ασφαλείας, τα τρία μέτρα!

Είχε έρθει για να γεννήσει. Μέσα στην αγκαλιά μου πάλευε τρεις ώρες και έκανε τέσσερα μικρά γούνινα. Κάθισε δύο μήνες στο σπίτι, τα μεγάλωσε, τα ανάθρεψε - και μία μέρα τα πήρε
και εξαφανίστηκαν. Δεν την ξαναείδαμε ποτέ. Ούτε αυτά.

Δεν τα πήρε όλα όμως. Έμεινε ένα, το γλυκύτερο, που αργότερα έγινε η γάτα της ζωής μου. Το καλλίτερο Χριστουγεννιάτικο Δώρο.


κοσμος 1
θα ηθελα τα ζαρια!
 

DeletedUser

Guest
2010 Παραμονή Χριστουγέννων αν και 7 χρονών παιδάκι με τσάκωσε η μητέρα μου να παίζω call of duty black ops στον υπολογιστή. Μόλις με είδε άρχισε να μουρμουρίζει ότι δεν είμαι καλά κάτι πάει στραβά μια motherboard έχει για κάρδια. Μετά από 2 λεπτά περίπου με άρπαξε από το χέρι με έβαλε στο αυτοκινητο και με έκλεισε μέσα. Μετά από 1,5-2 ώρες με ξεκλείδωσε και με κατέβασε κάτω μόλις άνοιξα τα μάτια μου από τον βαθύ ύπνο που με διακατείχε εκείνη την στιγμή είδα μπροστά μου ένα τεράστιο μαγαζί με play Mobil ηλεκτρονικά και αλλά πολλά. Δεν είχα ιδέα τι με περίμενε , αλλά σύντομα διαπίστωσα ότι είχαμε στηθεί εκεί για το γνωστό προσκύνημα σ' ένα ταλαίπωρο Άγιο Βασίλη. Όταν έφτασε η σειρά μας, σχεδόν με τσούλησε ως την αγκαλιά του. Αρνήθηκα να ανέβω στα γόνατά του. Τον κλώτσησα στο καλάμι και του είπα ότι δεν θέλω τίποτα για δώρο. Αντιθέτως, του έκανα την φιλανθρωπική προσφορά μου να του δώσω την μητέρα μου για βοηθό. Όλοι έβαλαν τα γέλια, εκτός από εκείνη. Όταν επιτέλους τέλειωσε το μαρτύριο μου μπήκαμε στο κατάστημα εγώ αμέσως έτρεξα στα videogames και έδειχνα στην μητέρα μου το Pro evolution Soccer 2011.Αυτη όμως πάλι με πηρέ από το χέρι και προχωρήσαμε στα play Mobil και στα βιβλία . Μου διάλεξε βιαστικά ένα μεγάλο πακέτο με play Mobil πηρέ και 2-3 βιβλία και με έσπρωξε απαλα μέχρι το διαδρομο του ταμείου. Τα μούτρα μου έφτασαν μέχρι το πάτωμα . Με τράβηξε πάλι από τα χερι και κατευθυνθήκαμε προς το ταμείο . Λίγα λεπτά αργότερα, περιμένοντας ακόμα στην ουρά, ένας κουκουλοφόρος μπήκε μέσα. "Ληστεία, όλοι κάτω". Τους έγδυσε όλους ο άγιος αυτός άνθρωπος. Από τα ταμεία μέχρι τα πορτοφόλια των πελατών, συμπεριλαμβανομένου και της μητέρας μου με αποτέλεσμα να μην αγοράσουμε τα ηλίθια βιβλία και play Mobil που σκόπευε να μου πάρει.


θα ηθελα τo κασκολ στον ARIZONA user name:αl capone
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

