Διαγωνισμός ~Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες~

  • Δημιουργός θέματος Serra
  • Ημερομηνία έναρξης
Κατάσταση
Δεν είναι ανοικτή για περαιτέρω απαντήσεις.

DeletedUser

Guest
Το πνεύμα των Χριστουγέννων

Μια φορά κι' ένα καιρό,στην παγωμένη,χειμωνιάτικη άγρια δύση, ένας νεαρός ταξιδιώτης κατέφθασε στη πόλη του Texas κρατώντας μόνο ένα δισάκι.Το σώμα του είχε παραλυρήσει από το κρύο ενώ με δυσκολία περπατούσε στους χιονισμένους δρόμους. Χωρίς να έχει κάποιο μέρος να μείνει τη νύχτα, μπήκε στο Σαλούν. Εκεί αντίκρυσε ένα κόσμο διαφορετικό, ζωντανό , ζεστό και χαρούμενο. Άλλοι έπεζαν πόκερ με κάτι άσπρα χαρτάκια στα μανίκια τους-μάλλον για διακόσμηση-άλλοι έπιναν ουίσκι ενώ άλλοι φλέρταραν τις γοητευτικές χορεύτριες. Ο νεαρός αφού εντόπισε μια άδεια καρέκλα στην άλλη γωνία του μαγαζιού , κατευθύνθηκε προς τα 'κει όταν συνειδητοποίησε ότι στο τραπέζι καθόταν ήδη ένας γέρος.
-Συγνώμη κύριε, μπορώ να καθίσω?
-Βεβαίως αγόρι μου, βολέψου, από τα μέρη μας είσαι?
-Όχι, ο πατέρας μου δουλεύει στα ορυχεία εξόρυξης κάρβουνου στη Καρολίνα, εγώ πάλι ψάχνω τη τύχη μου.
-Α ναι?, και πώς πας με αυτό?
-Παραμένω άμοιρος και άφραγκος. απάντησε ο νεαρός σκυθρωπά
-Μου φένεται πως τότε ψάχνεις σε λάθος δρόμο και θέλω να σε βοηθήσω. Άκου, θα πας στο ποτάμι του Αλιγάτορα που δεν παγώνει ποτέ και στη μέση του πυθμένα θα βρείς ένα σεντούκι με ένα πραγματικό θησαυρό , κράτησέ τον.
Έτσι ο νεαρός πήγε στο ποτάμι και αφού κολύμπησε μέχρι το πυθμένα, ανέσυρε το κιβώτιο στην όχθη. Όταν το άνοιξε , πάγωσε καθώς μέσα υπήρχαν τρία αντικείμενα χωρίς καμιά αξίαμαζί με ένα σημείωμα που έγραφε :
> η λάμπα να φωτίζει το δρόμο της ψυχής σου
>το πανωφόρι να σε προστατεύει από το κακό
>ο μετταλικός σταυρός να αντιπροσωπεύει τους συνανθρώπους σου σαν να ήταν από χρυσό.
Τότε ο νεαρός κατάλαβε πολλά και όταν ξαναπήγε στο Σαλούν , ο γέρος δεν ήταν εκεί.
Ο μπάρμαν ονόματι Henry τον πλησίασε ρωτώντας :
-Ψάχνεις κάτι κύριος?
-Τον ηλικιωμένο γέρο με τον οποίο μιλούσα χτες σε εκείνο το τραπέζι.
-Μα δεν καθόταν κανένας μαζί σου στο τραπέζι, μήτε νέος, μήτε γέρος!!!
-Κι όμως υπήρχε!
-Μπας και πίνεις και εσύ σαν τον John τον σερίφη μας?
-Αυτός γιατί πίνει? ρώτησε όλο απορία ο νεαρός...
-Γιατί ζει ακόμα με τη μητέρα του.Πρέπει να φύγω τώρα...........ά και............
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Αριζόνα-κασκόλ Καλή χρονία σε όλους
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

