Πλησιαζει Δεκεμβρης και θα αρχισουν τα κρυα.
Το οποιο σημαινει κλεισιμο στο σπιτι.
Αν και πλεον δεν εχουμε λεφτα για πετρελαιο, μπορουμε να ζεσταθουμε
ειτε (αν ειμαστε τυχεροι και εχουμε) αναβοντας το τζακι απο τα ξυλα που σουφρωσαμε απο το βουνο,
ειτε με κουβερτες,
ειτε παιζοντας west, ωστε να μας ανεβει το αιμα στο κεφαλι με αυτα και με αυτα που γινονται.
Ετυχε να ειμαι για ψωνια σε μια τυχαια πολη (γεματη σαλια) και παλι τυχαια διαβασα και το φορουμ τους.
Καποια δικα τους φορουμ, καποια απο αλλους, καποια κοινα.
Πολλα πραγματα παντως. Τα συναισθηματα μου ειναι αναμεικτα.
Δεν ξερω αν θα πρεπει να γελασω με την κατασταση που επικρατει, ή να αηδιασω, ή γενικα τι να κανω.
Προς το παρων θα προτιμησω να ακολουθησω την ιδεολογια του μπικινοχαβαλε και τις γραφες του bbf, γιαυτο κιολας κανω και τουτο το ποστ.
Ο χειμωνας προβλεπεται βαρυς και ασηκωτος.
Οπως και για τις μαχες οχυρων.
Γιατι ας μην κοροιδευομαστε, οι περισσοτεροι εχουν επικεντρωθει πανω σε αυτο. Αν και προφανως δεν υπαρχει μονο αυτο.
Αρχικα θα πρεπει να κανουμε λογο για τις συμμαχιες που κανουν παιχνιδι.
Υπαρχουν βεβαια και προσπαθειες ατομικες (πχ, ενας γερμαναρας, ο kevin986, που μας εχει λιωσει ολους στον τομεα της ηγεσιας. Gratz noob),
ή απο μεμονωμες πολεις (πχ, η Underground Μπινίκι, αποτελει προτυπο ερευνητικο κεντρο, τωρα το τι ερευνα ειναι ενα αλλο θεμα.)
ή οικογενεια πολεων (πχ, τα κοαλα, τα σπανε btw)
και τελος τις συμμαχιες, τις υπερσυμμαχιες και τις τιτανοτεραστιομεγιστοενωσεις. (πχ, DMU, HD, ΤΣΑΜΠΑΤΖΗΔΕΣ, Σαλιαρηδες, KTG, CCP, GU, 300 κτλ κτλ)
Τωρα για τα ατομικα επιτευματα, δεν εχουμε να πουμε και πολλα, γιατι σπανια αναγνωριζονται, ή υπαρχει λογος να αναγνωριστουν.
Για τις μεμονωμες πολεις, παλι το ιδιο, γιατι συνηθως εχουν μονο μεχρι και 5 ή 10 μελη, κανουν αισθηση μονο αν εχουν μεσα απειρους μονομαχους.
Ολο το ζουμι ειναι στις οικογενειες πολεων και στις συμμαχιες.
Ετσι επιστρεφω στο θεμα του φορουμ στον κ1.
Εχω πραγματικα απειρες αποριες και ευελπιστω να μου τις απαντησει καποιος ή καποιοι.
Καποιος που παιζει στον κοσμο 1, μπαινει σε μια πολη, ωστε να κανει το παιχνιδι του πιο ευκολο και πιο ευχαριστο, ετσι αρχικα υπαρχουν οι ατομικοι στοχοι του καθε παικτη,
η πολη που θα μπει εχει τους δικους της στοχους, οι οποιοι, (συνηθως) ειναι συλλογικοι και αποσκοπουν στο καλο των κατοικων της, Ωστε να κανουν το παιχνιδι τους πιο ευκολο και πιο ευχαριστο.