DeletedUser

Guest
Στον κόσμο Arizona υπήρχε από πολλή παλιά μια μεγάλη έχθρα ανάμεσα σε δυο υπερσυμαχίες: την Guns-n-roses και τους El-Vatopedi. Το μεγαλύτερο οχυρό των n-Roses είχε κατακτηθεί. Αυτό ήταν το θέμα που κουβεντιαζόταν σε όλη την Arizona. Οι Guns-n-Roses όμως ετοίμαζαν σχέδια. Προετοιμασία σε κάθε πόλη της υπερσυμαχιας. Θα ήταν το γεγονός της χρονιάς για την Αριζόνα. Η μάχη για το Βατοπεδιανο οχυρο . Όμως ο οπλισμός των n-roses ήταν κάκιστος. Έβλεπες μικρούς παίκτες να ζητωκραυγάζουν κρατώντας σάπια τόξα και τόξα. Όμως δεν έφτανε μόνο ο ενθουσιασμός για να κατακτηθεί ένα μεγάλο οχυρό σαν το Arizona fort. Είχαν μαζευτεί παίκτες όλων των ηλικιών. Όλοι οπλιζόταν όσο καλυτέρα μπορούσαν. Όμως δεν υπήρχε χρήμα για καλό οπλισμό. Το μόνο καλό στην όλη υπόθεση ήταν ότι οι Βατοπεδιανοι δεν είχαν υποψιαστεί τίποτα. Η μυστικότητα ήταν πολύ μεγάλη, και δεν έλεγαν λέξη στης εφημερίδες .Όμως όση μυστικότητα κι αν υπήρχε δεν ήταν σίγουρο τίποτα. Δυστυχώς μια μέρα ο καλύτερος δημοσιογράφος του αστεριού της δύσης κατάφερε να λαδώσει έναν παίκτη και εκείνος του είπε τα πάντα για τα σχεδία των n-Roses. Το αστέρι της δύσης έγραψε για την προετοιμασία τους, και σε λιγότερο από 2 μέρες όλη η Arizona είχε μάθει για τη μάχη. Παίκτες απ όλες τις κομητείες ήρθαν στο οχυρό για να παρακολουθήσουν τη μάχη. Όπως ήταν όμως αναμενόμενο το άκουσαν και οι Βατοπεδιανοι. Έτσι άρχισαν κι αυτοί να ετοιμάζονται γρήγορα. Μια μερί πριν τη μάχη… Ο fonias14 κήρυξε τον πόλεμο . 24 ώρες έμειναν μέχρι τη μάχη. Και έφτασε η μέρα της μάχης… 20:00 η ώρα (η μάχη θα γινόταν στις 21:00). Στο οχυρό είχαν έρθει και οι 396 πολεμιστές και πολεμίστριες των n-Roses. Και η μάχη ξεκίνησε. Ήταν μια μεγάλη και αιματηρή μάχη και λόγο βίας δε θα την περιγράψω. Όμως οι βατοπεδιανοι είχαν το πάνω χέρι και η μάχη φαινόταν χαμένη. Κι εκεί που φαινόταν ότι οι n-Roses είχαν χάσει τη μαχη ήρθε ο Άγιος Βασίλης. Προμήθευσε τους επιτιθέμενους με πολύ καλά όπλα και έφερε και στο πεδίο της μάχης τον bufalobill28. Χτυπούσε τόσο δυνατά τους βατοπεδιανους και σε κάθε γύρο χανόταν 30 από αυτούς. Όμως ενώ δεν πρόσεχε κάποιος από τον πύργο μονομάχων πήγε να τον χτυπήσει με σφαίρα στον κεφάλι. Κι εκείνη τι στιγμή εμφανίστηκε ίδιος ο buffalo bill. Αποτέλειωσε εκείνον που ήταν στον πύργο των μονομάχων και βοήθησε τους n-roses να πάρουν τι νίκη. Οι βατοπεδιανοι εκδιοκθηκαν απ το οχυρό και οι Guns-n-Roses έζησαν καλά και εμείς καλυτέρα
Στο τσακ χώρεσε.
Ξέρω ότι δεν είναι πολύ χριστουγεννιάτικο αλλά αυτό σκέφτηκα.

Θέλω το μπισκότο κόσμο Αριζόνα όνομα bufalobill28
 

DeletedUser4999

Guest
Παραμονή Χριστουγέννων και ο μοναχικός και φτωχός καουμπόης Nathan ιππεύει το άλογο του μέσα στην Αrizona εκεί προσπαθούσε να βρει μια καλή σπηλιά για να ξεκουράσει το κουρασμένο και παγωμένο σώμα του. Πάντα ευχόμενος ο Άγιος Βασίλης φέρει σε αυτόν ένα καλό κασκόλ αφού πάντα ξεπαγιάζει μέσα στο πολύ κρύο. Επίσης ήθελε να του φέρει και λίγα από αυτά τα ωραία μπισκότα βουτύρου τις αγαπημένης του μητέρα που βρίσκεται μακριά αφού την έχασε σε ηλικία 10 ετών σε μια ληστεία αφού ο ληστής ήθελε να πάρει όλα τα λεφτά τις ενώ αυτή δεν τα έδινε για να αγοράσει ένα δώρο του μικρού Nathan . αυτός ο άσπλαχνός ληστής την πυροβόλησε εν ψυχρό . Συγκεκριμένα εκείνη η μέρα ήταν η επομένη τον Χριστουγέννων για αυτό πάντα κλαίει εκείνη την μέρα. Αχ αχ από τότε πεισμωμένος για το παρελθών έγινε καουμπόης αλλά δεν βοηθά τα κοπάδια είναι ένας κυνηγός επικηρυγμένων. Άγρυπνός πάντα. Ακούγεται ένας πυροβολισμός αυτός τότε ανατριχιάζει τρέχει αμέσως έξω από την σπήλια η ιδία ιστορία επαναλαμβάνετε ο ληστής φωνάζει να του δώσει τα λεφτά αλλά αυτή τα θέλει για ένα δώρο στο μικρό της παιδάκι και για υλικά για τα μπισκότα. Χωρίς δεύτερη σκέψη ο Nathan πυροβολεί τον ληστή πηγαίνει κοντά του και μαντέψτε ποιος ήταν ο ίδιος ληστής, ο ίδιος του ο μητροκτόνος μόνο τότε αναπαύτηκε για αυτόν η καρδιά του μετά είδε την κοπέλα που έσωσε την ερωτεύτηκε πήγε σπίτι της κοπέλας παράξενο το παιδάκι δεν είδε ποτέ τον πατέρα του όπως αυτός ήταν μήπως το πετρωμένο του; η μητέρα έφτιαξε τα μπισκότα μμμ κάτι μπισκότα καλυτέρα από την μάνα του. Ο μικρός συμπάθησε τον καουμπόη και τον δέχτηκε ως τον πατέρα του. Η μητέρα δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Ο Nathan συνέχισε την δουλειά του ως κυνηγός ληστών. Έκανε ευτυχισμένα τα Χριστούγεννα από εκείνον τον καιρό. Κατάλαβε τι είναι τα Χριστούγεννα και το νόημα τους να είσαι μαζί με την οικογένεια σου και αυτούς που αγαπάς. Από τότε ο μικρούλης Αλέξης δεν κλαίει πια τα Χριστούγεννα αφού τώρα έχει και εκείνος ένα πατέρα που να τον αγάπα να τον προστατεύει και να τον ταΐζει κουλουράκια

