Ρένα μου,
τα δακρυα στα ματια μου, όσο και αν προσπαθω να τα σταματησω, δεν μπορω.
Σε γνωρισα σε μαχη οχυρού, σε έζησα μεσα από το παιχνιδι και ηταν σαν να σε γνωρίζω από κοντα, πολλά χρόνια.
Παντα προσπαθουσες να καλυπτεις τα ξεσπασματα μου με έναν καλό λογο.
Παντα όταν ερχομουν σε ρηξη με καποιον εμπαινες στην μεση προσπαθωντας να ληξη το θεμα χωρίς να θηξεις την αξιοπρέπεια κανενός.
Για όλα τα ρεμαλια σου, υπηρχε αγάπη μεσα σου, μεγαλη.
Και εμεις σε αγαπουσαμε κοριτσαρα μου και σε αγαπαμε ακομη.
Δεν θα σε ξεχασω, δεν θα σε ξεχασουμε ποτέ!
Αντιο, προς το παρών, ΡΕΝΑΜ.
Καποια μερα θα βρεθουμε και θα σου φωναξω "παρΟΝ" και πάλι!
Δεν προκειτε να γραψω καλο παραδεισο, ελαφρι το χωμα.
Δεν τα έχεις αναγκη αυτα εσυ, εισαι η RENAM!