Διαγωνισμός- Το west πάει παραλία

[DeletedUser6520]

Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα ο ήλιος έλαμπε στο καταγάλανο ουρανό εγώ καθόμουν πανό στην πολυθρόνα του σπιτιού μου και έπαιζα πανό στον ηλεκτρονικό υπολογιστή το αγαπημένο μου παιχνίδι το the west.gr και είχα βάλει να κάνω 3 ώρες την δουλειά κυνήγι λιστών .Εκείνη τι στιγμή είχα πει να φορέσω το μαγιό μου να πάρω την ψάθα μου και την ομπρελά μου και να ξεκινήσω για την παράλια .Όταν έφτασα εκεί είχα δει τον γαλάζιο ωκεανό να με περιμένει να κανό βουτιές μέσα στις παλίρροιες και στα κύματα του, ακριβός δίπλα από την παράλια ήταν ένα παλιό οχυρό και εγκαταλελειμμένο όταν μπήκαμε μέσα με το ξεναγό είδαμε πολλά και διάφορα όπως παλιά όπλα σκουριασμένα επίσης υπήρχαν πολλές σάπιες βαλλίστρες, κανόνια, σημαία σκισμένη, χειροπέδες .Όταν τελειώσαμε με την ξενάγηση πήρα το καλάμι μου και άρχισα να ψαρέψω δίπλα από μια ομάδα που έκανε προπόνηση beach volley στην αρχή ψάρεψα μια πέστροφα μετά είχα δει μια γυναίκα με χρυσό δακτυλίδι αυτη η κοπέλα δούλευε σε μια ταβέρνα ως σερβιτόρος ήταν πολύ όμορφη όταν την είδα πήγα και τις μίλησα και ο πατέρας τις ήταν ψαράς έτσι μου έλεγε ιστορίες για καρχαρίες και θαλασσιά τέρατα τότε εγώ μετά από την πολύ ωραία συνομιλία που είχα μαζί με την κοπέλα δίστιχος έφυγα και πήγα πάλι στον αγαπημένο μου ηλεκτρονικό υπολογιστή να εξιστορήσω αυτά που έζησα στους φίλους μου.

ευχαριστο που το ειδατε με εκτιμισι giris1 :south:
κοσμος:ARIZONA,BUFFALO

 

[DeletedUser6025]

O DBS και το ολοχρυσο οχυρο

Ήταν μια ωραία καλοκαιρινή μέρα. Ξυπνώντας άκουσα τον ωκεανό που χτυπούσε τα κύματα του στα βράχια. Σκέφτηκα να πάρω την ψάθα μου και να πάω στην παραλία. Όταν έφτασα στην θάλασσα κατάλαβα πως ξέχασα το μαγιό μου. Λέω στον εαυτού μου πως δεν θα με πάρη από κάτω αυτό και έτσι κάθισα κάτω από μια ομπρελά να διαβάσω ένα απόκομμα από μια παλιά εφημερίδα. Έλεγε για ένα χρυσό οχυρό θαμμένο κάτω από τον ωκεανό και ότι το φύλαγε ένας τεράστιος καρχαρίας τόσο μεγάλως όσο μια πολυκατοικία. Ο θρύλος λέει πως τρέφετε μόνο με πέστροφες. Ξεκινώ το ταξίδι μονός μου.Στον δρόμο βρίσκω αστυνομία που έψαχνε ληστές και είπα να τούς ρωτήσω μπας και ξέρουν κάτι. Κατάλαβα στο τέλος πως ήταν άσχετη του θέματος. Παίρνω το καλύτερο υποβρύχιο τισ αγορας για να μπορεσο να δω εάν είναι αλήθεια όλα αυτά. Πήρα το αποκομα και ξεκινισα. Απο την πισω πλεβρα αφτου του αποκοματος υπρχαν στυντεταγμενες που μπορουσαν να με βοιθισουν στιν ευρεσι αφτου του πολιτιμου θισαβρου. Όταν φτανω στο σιμιο που εδιχναν οι συντεταγμενες ιδα πανο απο 1000 χιροπεδες στο εδαφος και σκεφτικα πος πηγενα στο σοστο δρομο. Πηγα πιο κοντα και ειχε ακομα 1 αποκομα και με οδιγισε στιν στερια.Περνω το μηχανακη μου και πηγενω με βασι τις νεεσ σιντεταγμενες. Βρεθηκα σε ενα αρχεο ναο με 3 κλιδαριεσ και επρεπε να κανο 3 δουλιες για να ανιξουν αφτισ ι κλιδαριες 1η ηταν τσαρλατανος 2η κυνιγη ληστων και 3η τυμβοριχος.Μου πηρε 3 ορεσ αλλα τελιοσα και τισ 3 περνοντασ με επιτιχια τα κλιδια. Ανηξα τιν πορτα και ιχε μια πορτα που ηταν φταιγμενι απο χρισο και για να ανιξι επρεπε να εχο το χρισο οπλο η το χρυσο σπαθι.Κανοντασ μεταφορα πυρομαχικον 4 ορεσ βρηκα το πολιποθιτο χρισο οπλο και μου ανιξε ι πορτα. Οταν ειδα μεσα οτι ιπιρχε το χρισο οχιρο λιγισα και επεσα στο εδαφος.Ολος αφτος ο χρυσος π υπιρχε. Πηρα αρκετο γινα με βγαλη απο αφτη την κρισι που περνουσα και ορκιστικα να αφήσω αυτο το μέρος μυστικό για πάντα!!!!!!!!!

Ευχαριστώ π το διαβάσατε DBS, κόσμος ARIZONA

 

[DeletedUser]

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΕΚΔΙΚΗΣΗ

Την παραμονή Χριστουγέννων του 1862 στο χωριό Canyon του Amarillo ,Texas o Thomas Brophy με την συμμορία του, είχαν δολοφονήσει άγρια την οικογένεια του Frank Luke,ενός φιλήσυχου μαραγκού. Την γυναίκα του Mary και τον τρίχρονο γιο του Bill. Ο Frank δίνοντας όρκο εκδίκησης ξεκίνησε το κυνήγι ληστών με σκοπό την απονομή δικαιοσύνης.