Arizona
alexis fygas
Χειμωνιατικο κασκολ
 

DeletedUser4584

Guest
Arizona, Δεκέμβρης 1944.

Είμαι εννέα χρόνων, δεν ξέρω τίποτα από Χριστούγεννα, δεν έχω δει ποτέ έλατο, μήτε στολίδια. Έχουμε πολύ πεινάσει στην Κατοχή, έχουμε πουλήσει παλιά προγονικά κειμήλια γενεών, έχουμε ανταλλάξει το πιάνο της μάνας μου με ένα ντενεκέ λάδι. Μα αυτές εδώ οι γιορτές του '44 είναι οι πιο παράξενες, συνοδευμένες από εκπυρσοκροτήσεις όπλων, εκρήξεις βομβών, κροτάλισμα μυδραλιοβόλων, το γλουγλούκισμα των όλμων που περνάνε πάνω από το σπίτι.

Εμείς τα παιδιά έχουμε χάσει και την αλήτικη κατοχική ελευθερία μας. (Τι κάναμε! Παίζαμε με σφαίρες και καψούλια, με κάλυκες και μακαρόνια δυναμίτη! Πατούσαμε απότομα με τα πέταλα του τακουνιού μας την άκρη του μακαρονιού - κι έφευγε σφυρίζοντας σαν πυροτέχνημα. Ποια πέταλα; Μα όλοι φορούσαμε σιδερένια πέταλα στα χιλιομπαλωμένα παπούτσια μας για να μη λιώνουν. Και περπατώντας αντηχούσαμε σαν αυτούς που χορεύουν κλακέτες!)

Τώρα όμως μας έχουν μαντρώσει μέσα στο σπίτι «μη σας πάρει καμία αδέσποτη». Κι αυτό δεν ήταν άδεια κουβέντα. Λίγες ημέρες πριν, η ξαδελφούλα μου η Νίκη, με ξανθό ίσιο μαλλί ως τη μέση, δέχθηκε μία σφαίρα στον κατάλευκο κρόταφο.

Κλεισμένοι μέσα, χωρίς φως - είχαμε συνεχείς διακοπές ρεύματος - καίγαμε μαγκάλι για ζέστη. Ο πατέρας βρισκόταν στην Σκομπία - έτσι λέγαμε τότε το κέντρο της Αθήνας που ελεγχόταν από τους Εγγλέζους του Σκόμπυ. Εμείς, είχαμε δίπλα μας την πολιτοφυλακή του ΕΛΑΣ. Η μητέρα φοβόταν τους Ελασίτες αλλά μία φορά που ήρθαν στο σπίτι, με τις γενειάδες και τα φυσεκλίκια τους, μας φέρθηκαν πολύ ευγενικά.

Ο πατέρας εργαζόταν στο υπουργείο Οικονομικών - και (έτσι θυμάμαι) τον είχε καλέσει ο υπουργός για μία έκτακτη δουλειά και δεν μπόρεσε να επιστρέψει. Γεγονός πάντως πως μας έλειπε - και πως, παραμονή Χριστουγέννων, δεν υπήρχε ούτε φως, ούτε ζέστη, ούτε πατέρας. Μόνον όλμοι και βόμβες.

Καθόμασταν λοιπόν γύρω από την λάμπα του πετρελαίου (ακόμα νιώθω την μυρωδιά της) όταν ξαφνικά ακούμε ένα κορνάρισμα έξω από το σπίτι. Παρά την απαγόρευση πετάγομαι στο μπαλκόνι - και τι να δω! Ένα νοσοκομειακό του Ερυθρού Σταυρού στην πόρτα μας - κι ένας εξάδελφος μου, μεγαλύτερος, που μου γνέφει να κατέβω.

Κατρακυλάω τα σκαλιά. Τα νοσοκομειακά ήταν τότε τα μόνα οχήματα που ελευθεροκοινωνούσαν ανάμεσα στις δύο ζώνες. Ο εξάδελφος έφερνε μήνυμα από τον πατέρα. Ήταν καλά και μας έστελνε για δώρο μία σοκολάτα και δύο αυγά.