Αναλογα τους στοχους που εχει η καθε πολη, θα αποφασισει αν θα συμφιλιωθει με καποια αλλη πολη, ή αν θα ενωθει με καποια αλλη πολη ή αν θα προσαψει καποιες συμφωνιες με καποια αλλη πολη. Ολα αυτα για να ικανοποιηθουν οι στοχοι της καθε πολης. Ετσι το πιο συνηθες ειναι να σχηματισει μαζι με καποιες αλλες πολεις, μια οικογενεια πολεων.
Η καθε οικογενεια πολεων, εχει καποιους συλλογικους στοχους που αποσκοπουν στο να κανουν το παιχνιδι πιο ευχαριστο και πιο ευκολο στους κατοικους που αποτελουν τις πολεις, που αποτελουν την οικογενεια των πολεων.
Βεβαια, υπαρχουν φορες που μια οικογενεια πολεων, δεν μπορει να ανταπεξελθει στις αναγκες τις εποχης, και αποτυγχανει να ολοκληρωσει τους συλλογικους στοχους που ειχαν θεσμοθετηθει με την δημιουργια της.
Ετσι, η οικογενεια των πολεων, επικοινωνει με καποια ή καποιες αλλες οικογενειες πολεων, ωστε να δημιουργησουν μια συμμαχια. Μια συμμαχια που αποτελει θεωριτικα την επιλυση στο προβλημα της αποτυχιας, δειχνοντας, τον δρομο προς την επιτυχια.
Ετσι μια συμμαχια, εχει καποιους συλλογικους στοχους που εχουν σαν σκοπο το να κανουν πιο ευκολο και πιο ευχαριστο το παιχνιδι στους παικτες που αποτελουν τις πολεις, που αυτες οι πολεις αποτελουν τις οικογενειες των πολεων, οι οποιες οικογενειες αποτελουν την συμμαχια.
Υπαρχουν δε περιπτωσεις, που μια συμμαχια, δεν μπορει να ανταπεξελθει στην ολοκληρωση των στοχων που ειχαν καθοριστει με την δημιουργια της.
Με αποτελεσμα, ειτε οι συμμαχιες να διαλυονται (lol) , ειτε αυτες οι συμμαχιες, με σκοπο να ολοκληρωσουν τους στοχους τους, που ειναι να κανουν πιο ευκολο και πιο ευχαριστο το παιχνιδι στους παικτες, συνεργαζονται με αλλες συμμαχιες για ολοκληρωσουν αυτον τον σκοπο. Καταληγοντας να δημιουργουν μια ΥΠΕΡσυμμαχια.
Μια ΥΠΕΡσυμμαχια που εχει σκοπο να κανει πιο ευκολο και πιο ευχαριστο το παιχνιδι στους παικτες που αποτελουν τις πολεις, οι οποιες πολεις αποτελουν τις οικογενειες των πολεων, που αποτελουν τις συμμαχιες, οι οποιες ενωθηκαν.
Το παραπανω αν και κουραστικο ,ειναι και κατι που ισχυει.
Πολεις, οικογενειες πολεων, συμμαχιες, υπερσυμμαχιες και ολα αυτα τα καλουδια, υπαρχουν για να κανουν το παιχνιδι πιο ευκολο και πιο ευχαριστο για εκεινους που παιζουν.
Αρα, εχουμε κατι ευλογο προφανως και ετσι παραθετω την πρωτη ερωτηση.
Τα συλλογικα συμφεροντα μιας υπερσυμμαχιας, μιας συμμαχιας, μιας οικογενειας πολεων ή μιας πολης, ειναι οντως υπερ ολων των παικτων που τις αποτελουν;
Ο ανταγωνισμος και ο συναγωνισμος.
Ο συναγωνισμος τηνει να εκλειψει βασικα στον κ1, ετσι θα αναφερθω μονο στον ανταγωνισμο.
Ο ανταγωνισμος για αυτους που ανταγωνιζονται, δηλαδη για αυτους που παιζουν για να γινουν καλυτεροι απο καποιον αλλον, για αυτους που αγωνιζονται εναντιον καποιου αλλου, μπορει να διαγνωστει σε πολλα επιπεδα.