Αύγουστος 1865 στο χωριό Los Angeles,California.Ο Frank πηγαίνει με το quarter του στο οχυρό Jones, όπου σύμφωνα με πληροφορίες ένας από τους ληστές βρίσκεται εκεί. Στη μάχη που ακoλουθεί τον τραυματίζει και τον συλλαμβάνει φορώντας του χειροπέδες. Στην ανάκριση που τον υποβάλει, ο ληστής αποκαλύπτει ότι το προσωνύμιο του Thomas είναι ‘’Καρχαρίας’’ και ότι απ’ όσο θυμάται είχε ένα εξοχικό σε μια παράλια την οποία οι ντόπιοι αποκαλούσαν Malibu.Τον δένει από το quarter και τον αναγκάζει να του δείξει τον δρόμο.

Μετά από μια μέρα ταξίδι, φτάνουν στο Malibu. Μόλις είδε τον ωκεανό σάστισε. Τα συναισθήματα από αυτό το σημείο ήταν έντονα για τον Frank. Το καλοκαίρι του 1862 είχε έρθει διακοπές με την οικογένεια του. Αναμνήσεις κατέκλυσαν το μυαλό του. Θυμάται σαν χθες τον γιο του να παίζει, κάτω από την ομπρέλα για να μην καεί, με τα κουβαδάκια του κτίζοντας καστράκια στην άμμο. Την γυναίκα του να κάνει ηλιοθεραπεία ξαπλωμένη στην ψάθα φορώντας το κατάμαυρο μαγιό που ο ίδιος της είχε χαρίσει. Θυμάται ακόμα τον εαυτό του να ψαρεύει για πρώτη φορά σε θάλασσα. Είχε πιάσει περίπου δέκα ψάρια που πρώτη φορά είχε δει στην ζωή του (τσιπούρες αλανιάρες!!!) τα όποια φυσικά δεν τους άρεσαν μιας και ήταν συνηθισμένοι να τρώνε ποταμίσιες πέστροφες. Θυμάται τον γιο του να προσπαθεί να κάνει τα βότσαλα να αναπηδήσουν στο νερό. Το προσπάθησε και ο ίδιος, αλλά μόλις είδε κάτι να γυαλίζει στην θάλασσα, σταμάτησε. Χωρίς να το πολυσκεφτεί και έχοντας φυσικά ένστικτο χρυσοθήρα, βούτηξε να το πάρει. Φυσικά δεν ήταν χρυσός, όπως φαντάστηκε, αλλά μια απλή πέτρα που λαμπύριζε στο νερό.

Οι αναμνήσεις σταμάτησαν από την φωνή του ληστή ‘’Φτάσαμε. Αυτό είναι το σπίτι’’. Ήταν ένα ξύλινο σπίτι σε ένα μικρό λόφο με θεά τον ωκεανό και από κάτω η εκπληκτική παραλία του Malibu. Στο σπίτι υπήρχαν εμφανή σημάδια εγκατάλειψης, τουλάχιστον τρία χρόνια είχε να κατοικηθεί. Ο Frank τράβηξε τα δυο colt του και είπε στον ληστή ‘’Μάλλον δεν είναι εδώ ο φίλος σου. Καλά να περνάς εκεί που θα σε στείλω. Μην ανησυχείς όμως, σε λίγο καιρό θα έρθει και η υπόλοιπη παρέα σου’’. Δώδεκα πυροβολισμοί ακουστήκαν.


Κόσμος : 1
Παίκτης : dimitriskokis

 

[DeletedUser4456]

Ο κοιλιόδουλος λοχαγός.

Μετά από μέρες κυνηγιού ληστών, ντάλα καλοκαίρι με τον ανελέητο ήλιο της Αριζόνας να καίει βασανιστικά, ήταν επιτέλους καιρός να γυρίσουμε πίσω στο οχυρό μας εξαντλημένοι από τις κακουχίες. Πεινούσα σαν καρχαρίας όποτε κάθε άλλη κίνηση εκτός από το να κατευθυνθώ στο μαγειρείο φάνταζε σταγόνα στον ωκεανό.

Έβγαλα αστραπιαία τις χειροπέδες από τον κακό Πιτ που συλλάβαμε κατά την μακροχρόνια περιπολία μας αφήνοντας τον γρήγορα-γρήγορα στο κελί του και πήγα αμέσως στην κουζίνα να μιλήσω στον φίλο μου μάγειρα, ξακουστό σε όλη την κομητεία για τις συνταγές του, John Cook (όνομα και πράγμα).

- Γεια σου John, τι καλό έχουμε σήμερα?
- Ε, όχι τίποτα φοβερό αλλά δεν θα πεθάνουμε και στην ψάθα...
- Όποτε λες έτσι όλο και κάτι καλό ετοιμάζεις. Είσαι μια όαση στην έρημο, μια ομπρέλα στην καταιγίδα... είπα γελώντας για να τον καλοπιάσω.
- Άσε τα γλειψίματα και τις γαλιφιές, θα φας ότι και οι άλλοι. Σήμερα έχουμε πέστροφα με μαγιό!

Σκέφτηκα ότι ο φίλος μου είχε αρχίσει να τα χάνει αφού το 1850 στην Αριζόνα δεν ήξεραν καλά - καλά τι εστί μαγιό... και πότε πρόλαβε να βάλει η πέστροφα μαγιό για να κολυμπήσει άραγε? … Όμως αμέσως έσπευσε να με προλάβει:

-Όταν λέμε μαγιό, εννοούμε μαγιονέζα ρε Μερσυ... Και γέλασε κραυγαλέα για το επιτυχημένο πείραγμα του.