Τώρα εσείς νομίζετε πως χάρηκα για τη σοκολάτα. Όχι πολύ - είχα ξαναφάει μία, Αγγλική, στην απελευθέρωση. Το θαύμα ήταν τα αυγά. Παιδί της κατοχικής πόλης, είχα σχεδόν ξεχάσει πως είναι ένα αυγό. Τα χάζευα, τα χάιδευα (τι τέλειο σχήμα που έχουν!) κι όταν τα βράσαμε και τα κόψαμε, έμεινα εκστατικός μπροστά στο χρώμα και τη γεωμετρική συμμετρία του κροκού μέσα στο ασπράδι.

Έτσι λοιπόν έγινε που, αντί για πασχαλινό, εγώ χάρηκα τότε αυγό Χριστουγεννιάτικο.
zota κόσμος Arizona θέλω τον Rudolf
7xmas%20008.jpg
 

DeletedUser

Guest
Πρέπει να ήταν πάνω από 6 ώρες στο δρόμο για τη Δύση, τόσο που θα έλεγες κανείς ότι είχε γίνει ένα με το άλογό του. Παρ' όλα αυτά δεν ένιωθε κούραση, αλλά μόνο κρύο. Ένα κρύο που τον διαπερνούσε ολόκληρο και το ένιωθε σα σιχαμένα, γλοιώδη σκουλήκια που έρπονταν στη ραχοκοκκαλιά του. Κοίταξε με ανησυχία τον φορτωμένο από σύννεφα ορίζοντα και πιάνοντας με τα παγωμένα του δάχτυλα το γιακά του παλτού του, τον έσφιξε γύρω από το λαιμό του. Ένιωσε το χρυσό αζτέκικο φυλαχτό, κρεμασμένο στο λαιμό του, κάτω από το χοντρό πουκάμισο. "Φόρεσέ τα και θα σε δεχτούν". Έτσι του είπαν. Ποιος όμως δε θυμάται.
Μία βροντή έσχισε τον αέρα διακόπτοντας τις σκέψεις του, ενώ σχεδόν αμέσως, χιλιάδες στάλες που θαρρείς περίμεναν σε αδιόρατη γραμμή εκκίνησης, ξεκίνησαν την κάθοδό τους. Ο θλιβερός χωματόδρομος είχε πλέον λασπώσει, τα πόδια του αλόγου χώνονταν βαθιά μέσα στη λάσπη, όμως το ίδιο συνέχιζε σταθερά χωρίς κανένα σημάδι ενόχλησης. Κάποια στιγμή σταμάτησε. Ο ταξιδιώτης ανασήκωσε το γείσο του σομπρέρο του και κοίταξε τριγύρω. Μία εγκαταλελειμμένη πόλη φάντασμα... αυτό ήταν που τον περίμενε;
"Εεε, φίλε! Τί κάθεσαι εκεί; Σε περιμένουμε!" Γύρισε και είδε τη μορφή που του μιλούσε να περνάει σκυφτή δίπλα του. Του έκανε νόημα να ακολουθήσει. Σε καμιά 50νταριά μέτρα έφτασαν έξω από το σαλούν. Γέλια και φωνές ακούγονταν από μέσα. Κατέβηκε από το άλογο και στάθηκε στο κεφαλόσκαλο. Έκανε να τινάξει τα νερά από πάνω του, αλλά προς έκπληξή του ήταν απόλυτα στεγνός. Ξαφνικά ένα χέρι τον τράβηξε μέσα και του πρόσφερε ποτό. "Καλά Χριστούγεννα!"
Το ρολόι χτύπησε 12 και στον ήχο, αλαφιασμένος, άφησε το ποτήρι να γλιστρήσει από το χέρι και τράβηξε το κολτ του. Για μια στιγμή, θαρρείς τα γέλια και οι φωνές σταμάτησαν και όλοι γύρισαν προς το μέρος του. "Πάλι τα ίδια Τζο; Είναι Χριστούγεννα, δεν ασχολούμαστε με τις υποθέσεις μας τώρα". Ο άντρας που του μιλούσε, έμοιαζε με... μα δεν ήταν δυνατόν, ήταν νεκρός! Το ρολόι χτύπησε για τελευταία φορά και τότε θυμήθηκε.

Παραμονή Χριστουγέννων, κάποια παραμονή, ήταν στην πόλη του, το καμάρι της Δύσης και η νέμεσις των παρανόμων. Ένα λεπτό πριν τα μεσάνυχτα, η πόρτα βρόντηξε ορθάνοιχτη και μπήκε ο ξένος. Ο Χένρυ πίσω από το μπαρ του ένεψε με τα μάτια, διακόπτοντας την ιστορία του.
"Ποιός είναι ο Σερίφης;" "Εγώ είμαι φίλε, Τζό με λένε. Καλά Χριστούγεννα!"
"Οχι για σένα!"Ο τύπος παραμέρισε το παλτό του, αποκαλύπτοντας ένα απόκοσμα λαμπερό περίστροφο που ο Τζό δεν είχε ξαναδεί. Στη θέα του το σαλούν πάγωσε και οι θαμώνες παραμέρισαν, αφήνοντας το Τζό εκτεθειμένο. Και τότε το ρολόι χτύπησε 12. Ο Τζό έκανε να τραβήξει το κολτ του, αλλά η θήκη του, σαν όλων των άλλων ήταν άδεια, όπως ο ίδιος είχε διατάξει νωρίτερα για τις γιορτές.