Ο ανταγωνισμος μπορει να υπαρξει σε ατομικο επιπεδο (πχ, καποιος να θελει να ειναι πρωτος στην καταταξη, ή να θελει να ειναι πρωτος στις μονομαχιες, ή να ειναι πρωτος στην ιππασια ή απλα να ειναι αρκετα ανταγωνιστικος ωστε να αναγνωριζεται απο τους αλλους κτλ κτλ)
Μετα ανταγωνισμος μπορει να ειναι σε επιπεδο πολεων (πχ, τα μελη της πολης να θελουν να ειναι η πολης τους πρωτη στην καταταξη ή να ειναι πρωτη σε ποντους μονομαχιων)
Υστερα ο ανταγωνισμος μπορει να ειναι σε επιπεδο οικογενειων των πολεων. Δηλαδη μια οικογενεια πολεων, να θελει να δειξει οτι ειναι καλυτερη απο μια αλλη οικογενεια πολεων. (πχ, κανοντας ομαδικες επιθεσεις μονομαχιων, ή να τους παιρναει σε ποντους σε καποια καταταξη)
Τελος εχουμε τον ανταγωνισμο των συμμαχιων.
Τον αγωνα καποιου μελους μιας πολης που ανηκει σε μια αλλη οικογενεια πολεων, η οποια ανηκει σε μια συμμαχια που ισως να αποτελει μια υπερσυμμαχια, εναντιον του αντιπαλου μελους μιας πολης που ανηκει σε μια αλλη οικογενεια πολεων, η οποια ανηκει σε μια συμμαχια που ισως να αποτελει μια υπερσυμμαχια.
Δηλαδη, ολα τα μελη μιας συμμαχιας εναντιον ολων των μελων μιας αλλης συμμαχιας, ανταγωνιζονται μεταξυ τους, συγκεκριμενα αγωνιζονται εναντιον ο ενας του αλλου, με σκοπο να αποξειξουν οτι η πολη τους, που ανηκει σε μια οικογενεια πολεων, η οποια ανηκει σε μια συμμαχια, ειναι καλυτερη απο την αντιπαλη πολη που ανηκει σε μια οικογενεια πολεων, η οποια ανηκει σε μια συμμαχια. Καταληγοντας οτι η συμμαχια στην οποια ανηκουν, ειναι καλυτερη απο του αντιπαλου. Ο αγωνας του ενος εναντιον του αλλου μπορει να ειναι σε θεματα καταταξης, σε θεματα μονομαχιων, σε θεματα μαχων, σε θεματα διπλωματιας, σε θεματα ποσοτητας, σε θεματα ποιοτητας και σε θεματα δυναμικου. Σε οτιδηποτε που μπορει να αναδειξει οτι η συμμαχια του ειναι καλυτερη απο του αλλου.
Ενας που γουσταρει τις μονομαχιες, για να χαρει τις μονομαχιες, να απολαυσει το μερος του παιχνιδιου με το οποιο του αρεσει να ασχολειται, πρεπει να προσπαθησει να ειναι καλυτερος απο τον αλλον.
Γιατι η ηττα ειναι πικρα και η νικη γλυκα.
Υπαρχουν φορες που και η ηττα ειναι αναγκαια, γιατι μεσα απο την ηττα, βοηθαει τον μονομαχο να γινει καλυτερος, να παρει εμπειριες ωστε την επομενη φορα να μην χασει. Επισης αμα χασει δεν θα μπορει να αναπτυχθει και στο παιχνιδι, διοτι ουτε exp θα λαβει ουτε μαρουλι.
Η νικη φερνει εμπειρια, λεφτα και φημη. Η φημη προσελκυει αλλους μονομαχους που θελουν να νικησουν τον καλο μονομαχο, ωστε να δειξουν οτι ειναι καλυτεροι. Ολος αυτος ο κυκλος ειναι το κινητρο του μονομαχου να κανει μονομαχιες, απο τις οποιες θα λαβει χαρα και ικανοποιηση.