Η σιωπή είναι χρυσός σε τέτοιες στιγμές, ειδικά όταν εξαρτάσαι άμεσα από τον καλαμπουρτζή μάγειρα… Συνεπώς δεν του απάντησα, με είχε αποστομώσει για άλλη μια φορά εξάλλου!..

Πραγματικά όμως ήταν από τα καλύτερα γεύματα που είχα δοκιμάσει ποτέ, είτε είχε κάνει η πέστροφα ηλιοθεραπεία, είτε όχι...

---------------------------------------
ΟΝΟΜΑ ΠΑΙΧΤΗ: Mr. NO MERCY
ΚΟΣΜΟΣ: Arizona
ΑΡ. ΛΕΞΕΩΝ: 258

Καλό καλοκαίρι σε όλους σας!
)

 

[DeletedUser]

mexican gold

Kομητεια του Tarrant 1853.Ο Αυγουστος τελειωνει και μαζι του αρχιζει η Αμερικη να συνερχεται απο τον πολεμο με το Μεξικο του 1848.Μολις εχω ερθει απο ενα ψαροχωρι του Μεξικου διπλα απο τον Ατλαντικο Ωκεανο.φτανοντας στην Acre βλεπω την μορφη του οχυρου Worth να δεσποζει πανω στον λοφο προστατευοντας σαν ομπρελα τις πολεις Tarrant,Denton k Wise.
Εψαξα για δουλεια στα γυρω ραντζα καθως ειχα μεινει αφραγκος εδω και καιρο και κατι επρεπε να βρω για να μην πεθανω στην ψαθα.Την εβγαζα ψαρευοντας πεστροφες απο τον ποταμο Trinity αλλα δεν ηταν αρκετο.Δουλεια δεν εδιναν σε εναν βρωμιαρη Μεξικανο σαν εμενα οποτε η μονη μου επιλογη ηταν να παω στον σεριφη και να κανω την πιο δυσκολη και απεχθεστερη απο ολες,να μαζεψω επικυρηξεις...
Ειναι μια επικινδυνη δουλεια αλλα πλεον ηταν θεμα επιβιωσης.Ετσι λοιπον ξεκινησα το κυνηγι ληστων κ δολοφονων της περιοχης.Πρωτη μου επικυριξη ο Jesus Faria, ο επονομαζομενος κ "ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ" εξαιτιας του γεγονοτος οτι παντα φορουσε το μαυρο μαγιο του μεσα απο το δερματινο γιλεκο του (αν κ πολλοι λενε οτι ηταν τα κυριακατικα ρουχα του και ειχαν γινει ετσι απο την απλησιά του).Αμοιβη 200$ ή 2 σβολοι χρυσου αν τον εφερνες ζωντανο.
Διπλωσα την επικυριξη και την εβαλα στο δισακι μου μαζι με 2 κονσερβες ψητα φασολια,λιγο ρουμι,τις χειροπεδες και την αγαπημενη μου Winchester,την μονη συντροφο της ζωης μου και ετσι ξεκιναει το ταξιδι.
κ οπως λεει το μοτο της κομιτειας "Where the West begins"...
η συνεχεια στον επομενο διαγωνισμο....

 

[DeletedUser6528]

Το μόνο που θέλω είναι μια βουτιά στο ποτάμι που κυλαει λίγο πιο κατω απο το οχυρό μας.Να ξεπλυνω απο πάνω μου τη σκόνη και τη βρωμια της μαχης.Και μετά να ξαπλώσω κατω απο τα πλατάνια και να περιμένω την πονηρή γριά πεστροφα να τσιμπησει το δόλωμα.Ισως σήμερα σταθω τυχερός...3 μήνες την κυνηγαω!
Είμαι βρώμικος και κουρασμένος.Ολη τη χτεσινη μερα είχαμε κυνηγι ληστών.Μας φώναξαν να ενισχύσουμε τον σερίφη της διπλανής πολης και τα παλικάρια του.Είχε πληροφορίες για μια ομαδα ληστων που ετοίιμαζαν επίθεση στην άμαξα που θα μετέφερε τον χρυσο της τράπεζας της Αριζονα.
Ολη μερα στον ήλιο,με μονη σκια το καπέλο μου,λιγες γουλιες ζεστο νερο και το δαχτυλο στη σκανδάλη.Και δίπλα μου ο φιλος μου ο Le Ras να μου λέει για την καλύβα που εχει κοντα στον ωκεανό,για τα ταξιδία που έκανε με τα καράβια,για τους καρχαρίες που κυνηγησαν,για ολα τα παραξενα μερη που ειδε.Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως ένας τέτοιος τύπος που προτιμάει το νερό απο τη στεριά κατεληξε στρατιώτης.Αλλά εδω ο καθένας μας εχει την ιστορία του και τα μυστικά του και κανείς δεν κάνει ερωτήσεις.
Στήσαμε λοιπόν την παγίδα μας,κάναμε μια αιφνιδιαστικη επιθεση,ριξαμε αρκετους πυροβολισμους,οι μαγκες κατάλαβαν οτι ειναι περικυκλωμένοι και το παιχνίδι χαμένο,προσπάθησαν να το σκασουν αλλα το πανηγυρι τελειωσε γρηγορα.Τωρα δεμενοι με χειροπέδες κ αλυσσιδες,περιμέμουν τον δικαστή και την κρεμάλα.
Κ ετσι πηρα μια μερα άδεια.Θα την περασω αραχτός στη δροσιά του ποταμού.Ομπρέλα μου τα φυλλα των δέντρων και ψαθα μου το νοτισμένο χορταρι.Μαγιω?Χαχαχα!Τι να το κανω εδω στην ερημιά?Θα βολευτω με το παλιό κομμένο στρατιωτικο μου παντελόνι
Κ εκεί,ξαπλωμένος στη σκιά,με το κελάρισμα του ποταμου να με ναουρίζει,θα κλεισω τα ματια και θα σε ονειρευτώ κοριτσι μου,ετσι οπως σ είδα την τελευταία φορα,ντυμενη με το άσπρο σου φορεμα και τα χρυσα σου μαλλια να λαμπουν στον ηλιο