DeletedUser

Guest
Τα θαυμάσια Χριστούγεννα του μικρού βοσκού

Ο Τζουντικαελ, ο μικρός βοσκός , αναστενάζει ευχαριστημένος κοιτάζοντας το μαύρο ουρανό της νύχτας . Τα άστρα λαμπυρίζουν , το φεγγάρι χαμογελάσει . Χαίρεται ο μικρός . Τι καλά ,που ο πατέρας του τον πηρέ μαζί του στο απόψε να φυλαξουν το κοπάδι ! ! !
- Βλέπεις όλα αυτά τα άστρα ? τον ερωτάει ο μπαμπάς του . Είναι Μεγάλη Άρκτος !Και διπλά της είναι η μικρή άρκτος ! ! !
-Κι αυτό εκεί το αστεράκι , που λάμπει πιο πολύ από όλα πως το λένε? Ερωτάει ο Τζουντικαελ , δείχνοντας με το δαχτυλάκι του .
-Αυτό το αστεράκι δεν το έχω ξανά δει , παιδί μου , λέει ο πατέρας .
Ίσως είναι είναι σημάδι πως κάτι ξεχωριστό θα γίνει απόψε …
Μπροστά στα εκπληκτικά μάτια του τζουντικαελ και του πατέρα του δυνατό φως χύνεται μπροστά στα λιβάδια και στις πλαγιές . Ο κόσμος φωτίζεται σαν να ήταν μέρα . Κι ένας όμορφος άγγελος με μεγάλα φτερά ξεπροβάλλει . Ο Τζουντικαελ σφίγγει το χέρι του πατέρα του .
-Μη φοβάστε , λέει Άγγελος με γλυκιά φωνή . Ήρθα να σας φέρω ένα καλό νέο . Σήμερα γεννήθηκε ένα μωρό , που θα φέρει την ειρήνη και την ευτυχία στη γη ! ! !Θα το βρείτε σε ένα στάβλο μέσα , στη φάτνη των ζωών . Πηγαίνετε γρήγορα να το δείτε ! !
Για να το βρείτε ακολουθείσθε το αστέρι !
Αυτά τα λόγια είπε ο άγγελος και εξαφανίστηκε .
-Γρήγορα μπαμπά ! Λέει ο Τζουντικαελ. Κοιτά το αστέρι , πόσο γρήγορα τρέχει !
Πατέρας και γιος ακολούθου το αστέρι . Περνούν δάση , χωράφια . Φτάνουν στη μικρή πόλη της βηθλεέμ , όπου όλοι κοιμούνται . Και λίγο πιο περά το αστέρι σταματά πάνω από ένα μικρό στάβλο .
Δειλά δειλά ο γιος και ο πατέρας χτυπούν τη πόρτα .
-Περάστε λένε από μέσα ένας άντρας και μια γυναίκα
Ο Τζουντικαελ μπαίνει πρώτος . Ο άντρας κι η γυναίκα του του χαμογελούν με καλοσύνη ! Και τότε ο Τζουντικαελ βλέπει το μωρό , που κοιμάται στη φάτνη του .
Πλησιάζει με τον μπαμπά του .
-Μπαμπά , το μωράκι θα κρυώσει ! λέει ανήσυχος ο μικρός .
Και , γυρίζοντας προς τα ζώα του στάβλου , φωνάζει σε ένα γέρικο γαϊδουράκι και ένα βόδι να ζυγώσουν .
-Ελατέ εδώ , υπναράδες .Ξυπνήστε .Σας χρειαζόμαστε . Σβέλτος ο μικρός σπρώχνει τα κεφάλια των ζωών πάνω από τη φάτνη του μωρού .
-Και τώρα φυσήξτε με τη ζεστή σας ανάσα να το ζεσταίνεται τους λέει . Μη σταματάτε !Ζεστές οι ανάσες των ζωών τυλίγουν το μωρό , που μέσα στον ύπνο του χαμογελούσε στους αγγέλους . Τι απίστευτο θαύμα έγινε απόψε !Γεννήθηκε ο βασιλιάς που θα φέρει την ευτυχία στους ανθρώπους ! Και τον λένε ….
-Τον λένε Ιησού , απαντάει η γυναίκα με γλυκιά φωνή .
Ο Τζουντικαελ κι ο πατέρας του έφυγαν τρέχοντας ειδοποιήσουν συγγενείς και φίλους τους . Η ημέρα ξημέρωνε κι ο μικρός βοσκός δεν είχε κοιμηθεί καθόλου όλη τη νύχτα . Αλλά δε νιώθει καθόλου κουρασμένος .
-Μπαμπά σε ευχαριστώ που με πηρές μαζί σου απόψε , αυτή η νύχτα θα μου μείνει αξέχαστη σε όλη τη ζωή !