Καποιος θελει να ειναι πρωτος στην καταταξη. Αυτο σημαινει οτι καποιος θα ειναι δευτερος και καποιος θα ειναι τριτος και καποιος τεταρτος και παει λεγοντας. Για να πας απο τριτος, δευτερος και απο πεμπτος, τεταρτος, πρεπει να γινεις καλυτερος απο εκεινον απο ανταγωνιζεσαι. Παραλληλα, αυτος που ανταγωνιζεσαι για να τον ξεπερασεις, σε ανταγωνιζεται ταυτοχρονα ωστε να παραμεινει καλυτερος ή και να γινει ακομα πιο καλος ωστε να περασει εκεινον που ειναι καλυτερος απο κεινον.
Αυτος ο κυκλος ειναι το κινητρο για κεινον που προσπαθει να γινει αρκετα καλος, ωστε να ειναι καλυτερος απο τους αλλους, με αποτελεσμα να βγει πρωτος.
Καποιος που παιζει καλα στα οχυρα, δηλαδη που κανει πολυ μεγαλες ζημιες, που λιποθυμαει αρκετους, που ξεφευγει απο τα πυρα των αντιπαλων με μαεστρια, αργα η γρηγορα θα γινει το αντικειμενο συζητησης απο καποιον αλλον, που θα θελει να γινει καλυτερος απο κεινον, ωστε στην επομενη μαχη οχυρου, να μην πεθανει απο τα πυρα του, αλλα να γινει το αντιθετο. Πολλοι παικτες μαζι, που μπορουν να παιζουν καλα στα οχυρα, ωστε να κανουν καλες ζημιες και πολλες λιποθυμιες, μπορουν να φερουν ευκολα την νικη σε μια μαχη οχυρου. Και κατα επεκταση, την νικη στην συμμαχια, που ανηκουν οι παικτες των πολεων που εκαναν την επιθεση, ή που εκαναν την υπερασπιση. Η νικη στην μαχη του οχυρου, κανει τους μεν ευτυχης που νικησαν και τους δε δυστυχης που εχασαν.
Η ερωτηση γιατι να υπαρχει ανταγωνισμος, ειναι ανοητο να υπαρχει.
Ο ανταγωνισμος ειναι το κινητρο, ο μοχλος, η αιτια, ωστε καποιος να κανει κατι.
Εννοειται οτι υπαρχει καλος και κακος ανταγωνισμος. Αλλα ας μην το ξεχωρισουμε προς το παρων.
Το θεμα ειναι οτι ο ανταγωνισμος, ειναι η δυναμη που ωθει τον παικτη να κανει κατι καλυτερο απο καποιον αλλον.
Το αποτελεσμα του ανταγωνισμου ειναι πραγματικα εκπληκτικο.
μπορει να φερει εναν παικτη πρωτο στην καταταξη ή και δευτερο ή και τελευταιο,
μπορει να φερει μια πολη πρωτη στις μονομαχιες ή σε σημειο να διαλυθει λογο αβασταχτων καθημερινων επιθεσεων απο αλλη πολη,
μπορει να κανει μια οικογενεια πολεων να ειναι ενα τερας στις μαχες οχυρων ή να εχει σαν αποτελεσμα να μην υπαρχει καμια κατοχη σε οχυρο,
μπορει να κανει μια συμμαχια να εχει τετοιο κυρος που ο καθενας θα ηθελε να ανηκει σε εκεινη ή να την κανει παραμερισμενη απο ολους.
Ειναι ενα δικοπο μαχαιρι,το οποιο υπαρχει και το χρησιμοποιουμε ολοι. Συνειδητα ή υποσυνειδητα. Ο καθενας για τον δικο του σκοπο και στοχο, με τον δικο του τροπο.
Και απο ολα αυτα, γεννιεται η εξης απορια.
Μπορει καποιος να επιβαλει σε καποιον αλλον να μην ειναι ανταγωνιστικος; Μπορει να του επιβαλει να μην ευχαριστηθει το παιχνιδι οπως εκεινος νομιζει καλυτερα;
Υπαρχει ενα ακομα θεμα. Το οποιο λεγεται κανονες του παιχνιδιου. Μην ξεχναμε οτι παιζουμε ενα παιχνιδι. Το οποιο εχει κανονες και ατομα που ειναι εδω για να τους επιβαλουν. Παιζοντας το παιχνιδι, αποδεχομαστε αυτους τους κανονες, αλλιως ειμαστε ελευθεροι να φυγουμε, να παμε αλλου.