 

[DeletedUser]

Η Μάγια Ρόλσταντ με το μικροσκοπικό της μαγιό, ξαπλωμένη στην ψάθα, μάζευε ήλιο δίπλα στην κοίτη του ποταμού. Ο Ηενρυ Γουόκερ πιό δίπλα,ακόμη και στις διακοπές, δεν μπορούσε να ξεχάσει το μπαρ του...
-«Θα ήθελες,αγαπητή μου,λίγο φρέσκο χυμό λεμονιού;»
-«Ω! Χένρυ!Είσαι σκέτος θησαυρός!Ευχαριστώ πολύ!» , είπε η Μάγια και ήπιε με λαχτάρα το δροσιστικό χυμό.
Ο Γουάπι, είχε στήσει το καλάμι του λίγο πιό κάτω και ψάρευε πέστροφες...ή τουλάχιστον προσπαθούσε! Αλλά το γεγονός ότι είχε πάει 3 το απόγευμα και ακόμη δεν είχε πιάσει κάτι, καθόλου δεν τον ενοχλούσε. Εξάλλου, χαιρόταν την παρέα της Μάγιας και του Χένρυ.
-«’Ισως , αν πήγαινες στον ωκεανό, να έπιανες κάτι καλύτερο, Γουάπι, από ένα άδειο κονσερβοκούτι από φασόλια και το καπέλο του Χένρυ!», τον πείραξε η Μάγια.
-«Ακόμη και καρχαρία!», συμπλήρωσε ο Χενρυ και γέλασε δυνατά.
Ο Γουάπι το διασκέδαζε κι αυτός. ‘Ανοιξε μιά ομπρέλα δίπλα στη Μάγια.
-«Θα πρέπει να προσέχεις περισσότερο, Μάγια μου. Καίει ο ήλιος», είπε.Και ξανακάθισε στη θέση του, δίπλα στο καλάμι,ανάβοντας την πίπα του.
-«Μα πού είναι επιτέλους ο σερίφης;!», αναστέναξε η Μάγια. «Θα έπρεπε να έχει έρθει ήδη! Μου το υποσχέθηκε!»
-«Θα έχει πάει για κυνήγι ληστών»,απάντησε ήρεμα ο Χένρυ. «Ο χρυσός, που υπάρχει σ’αυτά τα μέρη, προσελκύει πολλά καθάρματα».

Κάτι έτρεχε με τη Μάγια Ρόλσταντ και τον Τζον Φίτζμπουρν,τον σερίφη. Αλλά ο Γουάπι κάθε άλλο παρά ανακατευόταν στις δουλειές των άλλων, ενώ του Χένρυ άρεσε η ιδέα του Τζον και της Μάγιας μαζί. Ακόμη και αν δεν το είχαν παραδεχτεί κανένας από τους δύο.

Ο Γουάπι, γύρισε και κοίταξε ανήσυχα, προς τη μεριά που αναγνώρισε ποδοβολητό αλόγων... «Αυτό δεν είναι καλό σημάδι» σκέφτηκε, «Κυριακάτικα και σε αυτά τα μέρη...». Οι άλλοι δύο ακόμη δεν είχαν καταλάβει κάτι.
Μετά από λίγο, όχι πολύ μακρυά τους, πέρασε το πρώτο άλογο. Ο Γουάπι, με την αετίσια ματιά, διέκρινε στα χέρια του πρώτου ιππέα, ένα ζευγάρι χειροπέδες. ‘Οχι,αυτό δεν ήταν καθόλου καλό σημάδι... Από πίσω του, έτρεχαν με τα άλογά τους,ο Τζον Φίτζμπουρν,ο σερίφης, και οι βοηθοί του. Ο σερίφης, ξεμάκρυνε από το ποδοβολητό και ήρθε στο μέρος που ήταν οι άλλοι τρεις. Ο Τζον, χαμήλωσε το καπέλο στη Μάγια και της χάρισε το πιό γλυκό του χαμόγελο(δύσκολο να φανταστεί κανείς, ότι χαμογελούσε, ήταν πάντα τόσο αυστηρός και άγριος στα χαρακτηριστικά του).
-«Χένρυ, Γουάπι»,χαιρέτησε και τους άλλους δύο.
-«Σας το ‘σκασε;» είπε ο Γουάπι.
-«Ναι,το κάθαρμα!Τον ελευθερώσε η συμμορία του,αλλά έννοια σου», κοκορεύτηκε εμφανώς, για να κάνει εντύπωση στη Μάγια, «Του την έχω στήσει. Τον οδηγούμε στο οχυρό. ‘Εχω προλάβει να ειδοποιήσω και θα τον περιμένουν εκεί οι δικοί μου. Θα φάει βραδυνό στην απομόνωση,απόψε!»,συμπλήρωse φανερά ικανοποιημένος.
Η Μάγια φούσκωσε από καμάρι,αλλά δεν είπε τίποτα. Ο Γουάπι χαμογέλασε. ‘Ηξερε ότι ό,τι πει ο Τζον, το έκανε.
-«Φρέσκο χυμό λεμονιού κανείς;», είπε ο Χένρυ.
-«Αργότερα φίλε μου»,απάντησε ο Τζον. «Θα περάσω από το μπαρ, να έχεις μπόλικη κρύα μπύρα!»
Με ένα νεύμα του κεφαλιού χαιρέτησε τον Γουάπι.
-«Θα τα πούμε αργότερα,μικρή», είπε στη Μάγια και της έκλεισε πονηρά το μάτι.
Και χάθηκε με τ’άλογό του δυτικά...