Έβαλε το πιστόλι στη θήκη και γύρισε το βλέμμα στον άντρα.
"Με συγχωρείς παλιόφιλε, φαντάζομαι ξέρεις πως είναι τον πρώτο καιρό... Καλά Χριστούγεννα!"

Αριζόνα, Xorxe, Ρούντολφ
 

DeletedUser

Guest
Ο Γκρινιάρης Καλικάντζαρος

Ένας γκρινιάρης καλικάντζαρος Ο Φρέντι περνούσε την ώρα γκρινιάζοντας στο φίλο του το Λιουκ.
Ο Λιουκ ήθελε να γίνει καλικάντζαρος – γιατρός και σκέφτηκε πως, ακούγοντας υπομονετικά το Φρέντι να κλαψουρίζει για το παραμικρό χτυπηματάκι, μπορούσε να εξασκηθεί γιατρεύοντάς τον. Έτσι θα μάθαινε το επάγγελμά του.
Μια μέρα, ο Φρέντι ήρθε να τον βρει κλαψουρίζοντας, όμως χωρίς κανένα φανερό τραύμα, ούτε καν κακή όψη. Αντίθετα, ο Λιουκ τον είδε πολύ καλά, χαρούμενο, παρά την γκρίνια του, που, τώρα, έμοιαζε ψεύτικη.
Πώς είσαι; ρώτησε ο Λιουκ. Έχεις υπέροχη όψη σήμερα.
- Βρίσκεις;… είπε ο Φρέντι. Ωστόσο, δε νιώθω πολύ καλά.
- Πονάει η κοιλιά σου; ρώτησε ο Λιουκ.
- Όχι και τόσο, είπε ο Φρέντι.
- Ναι ή όχι, πονάει η κοιλιά σου; είπε κοφτά ο Λιουκ.
- Όχι! Δε νομίζω.
- Λοιπόν! Τι τρέχει; ρώτησε ενοχλημένος ο Λιουκ.
- Δεν ξέρω, είπε ο Φρέντι. Δεν είμαι καλά.
- Ο Λιουκ δεν ήξερε τι να πει. Κοίταξε το φίλο του, που χαμήλωσε το βλέμμα και δεν είπε τίποτα.
Νομίζω πως ασχολιόμαστε υπερβολικά μαζί σου, φιλαράκο μου, είπε ο Λιουκ. Άλλωστε κι εσύ ασχολείσαι πολύ με τον εαυτό σου. Προσπάθησε να σκεφτείς λίγο και τους άλλους και θα νιώσεις καλύτερα, σε διαβεβαιώ.
- Μα κανείς δε με χρειάζεται, είπε ο Φρέντι.
- Ο Φρέντι είχε δίκιο. Επειδή βογκούσε όλη μέρα και παραπονιόταν συνεχώς, όλοι τον απέφευγαν και κανείς δε θα σκεφτόταν ποτέ να του ζητήσει κάποια εξυπηρέτηση. Τον ρωτούσαν απλώς αν ήταν καλά και ο Φρέντι δε απαντούσε ποτέ ναι.
- Δεν υπάρχει λύση για σένα, Φρέντι, είπε ο Λιουκ κάπως σκληρά. Είσαι χαμένη περίπτωση. Θα είσαι όλη σου τη ζωή ένας γκρινιάρης καλικάντζαρος. Στα καλικαντζαροχωριά, πάντα υπάρχουν ένας δυο τέτοιοι. Ε λοιπόν, εδώ, αυτός θα είσαι εσύ. Δεν πειράζει, έτσι είναι.
- Νομίζεις; ρώτησε ο Φρέντι αναστατωμένος.
Και γύρισε στο σπίτι του, ευχαριστημένος που ήταν επιτέλους κι αυτός ξεχωριστός. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν ο γκρινιάρης του χωριού.

θα ήθελα πάρα πολύ το χειμωνιάτικο κασκόλ στον arizona.Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

DeletedUser

Guest
Αγγλια 1875

Ηταν βραδυ στους δρομους δεν κυκλοφουσαν πολλα ατομα εξαιτιας του κρυου κ του χιονιου. Ξαφνικα σε μια γωνια του λονδινου ενας παραξενος θορυβος ταραξε την γαληνη της βαρδυας κ ενα αστυνομικος θαλαμος αρχισε να σχηματιζεται απο το πουθενα μεχρι που ο θαλαμος πηρε σχημα. Η πορτα ανοιξε κ βγηκε μεσα ενας ανθρωπος.

-Φτασαμε Ροουζ ,ειπε, το TARDIS μας εφερε εδω! Ντυσου καλα εχει κρυο.
εφτιαξε το παλτο του κ πηρε το κοκκινο κασκολ που του θυμισε τοσες πολλες αναμνησεις μιας προηγουμενης ζωης.
-πω πω το κρυο ειναι αυτο Dr θα το δαγκωσουμε παλι... ειπε η ξανθια βοηθος του.
-Πρεπει να βρουμε τον λογο που το ΤΑRDIS μας εφερε εδω, επρεπε να κανουμε χριστουγεννα στον πλανητη Εφταμους κατω απο τους δυο ηλιους κ το θαλλασι γρασιδι κ με τους ουγκ** να μας φερνουν πινα κολαντα....