Rudolf
Κοσμος 3
John.T
 

DeletedUser

Guest
Εχει παει 2 μμ οταν ξυπνησα. Χτυπαει η πορτα κ ανοιγω κ τι να δω.....2 καουμπουδες μου λενε.......

Σημερα τα φωτα κι ο φωτισμος
η χαρα μεγαλη κι ο αγιασμος.
Κατω στον Ιορδανη τον ποταμο
καθετ' η κυρα μας η Παναγια.

'Οργανo βασταει, κερι κρατει
και τον Αι-Γιάννη παρακαλει.
Αι-Γιάννη αφεντη και βαπτιστη
βαπτισε κι εμενα Θεου παιδι.

Ν' ανεβω επανω στον ουρανο
να μαζεψω ροδα και λιβανο.
Καλημερα, καλημερα,
Καλή σου μερα αφεντη με την κυρα.

Αυτα μου ειπανε, τους φιλεψα μια τεκιλα κ καπνο. Επειτα ειπα να κανω μια μονομαχια στο οχυρο αλλα κ κει τα καλαντα λεγανε οποτε ξαναπηγα για υπνο


Ζαρια
κ1
Dolores Koynamoyta
 

DeletedUser

Guest
Βραδυ ηταν ακομα,ο ουρανος ηταν καθαρος αλλα το κρυο τρυπουσε την σαρκα και περνουσε τα κοκαλα τσιμπωντας το μεδουλι των βαρια ντυμενων περαστικων που πηγαινοερχοντουσαν συντονισμενα οπως τα μυρμηγκια λιγες βδομαδες πριν τα πρωτα τσουχτερα κρυα. Οι δουλειες πηγαινανε καλα, ειχε βρεξει τις τελευταιες μερες...ατελειωτη βροχη...και οσο και αν προσπαθουσαν ηταν αδυνατο να κρατησουν τα καλογυαλισμενα παπουτσια τους αψεγαδιαστα.
Μαζευε ως και 20 σεντ την μερα, καθισμενος στην αρχη της Μπεν Στριτ εξω απο το ιατρειο του Γουιλσον, απεναντι απο την Γκολντ Μπανγκ.
Ο μικρος Τομ...ορφανος απο μητερα, με εναν πατερα ποτη και μια μικρη αδερφουλα να προστατεψει και τα φροντισει...ενα παιδι με καρδια και κουραγιο κανονικου αντρα. Τεχνης στην δουλεια του,2 παπουτσια το λεπτο ξεπεταγε και ολοι ηταν πολυ ευχαριστημενοι,δεν ειχε τιμολογιο,ο καθενας εδινε οτι επιθυμουσε καθε φορα...
Καθισμενος λοιπον οπως καθε μερα στο ιδιο σημειο, με το ιδιο χαμογελο και την ιδια ορεξη για δουλεια...Χριστουγεννα σημερα, σιγουρα ολοι θα ηταν λιγο πιο γενναιοδωροι,δεν το πιστευε αλλα πραγματικα το ηλπιζε...
Εβγαλε απο την τσεπη του το γραμμα της Μαθιλντης και το διαβασε...ηταν για τον Αγιο Βασιλη,του ζητουσε μια νεα παταπουφα...την παταπουφα με το κουκλοσπιτο και το πονυ...σηκωσε τα ματια και κοιταξε το μαγαζι με τα παιχνιδια... 19.99$ εγραφε η ταμπελιτσα...σταυρωσε τα δαχτυλα του και εβγαλε απο την τσεπη του ενα μικρο δεματακι,το ανοιξε...ηταν γεματο κερματα,αρχισε να τα μετραει...14,20...ηταν πολυ κοντα...μπορουσε να το κανει...επρεπε μονο να βαλει τα δυνατα του...
Επιτελους,οι πρωτοι πελατες αρχισαν να ερχονται,ανοιγε η τραπεζα και ολοι θα πιανανε δουλεια σιγα σιγα...