Λέξεις:496
carpfish-Arizona

 

[DeletedUser]

Καλοκαίρι είναι τώρα και ο ωκεανός βράζει με χαρά.Οι παραλίες γεμίζουν με ομπρέλες και ψάθες.Ας επιστρέψουμαι όμως πίσω στην δύση οχυρά ερημωμένα λόγο καλοκαιριου.Οι καουμπόηδες φοράν τα μαγιό τους μπας και βρούνε κανέναν για καμία μονομαχία.Οι πόλεις και αυτές ερημωμένες με ταπεινούς ταξιδιώτες να ψάχνουν να βρούν χρυσό για να πάνε σε καμία παραλία να ξεσκάσουν.Αυτοί οι άμοιροι ταξιδιώτες εύχονται να έρθει Σεπτέμβρης για να κάνουν κυνήγι ληστών η να κάνουν κανέναν πλανόδιο να τους πέσει κανένα κλειδάκι.Φτωχοί εργάτες βρίσκονται στα σαλούν τους και πίνουν κανέναν ποτάκι μπας και έρθει κανένας μονομάχος και τον κάνουν καμιά ομαδική για να του βάλουν χειρόπεδες να τον στείλουν φυλακή αλλά τίποτα δεν γίνεται.

110 λεξεις

 

[DeletedUser6462]

Πέρισυ το καλοκαίρι είχα πάει για μπάνια στον Ειρηνικό ωκεανό. Η θάλασσα ήταν μαγευτική και πέρασα υπέροχα με το μπλε μαγιό μου να ταιριάζει με τη θάλασσα σαν δυό σταγόνες νερό. Δεν χρειαζόμουν ομπρέλα καθώς ξάπλωνα κάτω από κάτι μπανανίες και κάτι κοκοφοίνικες με ωραίο ίσκιο. Μια μέρα καθώς κολυμπούσα πέρασε άξαφνα δίπλα μου με μεγάλη ταχύτητα ένας καρχαρίας και ανατάραξε τα νερά! Τρόμαξα πάρα πολύ πραγματικά!
Είχα αγοράσει και μια καφέ ψάθα και άπλωνα πάνω την κορμάρα μου προσπαθώντας να χαλαρώσω, ενώ παράλληλα είχα αγοράσει ένα καλάμι και ψάρευα καμιά πέστροφα για να ψήσω να φάω!
Τα βράδυα αποζητούσα λίγη περιπέτεια και γιαυτό έκανα κυνήγι ληστών στο τροπικό μέρος στο οποίο βρισκόμουν και αναζητούσα να τους πάρω ότι χρυσό είχανε βρει στα ναυάγια των παλιών πλοίων που βρίσκανε στον πάτο της θάλασσας. Ανακάλυψαν όμως τον σκοπό μου και έτσι αποφάσισα να κρυφτώ σε ένα οχυρό που βρήκα ώστε να γλυτώσω από το κυνηγητό!
Τελικά μετά από μεγάλο κυνηγητό δύο από αυτούς με έπιασαν και μου φόρεσαν κάτι περίεργες χειροπέδες φτιαγμένες από κόκκαλα και χρυσό για να με αποτρέψουν να αποδράσω. Με ανέκριναν για να τους πω που είχα κρύψει το χρυσό εγώ όμως δεν λύγησα και κράτησα το μυστικό ώσπου ξαφνηκά και ένα βράδυ που πίνανε και τρώγανε πολύ κατάφερα να αποδράσω!
Και έζησαν αυτοί καλά και εγώ ακόμα καλύτερα με το παραδάκι στην τσέπη, καθώς είχα ζήσει και μια από τις μεγαλύτερες περιπέτειες της ζωής μου!

GandalfBlack (κ1)

 

[DeletedUser3157]

Κάτω από ένα τόσο καυτό ήλιο χωρίς ομπρέλα λίγοι θα μπορούσαν να αντέξουν τόσες ωρες όσο αυτός. ‘Ηταν ακόμα πρωί αλλά η έρημος άχνιζε από την ξηρασία. Το άλογο του είχε ψοφίσει μίλια πίσω, έτσι συνέχιζε πεζός. Οι σπασμένες σιδερένιες χειροπέδες που κρεμόνταν απο το αριστερό του χέρι έκαιγαν απ τον ηλιο, δημιουργόντας του εγκαύματα σε κάθε άγγιγμα. ‘Ομως δεν είχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να συνεχίσει τον δρόμο μέχρι τον ωκεανό.

Το νερό που του είχε απομείνει λιγοστό. Μια ξεραμένη πέστροφα είχε φυλάξει στην διαλυμένη ψάθα που κουβαλούσε, ίσως για το τελευταίο του γεύμα. Πεινούσε σαν καρχαρίας αλλά έπρεπε να αντέξει λίγο ακόμα. Η θάλασσα ήταν η μόνη του ελπίδα να ξεφύγει.

Μακρυά στο φόντο, στις πρόποδες της οροσειράς η λωρίδα του καπνού απο το κατεστραμένο οχυρό άρχιζε σιγά σιγά να σβήνει. Η απόδραση του εντυπωσιακή μα αιματοβαμένη. ‘Οσο ξακουστός κι αν ήταν ο σερίφης στο κυνήγι ληστών όπως αυτόν, δεν ειχε προνοήσει τόσο καλά την φύλαξη του μέχρι την ώρα της κρεμάλας. Δέκα βαρέλια μπαρούτι, ένα σπίρτο και ένα ξεκούραστο άλογο ήταν αρκετά να δραπετεύσει. Ο σερίφης νεκρός μάζι με έξι πρωτοπαλλήκαρα, και οι υπόλοιποι γέροι και γυναικόπεδα, ανίκανοι να τον ακολουθήσουν σε αυτό το αφιλόξενο και άνυδρο τοπίο.