Η ροουζ δεν μιλησε καθολου αλλα πηρε ενα παραπονεμενο υφος, ξινη αγγλιδα ποτε θα σε στειλω πακετο στην μανα σου σκεφτηκε ο Dr.


Eνας περιεργος ανθρωπος πλησιασε τον Dr ζητωντας λιγα χρηματα για να μπορεσει να φαει κατι κ να ζεσταθει κ στην βιασυνη του να τον ξεφορτωθει του εδωσε αρκετα χρηματα, κ ο ζητιανος τον αγκαλιασε του ευχηθηκε καλα χριστουγεννα τον ευχαριστησε κ εφυγε γρηγορα...

Περασε αρκετη ωρα γυριζοντας στο λονδινο με το ηχητικο του κατσαβιδι χωρις να μπορει να βρει τπτ.
-τζιφος ροουζ ειπε δεν βρισκω τπτ παμε πισω στο TARDIS κ εβαλε το κατσαβιδι στην τσεπη οπου μετα απο λιγα δευτερα εμεινε σαν στηλη αλατος...
-Το κλειδι ψυθιρησε το κλειδι του TARDIS μου το εκλεψε ο ζητιανος....
-Το κλειδιιιιιιιιιιιιι αρχισε να φωναζει τρεχοντας...

Εφτασε στο ΤARDIS κ ειδε τον ζητιανο.
-επιτελους ηρθες time lord ειπε ο ζητιανος.
-ποιος εισαι ειπε ο dr?
-ειμαι ο Master ειπε ο ζητιανος πετωντας τα κουρελια του κ γελαντως δυνατα...


to be continued


**ουγκς= μια φυλη αποκλειστικα για να υπηρετει αλλα οντα. ειναι διασταυρωση ινδιανων κ ουντ που εγινε κατα τον 3ο διασυμπατικο αποικισμο.

Serra ζαρια κ1
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

DeletedUser

Guest
Ανημερα χριστουγεννων και ενω ολοι τρωνε οικογενειακα στα σπιτια τους, ενας μονος ινδιανος σκουπιζει το πατωμα της μπυραριας του σε μια κακοφημη γειτονια της Νεας Υορκης......

-Που να'ναι τωρα ο μικρος αδερφος μου, η σκοτεινη αλεπου? αναρωτιεται, κρατωντας σφιχτα στο χερι του το μισο ινδιανικο μενταγιον, κειμηλιο τις οικογενειας του.

Ξαφνικα ανοιγει η πορτα και μπαινουν μεσα ενας αντρας σε μια μαυρη καμπαρντινα με ενα μικρο παιδι διπλα του.

-Πιασε την πιο βαρια μπυρα που εχεις φιλε, αποψε θελω να πιω...και ενα φυσικο χυμο πορτοκαλι για τον μικρο...ειπε ο πελατης και ο ινδιανος αμεσως αναγνωρισε τη φωνη του ηγετη της γαλλιας Νικολα Σαρκοζι.

Ενθουσιασμενος απο τον εκλεκτο του πελατη ο ινδιανος, εκανε μια εξαιρεση και επλυνε ακομα και το ποτηρι που του εβαλε τη μπυρα.

-Οριστε η μπυρα σας και ο χυμος κυριε και μερικα λουκανικακια για μεζε, ειπε και εκανε να γυρισει στο σφουγγαρισμα του αλλα ο Νικολα τον αρπαξε απο το χερι και του ειπε να κατσει να τους κανει παρεα.

Περνουσε η ωρα αλλα επικρατουσε ησυχια αναμεσα στους 3, τοτε ο ινδιανος εκανε την αρχη και ειπε στον κατσουφη προεδρο..

-Τι εχεις κυριε αν μου επιτρεπεται να ρωτησω?Εχεις λεφτα,γυναικα,αξιωματα και αντι να καλοπερνας καθεσαι χριστουγεννιατικα σε μια ακυρη μπυραρια και τα πινεις....

-Πανε οσα ηξερες καλε μου φιλε του απανταει, η γυναικα μου με απατησε με τον μπαρμαν του ξενοδοχειου και απο τη στεναχωρια μου παραιτηθηκα και απο προεδρος, ειμαι ενα τιποτα πλεον, δεν εχω καν λεφτα να σε πληρωσω...

Σφιχτηκε η καρδια του ινδιανου φιλου μας οταν τα ακουσε αυτα και ειπε να βαλει λιγο τσιτσανη μπας και γιαννει η καρδουλα του αλλοτε μεγαλου ηγετη.

Γυρισε τοτε αυτος και ειπε στον μικρο υιοθετημενο του γιο που ειχε μαζι του

-Δωσε μου το περιλαιμιο σου να το προσφερω σαν ανταλλαγμα για αυτα που πηραμε, για μας δεν εχει αξια αλλα στον ινδιανο θα αρεσει μιας και ειναι φτιαγμενο απο τη γενια του.