Ετσι, θα πρεπει να τηρουμε τους κανονες του παιχνιδιου, παραλληλα με την ευρεση της διασκεδασης μας, της ψυχαγωγιας μας και της ικανοποιηση του ανταγωνιστικου μας πνευματος που υπαρχει συνειδητα ή μη.
Οι κανονες, στο συνολο τους, ειναι πολυ σαφης. Αλλα πολυ ευκολο να παραερμηνευτουν.
Στις μονομαχιες πχ. δεν μου επιτρεπεται να κανω μονομαχια για να νικησω ή να χασω εσκεμενα. Ή να χτπησω καποιον απο την ιδια συνδεση με μενα. Αλλα μου επιτρεπεται να χτυπησω καποιον ξενο.
Επισης μου επιτρεπεται να τον χτυπαω καθε μια ωρα.
Ουσιαστικα, αμα θελω μπορω να χτυπαω καποιον καθε μια ωρα και 10 λεπτα. Επειδη ετσι μου αρεσει.
Ειναι κατα των κανονων; Οχι φυσικα.
Ενω ομως ειμαι νομιμος βαση των κανονων του παιχνιδιου, ταυτοχρονα με βαφτιζουν κομπλεξικο, ηλιθιο, καθυστερημο και στερημενο. Διοτι ασκω τα δικαωματα που μου εχει δωσει το παιχνιδι.
Δηλαδη εγω διασκεδαζω με αυτη την κατασταση, περναω καλα τον χρονο μου και μου ειναι ευχαριστο να κανω μονομαχιες. Αυτος που δεχεται τις μονομαχιες και χανει, του ειναι δυσαρεστο και ενοχλητικο, σπαστικο και ανηκουστο. Σε σημειο να αναγκαστει να βγει απο την πολη του,ή να παρατησει τον σερβερ που παιζει ή να παρατησει γενικα το παιχνιδι.
Ετσι εχουμε ενα παιχνιδι που δεν μπορει να ικανοποιησει ολα τα γουστα. Και ειναι και λογικο, κατα καποιους.
Δεν ειναι δυνατον να ικανοποιηθουν ολοι. Δεν γινεται ολοι να νικανε και δεν γινεται ολοι να χανουν. Επισης δεν υπαρχει και ισοπαλια ε. Μην ξεχναμε οτι υπαρχει το πνευμα του ανταγωνισμου. Που ειτε θα σε παει μπροστα ειτε πισω.
Οι κανονες επισης λενε οτι μπορεις να κανεις επιθεση σε οποια και σε οσα οχυρα θες, αρκει να εχουνε περασει 24 ωρες απο την τελευταια επιθεση στο ιδιο οχυρο. Εγω την βρισκω να κανω καθε μερα επιθεση στο ιδιο οχυρο. Μου ειναι ευχαριστο να παιζω σε μαχες οχυρων. Γιατι θα μου ειναι επισης ευχαριστο, το οχυρο στο οποιο εκανα επιθεση, να περασει στην κατοχη μου. Γιατι μου αρεσει, γιατι μου αρεσει η τοποθεσια, γιατι θελω και αλλους ποντους, γιατι ετσι για πλακα γιατι ΠΑΟΚ, και γιατια αλλα πολλα γιατι. Ενω το παιχνιδι μου το επιτρεπει αυτο, με αποκαλουν κομπλεξικο, ηλιθιο, καθυστερημο και στερημενο. Προφανως, ενω η κατασταση αυτη, ειναι ευχαριστη για μενα, παραμενει δυσαρεστο και ενοχλητικο, σπαστικο και ανηκουστο γεγονος για καποιον αλλο. Σε σημειο να αναγκαστει να παρατησει το οχυρο του, ή να σηκωθει να βγει απο την πολη του ή να παρατησει γενικα τον σερβερ ή ακομα και το παιχνιδι.