Αχ, πόσο θα ήθελε να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω και να τα ξεχάσει όλα αυτά. Θα έδινε τον χρυσό όλου του κόσμου για να επιστρέψει πίσω στην γυναίκα του και στην μικρή του κόρη. Πάνε τέσσερα χρόνια που έφυγε, τρία χρόνια στον στρατό και ένα στην συμμοριά μετά το τέλος του πολέμου με τους ινδιάνους. Το πρόσωπο του γέρασε, τα μάτια του αγριέψανε και την ψυχή του την ειχε πουλήσει στον διάβολο για δυό σελίνια. Τίποτα δεν θύμιζε τον άντρα που ήταν τότε. Ωστόσο οι ευχάριστες αναμνήσεις δεν σβήνουν, πότε πότε τις θυμάται με τα παλιομοδίτικα μαγιό τους να πλατσουρίζουν και να γελάνε στην παραλία. Την παραλία που ειναι ακριβώς απέναντι από την θάλασσα που πάει να βρει.

Μεσημέριασε..Οι αντοχές του είχαν τελιώσει. Τα πόδια του βαρύνανε, ο ιδρώτας κυλούσε στα μισάνοιχτα του μάτια μοιάζοντας με δάκρυα για μια ζωή που δεν θα ζήσει. ‘Ολα ήταν μάταια λοιπόν. Ο ωκεανός μαλλόν ήταν πόλυ πιο μακρυα απ οτι υπολόγιζε και ο στόχος του σχεδόν αδύνατος. Γονατιστός, όπως σε θέση προσευχής, εκλιπαρούσε να τελιώσει αυτό το μαρτύριο. Τα καταπονεμένα μάτια του άρχισαν να σβήνουν όταν ακούστηκε ένας γλάρος! Άνοιξε τα μάτια και τους είδε, σαν άσπροι άγγελοι να κάνουν βόλτες στον γαλανό ουρανό, σημάδι πως ο ωκεανός ήταν κοντά. Έφτυσε μια βρισιά, ακούμπησε το χέρι στην καυτή άμμο και σηκώθηκε. Υπάρχει ελπίδα ακόμα..

Takanola K2

 

[DeletedUser5981]

Ήταν Αύγουστος,"Χμμ,καιρός για διακοπές..."σκέφτηκε ο Nathan,ο οποίος φαινόταν εξαντλημένος από την καθημερινή ρουτίνα της δουλειάς του στο γραφείο.Χωρίς δεύτερη σκέψη,ζήτησε άδεια από το αφεντικό του.Έχοντας μαζί του μερικά μόλις ρούχα,το μαγιό του και τα λιγοστά χρήματα που του είχαν απομείνει,έριξε πλώρη για το ταξίδι του.Για προορισμό είχε το νησί που γεννήθηκε και έζησε ο παππούς του,το Σεντ Μάρλοου που βρίσκεται στον Ατλαντικό Ωκεανό,κοντά στις ακτές της Βοστώνης.

Όταν έφτασε στο εξωτικό νησί,σκέφτηκε να χαλαρώσει πηγαίνοντας στην παραλία για το πρώτο του καλοκαιρινό μπάνιο.Ξαπλωμένος στην ψάθα του κάτω από την ευχάριστη σκιά της ομπρέλας του αναπολούσε τις ιστορίες που του έλεγε ο παππούς του,κατά τα παιδικά του χρόνια όταν πήγαιναν για ψάρεμα πέστροφας στις εκβολές του ποταμού.Του ήρθαν στο μυαλό οι μύθοι για τους καρχαρίες που παραμόνευαν στα καταγάλανα νερά του Σεντ Μάρλοου,όπως και οι διηγήσεις για τα δώδεκα μπαούλα γεμάτα χρυσό που εικάζεται πως είχαν θαφτεί στο νησί από τους Ινδιάνους κατά τον 14ο αιώνα.Όμως ο Nathan γνώριζε καλά πως αυτά δεν αποτελούσαν κάτι παραπάνω από μύθους που δεν ίσχυαν.

Και τότε,ταραγμένος θυμήθηκε την αληθινή ιστορία που του είχε διηγηθεί ο παππούς του όταν υπηρετούσε στο οχυρό της κομητείας New Lake,ως στρατιώτης.Η ιστορία αυτή αφορούσε τον επικηρυγμένο λήσταρχο Estrada."O Davis Estrada και η συμμορία του είχαν εμπλακεί σε πολλές δολοφονίες και είχαν διαπράξει δεκατρείς ληστείες στις μεγαλύτερες τράπεζες της κομητείας μας",του είχε αναφέρει ο παππούς του,συνεχίζοντας "Δεν μπορούσαμε να τους αφήσουμε ατιμώρητους.Ήταν δημόσιος κίνδυνος για όλους τους πολίτες της New Lake.Δίχως να αργοπορήσουμε,αποφασίσαμε με τον διοικητή του οχυρού και τον σερίφη να δώσουμε τέλος στις δολιοφθορές τους.Τους αναζητούσαμε οχτώ ημέρες,αυτό το κυνηγητό ληστών ήταν ένα από τα πιο δύσκολα της ζωής μου!Τελικά βρήκαμε το κρησφύγετό τους και ήμασταν έτοιμοι να τους αναγκάσουμε να σταματήσουν το παράνομο έργο τους,είτε σκοτώνοντας τους είτε συλλαμβάνοντας τους.Αυτοί απροετοίμαστοι,αφού αντιλήφθηκαν την παρουσία μας,αποφάσισαν να παραδοθούν άνευ όρων,με αποτέλεσμα ο σερίφης να τους περάσει χειροπέδες και να τους οδηγήσει στον δικαστή για την απονομή δικαιοσύνης.Έτσι κέρδισα το παράσημο του "γενναίου στρατιώτη"κατά τη διάρκεια της θητείας μου".

