μπορει να μην ειναι χιουμοριστικο αλλα με μια βασικη προυποθεση να γραφουμε τις ιστοριες ξεροντας οτι αυτος που τις ειπε ειναι εμπιστος!
να και αλλη μια
Στο νοσοκομειο της καβαλας μετά τα μεσάνυχτα ακουγόταν ομιλίες και παράξενες φωνές στο υπόγειο.
Αρχικά η φιλη μου νόμισε οτι γιατροί ή νοσοκόμες ήταν κάτω στο υπόγειο και για αρκετό καιρό δεν έδωσε σημασία.
Μια μέρα, μια συνάδελφος της είπε να πάνε παρέα μέχρι το υπόγειο για να πάρουν κάτι πράγματα.
Η φιλη μου δέχτηκε. Εκείνη την ώρα 01:00 μεσάνυχτα, ήταν μόνες οι δυό τους στον όροφο.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες προς το υπόγειο, οι απόμακρες φωνές ακουγόταν σα δυνατά μουρμουρητά.
Η φιλη μου παραξενεύτηκε αλλά απο φύση της είναι πολύ θαραλέα και δε τρομάζει εύκολα.
Με την άκρη του ματιού της, πρόσεξε τις αντιδράσεις της άλλης νοσοκόμας αλλά εκείνη δεν εκδήλωσε καμμιά αντίδραση.
Κάνοντας να ξεκλειδώσει την πόρτα η συνάδελφος, η μητέρα μου άκουσε κάτι να σπάει απο τη μέσα μεριά της πόρτας, κάτι σα πήλινη κανάτα.
Η φιλη μου κοντοστάθηκε, κοίταξε και πάλι την συνάδελφο νοσοκόμα αλλά και πάλι εκείνη έδειχνε σα να μην συνέβαινε τίποτα.
Πρόσεξε την αντίδραση της φιλης μου και τη ρώτησε αν συμβαίνει κάτι.
Η φιλη μου απάντησε ήρεμα πως της φάνηκε πως κάτι άκουσε...
Η συνάδελφος τη ρώτησε "απο που?"
Και τότε η φιλη μου κατάλαβε πως κάτι παράξενο συμβαίνει.
Η συνάδελφος νοσοκόμα, ξεκλείδωσε την πόρτα και μπείκε πρώτη.
Στην είσοδο της συναδέλφου στο χώρο, η φιλη μου πρόσεξε μια διάφανη-αέρινη μορφή να την κοιτά στα μάτια για 5 δευτερόλεπτα και σε απόσταση κάπου 5 μέτρων. Έπειτα η μορφή ξεγλύστρισε ήσυχα φεύγοντας απο το κλειστό παράθυρο.
Η φιλη μου πάγωσε αλλά δε πανικοβλήθηκε. Η συνάδελφος ήδη έπαιρνε τα πράγματα που ήθελε και δε πρόσεχε τη φιλη μου που βρισκόταν πίσω της.
Η φιλη μου έπειτα κοίταξε στο πάτωμα αλλά δεν είδε τίποτα κομμάτια απο κάτι που θα είχε σπάσει.
Αφού η συνάδελφος νοσοκόμα πήρε τα πράγματα που ήθελε, κλείδωσαν και ανέβηκαν σιωπηλές τις σκάλες.
Πέρασαν κάπου 3-4 μέρες και μια νύχτα πάλι, η φιλη μου ακούει φωνές και πάλι απο κάτω.
Κάπου μισή ώρα μάζευε κουράγιο και τελικά πήρε την απόφαση να πάει μόνη της στην αποθήκη.
Και πάλι, πριν ξεκλειδώσει, άκουγε φωνές, κάτι σα μουρμουρητά.
Ξεκλειδώνει, οι φωνές σταματούν.
Προχωρά αργά προς το κέντρο του δωματίου, κοντοστέκεται, τίποτα.
Έπειτα κατευθύνεται προς το παράθυρο. Λίγο πριν φτάσει, ακούει μια φωνή σαν να ήταν 10 μέτρα πίσω της να τη ρωτάει σε απλό τόνο "η γυναίκα μου πως είναι?"
Η φιλη μου γύρισε αλλά δεν είδε τίποτε.
Άναψε όλα τα φώτα στο υπόγειο, έψαξε παντού αλλά δε βρήκε κανένα άλλο ίχνος.
Αυτή η ερώτηση την παραξένεψε πολύ.
Έπειτα απο 15 μέρες περίπου, ήτανε νυχτερινή βάρδια.
Έσβηνε τα φώτα σε ένα θάλαμο ασθενών και ακούστηκε μια φωνή.
"Κορίτσι μου, έρχεσαι λίγο σε παρακαλώ?"
Ήταν η φωνή μιας πολύ ευγενικής ηλικιωμένης γυναίκας η οποία ήταν βαριά άρρωστη.
Κουβέντιαζαν για πολλή ώρα για διάφορα θέματα και σε μια στιγμή αυτή η κυρία λέει στη φιλη μου "είσαι πολύ καλός άνθρωπος...γι' αυτό τον είδες"
Η φιλη μου την ευχαρίστησε και τη ρώτησε για ποιό πράγμα μιλάει.
Η ηλικιωμένη κυρία της είπε τότε οτι συχνά, πολλά βράδια την επισκεφτόταν ο άνδρας της που είχε πνιγεί πριν δυο χρόνια στο καράβι που δούλευε.
"Αρχικά" λέει "τον έβλεπα πολύ μακριά στο διάδρομο" δεν ήθελε να με τρομάξει.
"Όσο πλησίαζε σε άλλες εμφανίσεις του, σιγά,σιγά άρχισε να μου μιλά.
Μου έλεγε οτι δε πρέπει να ανησυχώ και να μη στεναχοριέμαι.
Πολλές φορές τον έβλεπα μόνο για 10 δευτερόλεπτά, άλλοτε λίγο περισσότερο.
Τελευταία μου είπε για σένα-όχι με το όνομά σου, σε περιέγραψε.
Κορίτσι μου το νοιώθω πως δε θα ζήσω πολύ. Αλλά ήθελα πριν φύγω να το ξέρεις για να ηρεμήσεις κι εσύ."
Η φιλη μου συγκινήθηκε και έκλαιγε με αναφυλυτά.
Την καληνύχτησε.
Στη δουλειά πήγε τη μεθεπόμενη μέρα γιατί την προηγούμενη είχε ρεπό.
Περνώντας απο το δωμάτιο της ηλικιωμένης γυναίκας το είδε άδειο και καλά στρωμένο.
Ρώτησε μια συνάδελφο και της είπε πως η γυναίκα αυτή, πέθανε την προηγούμενη μέρα.