Πρωτος ηρθε ο επιστατης,καλημερισε τον μικρο αλλα δεν ζητησε την βοηθεια του...οι φθαρμενες γαλοτσες του ηταν παντα βρωμικες και δεν τις γυαλισε ποτε...Μια μικρη απογοητευση φανηκε στο προσωπο του μικρου,που ομως την εδιωξε γρηγορα και τα δοντια του φανηκανε ξανα απο τα γελαστα χειλια του. Περιμενε...περιμενε τους πελατες,οπως καθε σωστος επαγγελματιας...
Ομως κανεις δεν ηρθε,κανεις...η ωρα ειχε φτασει 1 παρα 10,ειχε μαζεψει μονο 2 10αρακια απο καποιους νεοφερμενους στην πολη,που αφου κανανε μια βολτα γυρω και μεσα στην τραπεζα φυγανε με 2 χαρτοφυλακες -ατσαλα κλεισμενους- γεματους χαρτια.Τοτε φανηκε ο επιστατης,εφευγε απο την τραπεζα,ειχε τελειωσει την δουλεια νωριτερα και πηγε να κανει λιγη παρεα στον Τομ που καθοτανε θλιμμενος στην ακρη,στην γνωστη του θεση.
-Γιατι τετοια μουτρα μικρε?
-Δεν πηγε καλα η δουλεια σημερα, κυριε...
-Χαμογελα,Χριστουγεννα ειναι!Τι ζητησες απο τον Αγιο Βασιλη?
-Μια παταπουφα για την αδερφη μου ή τουλαχιστον 4 δολλαρια για να της την αγορασω εγω...
Ο επιστατης κοιταξε τον μικρο με 2 ματια ετοιμα να δακρυσουν...
-Τον πηρε απο το χερι και κατευθηνθηκανε στο καταστημα με τα παιχνιδια,κολλησανε και οι 2 στο τζαμι...ο μικρος του εδειξε την παταπουφα...ηταν ξεχασμενη σε μια γωνια με την μεγαλοπρεπεια των πιο ακριβων παιχνιδιων να την κρυβει...
Ο επιστατης εσφιξε το χερι του μικρου...εβαλε το χερι στην εσωτερικη τσεπη του παλτου του και εβγαλε εναν φακελο...εβγαλε ενα χαρτι απο μεσα,το τσαλακωσε και το πεταξε πισω του...μετα εβγαλε 19 χαρτονομισματα και αρκετα κερματα...ηταν δολλαρια...ο μικρος πρωτη φορα εβλεπε τοσα πολλα μαζεμενα.Αφηνοντας τον Τομ εξω μπηκε στο καταστημα αγορασε την κουκλα και την οποια προσεχτικα ο μαγαζατορας πηρε και την τυλιξε σε ενα κουτι με χριστουγεννιατικο χαρτι και μια κατακοκκινη κορδελα...πηρε το κουτι,βγηκε εξω...
-Παρε αυτο και δωστο στην αδερφη σου...τρεξε ομως γρηγορα,τρεξε σπιτι οσο πιο γρηγορα μπορεις και δωστης το!
Ο μικρος κουνησε καταφατικα το κεφαλι...Γυρισανε και πηρε ο καθενας τον δρομο του...μετα απο 10 βηματα ο μικρος γυρισε...αρχισε να τρεχει προς το μερος του επιστατη...δεν τον εφτασε ομως και ετσι του φωναξε απο μακρια...
-Κυριε!Κυριε!Ποιος να πω οτι της το εδωσε?Πως σας λενε?Ποτε δεν μου εχετε πει...
-Τα ονοματα μου ειναι πολλα...αλλοι με φωναζουν Τζον ο επιστατης,αλλοι επιστατης σκετο...και μερικοι Santa Claus...Πεστης οτι της το εφερε ο Αγιος Βασιλης...Χο χο χο...και χαθηκε βαδιζοντας στην ξαφνικη απαλη ομιχλη που ειχε τυλιξει την πολη...παιρνοντας ξανα τον δρομο για το σπιτι ο μικρος ειδε το τσαλακωμενο χαρτι που ειχε πεταξει νωριτερα...το χαρτι που ηταν μεσα στον φακελο...το πηρε γρηγορα γρηγορα και το εβαλε στην τσεπη του...
Δεν ηξερε να διαβαζει...