Ο Nathan χαμογέλασε και αφού κοίταξε το ρολόι του,παρατηρώντας πως άρχιζε να κρύβεται ο ήλιος,ψιθύρισε:"Είναι ώρα να ρίξω την πρώτη μου βουτιά,ας μην αργοπορώ.".

 

[DeletedUser]

«Από εκεί, από εκεί» φώναζαν δείχνοντάς μου με το χέρι τους ένα μικρό στενό δρομάκι στο τέλος του οποίου φαινόταν να απλώνεται ένας απέραντος καταγάλανος ωκεανός. Mέσα στον πανικό μου ακολουθησα χωρίς δεύτερη σκέψη την κατεύθυνση που μου υπέδειξαν. Βλέπετε το κυνήγι ληστών κάτω από τον καυτό ήλιο μας καλοκαιρινής ημέρας δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια σκέψης.. φτάνοντας στο τέλος του κοίταξα εναγωνίως δεξιά-αριστερά προσπαθώντας να εντοπίσω ανάμεσα στο πλήθος των λουόμενων με τα αυτοσχέδια μαγιό και τις παρδαλές ομπρέλες αυτούς που είχαν τολμήσει να αρπάξουν την ¨χρυσή πέστροφα¨, έπαθλο για την πρωτεία την οποία κατείχε η φυλή μου επί σειρά ετών σε αγώνες ψαρέματος. Το πλήγμα ήταν μεγάλο και…η αξία της πέστροφας ανυπολόγιστη. οι επίδοξοι ληστές δεν δυσκολεύτηκαν να παραβιάσουν την πόρτα του οχυρού το όποιο είχε μόνο το όνομα αλλά όχι και την χάρη.. μέσα εκεί φυλάσσονταν όλα τα ιερά κειμήλια της φυλή μας με την ψευδαίσθηση ότι ήταν προστατευμένα και απροσπέλαστα. Αναζητώντας τους κινητούς μου στόχους αποφάσισα να τρέξω προς την αριστερή κατεύθυνση χωρίς ωστόσο κάτι να μαρτυρεί ότι αυτή ήταν η κατεύθυνση που είχαν ακολουθήσει. Αυτή την φορά κανείς δεν φαινόταν να είχε αντιληφθεί κάτι που δεν ταίριαζε με τις ήσυχες στιγμές στην παραλία. Τρέχοντας λοιπόν σχεδόν χοροπηδώντας μια από την καυτή άμμο και μια από τις προσπάθειες μου να περάσω πάνω από τις απλωμένες ψάθες έφτασα στην άκρη της παραλίας έχοντας ακόμη στα αυτιά μου τον απόηχο μερικών κραυγών όσων είχα πατήσει, άγνωστο που τους είχα σημάδεψει κάθε φορά. Οι ληστές δεν φαινόταν πουθενά. Όλα έδειχναν ότι είχαμε να κάνουμε με επαγγελματίες .. Ένα αίσθημα απογοήτευσης είχε αρχίσει να με κυριεύει και ενώ συμφιλιωνόμουν με την ιδέα ότι ήταν πιο γρήγοροι από μένα άκουσα μια αντρική φωνή να φτάνει στα αυτιά μου από κάπου μακριά. Στρέφω το βλέμμα μου προς την κατεύθυνση που ερχόταν η φωνή και βλέπω μια αντρική φιγούρα να κολυμπά όσο γίνεται πιο γρήγορα προς την στεριά σαν κάτι να τον κυνηγούσε.. ή μήπως τον κυνηγούσε; Ένα πτερύγιο διακρινοταν να προεξέχει από την επιφάνεια της θάλασσας μερικά μέτρα πίσω του.. η κινητοποίηση των αρμοδίων αρχών ήταν άμεση. Ο ληστής μαρτύρησε την κλοπή του και ένα ζευγάρι χειροπέδες έδωσε άλλη νότα στο βρεγμένο του λουκ. Σίγουρα προτιμούσε το νέο του βραχιολάκι από τα σαγόνια του καρχαρία.. από τότε η χρυσή πέστροφα εξαφανίστηκε και αυτό που έμεινε στην θέση της για να θυμίζει πιο πολύ τον άτυχο ληστή ήταν ένας “χρυσός καρχαρίας.”

 

[Charlie prince]

Ωκεανος!! Επιτελους, ημουν εκει...
Χρονια ονειρευομουν την στιγμη αυτη.. και τωρα που ειμαι εδω νιωθω περιεργα..