Ετσι εχουμε ενα παιχνιδι που δεν μπορει να ικανοποιησει ολα τα γουστα. Και ειναι και λογικο, κατα καποιους.
Δεν ειναι δυνατον να ικανοποιηθουν ολοι. Δεν γινεται ολοι να νικανε και δεν γινεται ολοι να χανουν. Επισης δεν υπαρχει και ισοπαλια ε. Μην ξεχναμε οτι υπαρχει το πνευμα του ανταγωνισμου. Που ειτε θα σε παει μπροστα ειτε πισω.
Κατι που ειναι ευχαριστο για μενα, μπορει να ειναι δυσαρεστο για τον αλλο. Αυτο σημαινει οτι δεν τον αφηνω να χαρει το παιχνιδι του, παραλληλα σημαινει οτι αν κανω εγω πισω, δεν θα χαρω εγω το παιχνιδι μου.
Η χρυση τομη βρισκεται οντως σε μια ενδιαμεση κατασταση? Δηλαδη να χαιρομαστε εναλλαξ ή λιγο ο ενας και λιγο ο αλλος το παιχνιδι, αναλογα με τις πραξεις μας?
Ή βρισκεσται στην αλλαγη της αντιμετωπισης μας πανω σε αυτο το θεμα;
Τελος, μαλλον θα ηθελα να αναφερθω σε κατι ακομα.
Καποιος για να ευχαριστηθει το παιχνιδι, κανει συμφωνια μαζι με εναν αλλον παικτη, ωστε να φτιαξουν μια πολη, με αποτελεσμα να απολαυσουν τα αγαθα που μπορει να τους προσφερει η πολη.
Η πολη μεγαλωνει και υστερα κανουν μια συμφωνια μαζι με αλλες πολεις ωστε να φτιαξουν μια οικογενεια απο πολεις, απολαμβανοντας την δυναμικη που μπορει να τους προσφερει αυτη η συμφωνια (σε στρατιωτικο δυναμικο, σε προιοντα κτλ).
Η οικογενεια μεγαλωνει και επικοινωνει μαζι με αλλες οικογενειες και φτιαχνουν μια συμμαχια.
Αυτη η συμμαχια για να γινει μεγαλη και τρανη, αντιμετωπιζει αλλες συμμαχιες με σκοπο την επικράτηση και την υπεροχή.
Αυτες οι συμμαχιες, φτιαχνουν μεταξυ τους κανονες και συμφωνα.
Η ερωτηση μου ειναι η εξης:
Ποιος/οι ειναι ο καταλληλος/oi για να βγαλει/ουν κανονες και συμφωνα που θα πρεπει να τα σεβαστει καποιος αλλος?
Καποιος μονομαχος γουσταρει μονομαχιες. Γιατι να τον λενε ανηθικο αμα παει να χτυπησει καποιον πριν παει να κανει μαχη οχυρου;
Αμα δεν τον χτυπησει, θα κανει χαρουμενος την μαχη του ο αλλος,
αμα τον χτυπησει, θα ευχαριστηθει το παιχνιδι του ο ιδιος.
Μπορει καποιος να κρινει, ποιανου ευχαριστηση θα περασει;
Ή το ποτε θα πρεπει καποιος να ευχαριστηθει το παιχνιδι του;
Καποιος θελει να κανει 3 μαχες οχυρων ταυτοχρονα.
Μπορει καποιος να του το απαγορευσει;
Μπορει καποιος να του πει οτι ειναι ανηθικο;
Καποια πολη θελει να εχει συμμαχιες, με αυτους που θελει να εχει συμμαχιες.
Ειναι αναγκασμενη να πει με ποιους και γιατι θελει να κανει συμμαχιες σε καποιον τριτο, ή ποσο μαλλον στον αντιπαλο της;
Ποιος κρινει τι ειναι fair game? Ή ποσο μαλλον, το τι ειναι το fair game.
Μηπως καποιοι εχουν παρεξηγησει το πως παιζεται το παιχνιδι;
Και φυσικα θα ηθελα να ακουσω πως νομιζετε οτι παιζεται το παιχνιδι.