Μετα απο χρονια,οταν τελικα εμαθε,ανοιξε το κασελακι που το ειχε φυλαγμενο τοσο καιρο για να το διαβασει...το ξετυλιξε προσεκτικα να μην το σκισει...το χαρτι εγραφε...
"Απο: Διοικηση Γκολντ Μπανγκ
Προς:(εδω το χαρτι ειχε βραχει και δεν φαινοταν το ονομα)
Μετα απο διοικητικη αποφαση, το συμβουλιο σας εκρινε ακαταλληλο για την δουλεια με αποτελεσμα την οριστικη διακοπη της συνεργασιας μαζι σας.
Υψος αποζημιωσης: 19.99 $​


Προφανως και ειναι μεγαλυτερο απο τα επιτρεπτα ορια γι αυτο θα ζητησω 2 δωρα.
1)Χαρα
2)και ευτυχια σε ολους!
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

DeletedUser

Guest
24 Δεκεμβρίου 1941 , Αθηνα, Ελλαδα
Ο ι γερμανοί έχουν μπει εδω και 5 μήνες περίπου. αυτή η μέρα θα μείνει χαραγμένη στις μνήμες όλων μας πρώτα οι έλληνες στρατιώτες ηττημένοι καθώς ήταν γύρισαν πίσω ανακοινώνοντας δυστυχισμένοι ότι ηττηθήκαμε και ότι οι γερμανοί από στιγμή σε στιγμή θα έμπαιναν στην Αθήνα όλοι τότε κρυφτήκαν στα σπίτια τους η στα υπόγεια με λίγο ψωμί λαδί και μερικές ελιές έτσι κάναμε και εμείς.
Ήταν σχεδόν βολικά αλλά δεν είχε την αίγλη του μεγάλου σπιτιού όπου κατοικούσαμε...Τελικά τα Χριστούγεννα δεν θα είναι όπως τότε πριν από 3 χρόνια πριν αρχίσει ο πόλεμος πριν, πριν, πριν...Τότε που εμείς τα χαιρόμαστε ναι τότε...
Τώρα πια μένει μόνο πόνος αχ...αχ...αχ...
Εμείς ήμασταν πλούσιοι, είχαμε λαδί ,αυγά, ψωμί και λίγο κρέας αλλά ήμασταν μόνο 3 άτομα η μητέρα εγώ και η μικρή μου ξαδέρφη κανονικά ήμασταν 4 αλλά ο πατέρας μου ποτέ δεν γύρισε κάποιος μας είπε πως άφησε την ψυχή του πάνω εκεί στην Τύμφη γύρω στα 1800-1900 μετρά υψόμετρο πηγαίναμε εκεί όταν θα τέλειωνε ο πόλεμος να βρούμε το πτώμα του αν είναι εκεί...
Φέτος τα Χριστούγεννα θα φάμε μόνο ψωμοτύρι και έξαλλου δεν μπορούμε να τα χαρούμε μιας και αν κάνουμε κέφι θα το ακούσουν οι γερμανοί στο διπλανό στρατόπεδο θα μας φυλακίσουν και θα μας δίνουν μόνο ένα κομμάτι ψωμί και μια κανατά νερό για όλους μάνα χθες οι γερμανοί χτύπησαν το γειτονικό σπίτι και έκλεψαν ότι είχε μέσα και έτσι οι διπλανοί δεν είχαν τίποτα να φανέ για αυτό εμείς τους δώσαμε μια φραντζόλα και ένα μπουκάλι λαδί για να περάσουν και σήμερα...Αύριο τους καλέσαμε στο σπίτι μας να φάμε και να ποιούμε.