Το βλεμμα του ινδιανου καρφωθηκε στο μικρο βρωμικο μενταγιον που κρατουσε στα χερια του ο προεδρος.....ηταν ιδιο με το δικο του.....ο μικρος απεναντι του...μπορει να ηταν ο χαμενος του αδερφος???

-Κυριε Νικολα, ο μικρος που εχεις μαζι σου....πως λεγεται??

-Εγω τον φωναζω Μπαμπη αν και αυτος λεει πως καποτε λεγοταν σκοτεινη αλε...

Πριν καν προλαβει να τελειωσει τη φραση του, ο ινδιανος φιλος μας εσφιγγε στην αγκαλια τον μικρο χαμενο του αδερφο.

Αφου τους εξηγησε τι συμβαινει, ο Νικολα παραιτηθηκε των δικαιωματων του στην κηδεμονια του μικρου και αποφασησε πως ηταν ωρα να φυγει, να βρει μια σκοτεινη γωνια και να κλαψει τη μοιρα του.

-Στασου Νικολα, του ειπε ο ινδιανος....σου χρωσταω πολλα που μου εφερες τον αλεπουδιτσο μου.Μιας και δεν εχεις στον ηλιο μοιρα πλεον θα ηθελες να μεινεις μαζι μας?

Ο (πρωην) μεγαλος (πρωην) προεδρος βουρκωσε...πρωτη φορα καποιος του μιλουσε τοσο αληθινα...

-Φυσικα και θελω απαντησε και επιασε αμεσως τη σφουγγαριστρα και καταπιαστηκε με το καθαρισμα του μαγαζιου

Και ζησαν αυτοι καλα και ο μπαρμαν του ξενοδοχειου καλυτερα.


κασκολ, κ1, polaretti

υγ: οποιαδηποτε αναφορα σε ατομα ειναι εντελως τυχαια
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

DeletedUser3353

Guest
μια φορά κι ένα καιρό, ζούσε σ' ένα χωριό της δύσης ένα κοριτσάκι, στο οποίο άρεσαν πολύ τα γλυκά... όλοι το πείραζαν και το κορόιδευαν αποκαλώντας το "χοντρό", "φάλαινα", "τούμπου" κι άλλα...
μία μέρα η μαμά του αποφάσισε, μιας και δεν το αποφάσιζε το ίδιο, να του κόψει τα γλυκά... έτσι το μικρό κοριτσάκι μπήκε σε αναγκαστική δίαιτα!!! τέλος τα γλυκά γι’ αυτό!!! το κοριτσάκι άρχισε να χάνει κιλά και να γίνεται σιγά-σιγά μοντέλα, αλλά ήταν πολύ δυστυχισμένο... δεν κατανοούσε γιατί έπρεπε να είναι αδύνατο, εκείνο δεν το πείραζαν τα παραπανίσια κιλά αφού μπορούσε να τρώει τα γλυκά που τόσο του άρεσαν...
αποφάσισε μιας και πλησίαζαν Χριστούγεννα να γράψει στον Άγιο Βασίλη ένα γράμμα ζητώντας του ν’ αλλάξει απόφαση η μαμά του και να του επιτρέψει πάλι να κάνει αυτό που ήθελε, να τρώει δηλαδή τα’ αγαπημένα του γλυκά που τόσο του είχαν λείψει...
το γράμμα του, κατά τύχη, έπεσε στα χέρια του Rudolf, ο οποίος ήξερε καλά που είναι να σε κοροϊδεύουν οι άλλοι... ήξερε ότι δεν έχει σημασία η εξωτερική εμφάνιση του καθενός, το πόσο διαφορετικός μπορεί να είναι κάποιος από τους υπόλοιπους... όπως ήξερε ότι σημασία έχει τι κρύβει καθένας μέσα του... πήγε λοιπόν στον Άγιο Βασίλη και του ζήτησε να εκπληρώσουν τη χάρη του μικρού κοριτσιού...
την παραμονή των Χριστουγέννων, αργά το βράδυ, ο Άγιος Βασίλης έφτασε και στο σπίτι του μικρού κοριτσιού... αντί να κατέβει από την καμινάδα, χτύπησε την πόρτα... ανοίγοντας την πόρτα επιφυλακτικά η μαμά κι αναρωτώμενη ποιος να είναι τέτοια ώρα, τα έχασε όταν αντίκρισε μπροστά της το δίδυμο Άγιο Βασίλη – Rudolf!!! όταν της εξήγησαν το λόγο που χτύπησαν την πόρτα, τα έχασε κι έβαλε τα κλάματα... δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσο δυστυχισμένο είχε κάνει το κοριτσάκι της...
τα Χριστούγεννα, ετοίμασε πρωινό για το κοριτσάκι της... και τι δεν περιείχε το πρωινό αυτό, του κόσμου τα γλυκά!!! όταν το κοριτσάκι το είδε, άστραψε το πρόσωπό του κι έτρεξε χαρούμενο κι αγκάλιασε τη μαμά του!!! ήταν και πάλι ευτυχισμένο!!!
κόσμος1-katty-Rudolf
 