Χριστούγεννα 1941 Αθήνα, Ελλάδα

Έφτασαν Χριστούγεννα η ατμόσφαιρα δεν ήταν τόσο ψυχρή όσο συνήθως. Των Ελλήνων οι καρδιές ήταν ζεστές αλλά ο καιρός πολύ κρύος...Σιγά, σίγα ήρθαν και οι γείτονες και έφεραν το συσσίτιο που θα μοιραζόταν μαζί μας και μας είπαν ότι σήμερα δίνετε διπλή μερίδα και ότι αν έτρεχε η μανά μου θα προλάβαινε να πάρει και αυτή μιας και έχει τετραπλάσια ποσότητα από τις άλλες μέρες η μανά μου πηρέ το παλτό της και έφυγε. Εμάς μας άφησε με τους γείτονες που μου είπαν ότι στο χωριό τους κάθε Χριστούγεννα έκαναν μια ευχή που ποτέ δεν την έλεγαν στους άλλους και ήταν από τα βάθη της ψυχής. Έτσι έκανα μια ευχή αυτό που ήθελα πιο πολύ στον κόσμο από μέσα μου βαθιά πολύ βαθιά να έρθει ο πατέρας μου πάλι πίσω ζωντανός να ξαναμπώ στην αγκαλιά του να με σφίξει και να είμαστε πάλι μαζί....
Σιγά σιγά ήρθε και η μητέρα που τυχερή γιατί της έδωσαν ότι είχε περισσέψει δηλαδή μισό καζάνι φασολάδα γιατί ήταν η τελευταία...Στήσαμε το τραπέζι στο υπόγειο κλείσαμε όλες τις πόρτες και τα παράθυρα του δωματίου και του σπιτιού για να μην μας ακούνε οι γερμανοί και κάτσαμε να φάμε όσο το δυνατόν πιο ήσυχα τελειώσαμε το φαί οι γείτονες μας ευχαρίστησαν και έφυγαν.
Το βράδυ κάποιος χτύπησε αδύναμα την πόρτα...Γερμανοί? σκεφτήκαμε όλοι αλλά το χτύπημα ήταν τόσο άψυχο...Σχεδόν δεν ακουγόταν...Πήγα εγώ να ανοίξω πίσω από την πόρτα και η μητέρα μου με το τουφέκι ήταν έτοιμη να πυροβολήσει...Άνοιξα την πόρτα σιγά σιγά...Η μητέρα μου με το τουφέκι ήταν έτοιμη να ρίξει όταν ο πατέρας μου λιποθύμησε και έπεσε κάτω ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα...Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ?...Σχεδόν φώναξα και ξάφνου μου είπε καθως τα Χριστούγεννα έφευγαν και το ρολόι χτυπούσε 12 καλά Χριστούγεννα γιε μου χρόνια σου πολλά και ξεψύχησε...Με δάκρυα εγώ και η ξαδέρφη μου κλαίγαμε πάνω στο σκοτωμένο σώμα του πατερά μου.
Ποτέ δεν μάθαμε πως ήρθε στην Αθήνα ούτε πως πέθανε ποσό μάλλον αν ήταν αλήθεια αυτά που μας είπε ο στρατιώτης για τον πατερά μου πάντως δεν έπεσε εκεί πέθανε μπροστά στο σπίτι μας λέγοντας την τελευταία ευχή της ζωής του αφού πρώτα η δική μου έπιασε...

Η παραπάνω ιστορία είναι απόκομμα της φαντασίας μου αλλά που ξέρετε μπορεί κάπου να ήταν αληθινή σε κάποια γωνία του κόσμου...

[640 περίπου λέξεις]
Κόσμος 1
Ζαριά
revolousion
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

cord

Ex-The West Team
Ο διαγωνισμος εληξε με μια μικρη παραταση.
Eυχαριστουμε για τη συμμετοχη.
 
Κατάσταση
Δεν είναι ανοικτή για περαιτέρω απαντήσεις.
Κορυφή