DeletedUser3473

Guest
1869 σε καποιο αρχοντικο στην αγρια δυση

ντριιιιιιννν ντριιιιιιιιιννννν......ντριιιιιιινννν ντριιιιιιννννν

ο σερ ασσ στριφογυρισε στο κρεβατι του.... ανοιξε το ενα ματι.... κοιταξε το ρολοι στο κομοδινο...
ειχε παει 10πμ επρεπε να σηκωθει, οι δουλειες ηταν πολλες, ειχε ειδη αργησει, ολα απ αυτον τα περιμενουν σκεφτηκε,
τοσα λεφτα, τοσα χωραφια, τοσοι σκλαβοι να δουλευουν για μενα... και ομως ακομα και παραμονη χριστουγεννων,
επρεπε να παει για δουλεια, κατσουφιασε... εκεινη την στιγμη μπηκε στο δωματιο η τσαχπινα υπηρετρια ντοριτα κουνιστρουλα,

-"κυριο ασσ πρεπει σηκωθει" (αλβανιδα) φωναξε με την τσιριχτη φωνη τις και τραβιξε τις κουρτινες απ το παραθυρο,
το φως πλημηρησε το δωματιο, οπως ηταν κοντα στο παραθυρο ειδε τον κηπουρο λα κοκορα (γαλλος)
να τις κλεινει το ματι και να χαμογελαει πονηρα πισω απ το στραβοκωμενο μουσι του, τις την επεφτε εδω και καιρο...
αλλα ο τσιφουτις ο σερ ασσ δεν τις εδινε λεφτα να παντρευτει οπως ειχε υποσχεθει οταν την ειχε παρει απ το ασυλο,

ο σερ ασσ ντυθηκε γρηγορα και κατεβηκε στο σαλονι τον περιμενε ο πιστος του συμβουλος σκοτινος νιφιτσος (ινδιανος)
και οι σωματοφυλακες του πολ και εξ (ποντιοι) ειχαν και κανονικα ονοματα αλλα κανεις δεν τα ηξερε....
ανεβηκαν στην αμαξα και ξεκινησαν ολοι μαζι για την διπλανη πολη αριζονα, οπου ειχε τις επιχειρησεις του ο σερ ασσ,
δεν ηταν ψεμα, σχεδον ολη η πολη ηταν δικη του, ηταν πολυ πολυ πλουσιος ο σερ ασσ αλλα ηταν κακασχημος...
γι αυτο και δεν ειχε παντρευτει ποτε του...

οταν εφτασε στην πολη και κατεβηκε απ την αμαξα, συναντησε τον ζητιανο που συναντουσε καθε μερα,
του πεταξε 1 σεντ στο τριπιο καπελο... ο ζητιανος αηδιασε και του πεταξε ενα δολαριο στο κεφαλι...
ο σερ ασσ το αρπαξε πριν πεσει κατω... το εβαλε στην τσεπη και μπηκε στο γραφειο του...
ο ζητιανος που κανενας δεν ηξερε το ονομα του, εβγαλε εναν ηχο... σαν βηχας γκουχ χουγκ ουγκ...καπως ετσι...
γυρισε την πλατη του και εφυγε...θα αλλαζε πολη... εδω δεν υπηρχε περιπτωση να μπορεσει να ζησει....

ο σερ ασσ χαμογελασε με ικανοποιηση...ειχε κανει ακομα μια καλη πραξη παραμονες χριστουγεννων...

ντριιιιιννν ντριιιινννν ντριιιιιιιν ντριιιιιιιιιιιιιιινννννν
.....................................
ντριιιιιννν ντριιιινννν ντριιιιιιιν ντριιιιιιιιιιιιιιινννννν
.......................................
ντριιιιιννν ντριιιινννν ντριιιιιιιν ντριιιιιιιιιιιιιιινννννν
.....................................
ντριιιιιννν ντριιιινννν ντριιιιιιιν ντριιιιιιιιιιιιιιινννννν

χτυπισε το ξυπνιτηρι.....
ο σερ ασσ πεταχτηκε και αρχισε να ντυνετε γρηγορα.... ειχε αργησει για μια ακομη φορα...
το αφεντικο του αρχηγος τις μεγαλυτερης φυλης ινδιανων και ιδιοκτητης ολων των καζινο τις περιοχης...
ουγκο μπος...θα τον σαπιζε στο ξυλο παλι.... καλο το ονειρο που ειχε δει...αλλα δεν του ειχαν μεινει αλλα δοντια...
και ηταν και παραμονη χριστουγεννων.... ντυθηκε ταρανδος και πηγε να πιασει δουλεια...
ηταν η μονη δουλεια που μπορουσε να κανει...τα κερατα ηταν φυσικα...κανει δεν εμαθε ποτε γιατι φυτρωσαν...

οποιαδηποτε ομοιοτητα με προσωπα η καταστασεις...ειναι εντελως συμπτωματικη...αληθεια... :w


θελω τα ζαρια κ4
ευχαριστω!! :gl
 
Κατάσταση
Δεν είναι ανοικτή για περαιτέρω απαντήσεις.
Κορυφή