Θυμηθηκα την μητερα μου που μου ελεγε ποσο ομορφα ειναι και οτι της ειχα υποσχεθει οτι καποτε θα πηγαινα να τον δω!
Εγω, ο διασημος Charlie prince που δεν φοβηθηκα ποτε κανενα πιστολι να τρεμω μπροστα στην θεα του απεραντου γαλαζιου... πλησιασα αργα, περπατουσα προσεκτικα στην μαλακη αμμο.. απλωσα την ψαθα (δωρο απο μια φιλη, ειπε οτι θα την χρειαστω) και ξαπλωσα με το βλεμμα στην θαλασσα... Ομπρελα δεν ειχα αλλα δεν με ενοχλουσε ο ηλιος... με εχει καψει χρονια τωρα απο τις περιπλανησεις στην αγρια δυση... σκεφτηκα οτι δεν ειχα μαγιο αλλα δεν πειραζει ειπα στον ευατο μου.. θα κολυμπουσα με τα ρουχα.. εβγαλα τις μποτες και την ζωνη με τα πιστολια και τα αφησα στην ψαθα, ποσο ευαλωτος ενιωθα χωρις αυτα... μπηκα διστακτικα στο νερο και αφεθηκα στην δροσια του.. δεν ηξερα κολυμπι οποτε δεν απομακρυνθηκα πολυ αλλα ενιωθα υπεροχα.. μια αισθηση που ουτε ολος ο χρυσος του κοσμου δεν θα μπορουσε να μου δωσει...
Εμεινα στο νερο για ωρες και μετα γυρισα στην ψαθα.. ξαπλωσα και σχεδον αμεσως με πηρε ο υπνος... ειδα ονειρα περιεργα, με κυνηγι ληστων και αγριο πιστολιδι, μια μαχη σε ενα αγνωστο οχυρο.. καποιος καρχαριας να κυνηγαει καποια μικροτερα ψαρια, δεν καταλαβα τι ψαρια ηταν εξαλλου δεν ξερω και πολλα.. και τελος οτι με ειχαν συλλαβει και μου περνουσαν χειροπεδες! ξυπνησα τρομαγμενος!! χειροπεδες... ουφ, τι εφιαλτης!! εμεινα εκει για λιγο ακομη μαγεμενος ακομη απο την θεα που ειχα μπροστα μου.. ειχα αρχισει να πειναω και σκεφτομουν ενα γευμα με ζεστη πεστροφα στην διπλανη πολη θα ηταν τελειο.. εβαλα παλι τις μποτες, περασα την ζωνη στην μεση μου και σηκωθηκα αργα...ποσο διαφορετικα και ηρεμα ειναι ολα εδω.. μακρια απο τον θορυβο των πολεων.. θα μπορουσα να μεινω εδω για παντα? δεν ξερω... ομως τετοια γαληνη ενιωσα πρωτη φορα στην ζωη μου...

Χρονια ονειρευομουν την στιγμη αυτη.. και τωρα που ειμαι εδω νιωθω περιεργα..
Ωκεανος!! Επιτελους, ημουν εκει...

Charlie prince, κοσμος 1

 

[DeletedUser]

Κυριακή πρωί 07:13 κτυπάει το τηλέφωνο , δεν έχω προλάβει ακόμα να ανοίξω το μάτι και ακούω φωνές από το ακουστικό «άντε ακόμα ? πότε θα φτάσουμε ? » φωνάζει η Δανάη και γω από την χθεσινή μέθη δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι ώρα είναι , τι μέρα και τι χρονιά. Ξαφνικά οι φωνές γίνονται τόσο δυνατές που κοντεύει να σπάσει το ηχείο του τηλεφώνου .. σηκώνομαι κάνω ένα ντουζ παίρνω τα απαραίτητα και φεύγω .
Της είχα υποσχεθεί να πάμε στην Ψάθα για μπάνιο , είναι ωραία ,εκεί κοντά στο Αλεποχώρι έχει καθαρά νερά και όχι πολύ κόσμο να μπορείς να κάτσεις άνετα χωρίς να πνίγεσαι .
Φτάνουμε μετά από 58 λεπτά και βρίσκουμε ένα απομακρυσμένο μέρος κοντά σ ένα βράχο , η Δανάη στρώνει τα πράγματα και γω ανεβαίνω στον βράχο να θαυμάσω τον ωκεανό. Να πω την αλήθεια με τρομάζει λίγο , από μικρός είχα και μια φοβία με τους καρχαρίες .
Κατεβαίνω κάτω και εκεί που πάω να βγάλω την βερμούδα συνειδητοποιώ πως ξέχασα να φορέσω το μαγιό , δεν πειράζει μου λέει η Δανάη να μπεις με την βερμούδα το ίδιο είναι , τι λες αγάπη μου της λέω που θα μπω με την καινούργια βερμούδα στην θάλασσα , θα πάω στο μαγαζάκι πιο πάνω να αγοράσω .
Ανεβαίνω στον βράχο προσπαθώ να διασχίσω τον δρόμο αλλά τα αμάξια δεν με αφήνουν, πολύ κίνηση ,έτσι είστε λέω..θα κάνω τον κύκλο έχει πολλά βράχια αλλά δεν πειράζει θα δω και από κοντά το οχυρό που έχει χτισθεί τον 17ο αιώνα , η ιστορία λέει πως είναι στοιχειωμένο και όποιος περνά από κει το βράδυ του πέφτουν τα μαλλιά ,( μάλλον από δω πέρασε ο φίλος μου ο τρίχας) ,ευτυχώς είναι μέρα σκέπτομαι .
φτάνοντας στο μαγαζάκι βλέπω να βγαίνει ένας τύπος τρέχοντας από την πόρτα και από πίσω του μια ηλικιωμένη κυρία με πολύ έντονα χαρακτηριστικά (αν την έβλεπες βράδυ ίσως και να τρόμαζες ..σκέφτηκα αυτή μοιάζει στην φίλη μου την τσαζού ..) φωνάζοντας με μια βραχνή φωνή σαν τραγουδίστρια του 36ου χιλιομέτρου Αθηνών Λαμίας , βοήθεια κλέφτης βοήθεια, χωρίς δεύτερη σκέψη έτρεξα να την βοηθήσω ,ο μηνίσκος στο πόδι όμως μου θύμισε πως δεν είμαι εγώ για κυνήγι ληστών , καλυτέρα να πάρω την αστυνομία.
Δεν πρόλαβα να το σκεφτώ και από την στροφή εμφανίστηκαν ..τελικά η καταδίωξη δεν κράτησε και πολύ τον πιάσανε στην διπλανή ταβέρνα (ο κακόμοιρος από τον τρόμο του έπεσε πάνω στον σερβιτόρο που κουβαλούσε εκείνη την στιγμή ένα ταψί πέστροφες , πάνε και αυτές νηστικοί μείναμε οι πελάτες , (τουλάχιστον φάγανε οι γάτες )του πέρασαν τις χειροπέδες και φυγανε.
Επιστρέφω χωρίς να αγοράσω μαγιό, φτάνοντας βλέπω την Δανάη να ωρύεται , παιδευόταν να στερεώσει την ομπρέλα ,μες τα νεύρα ήταν ,της εξηγώ τι έγινε και αρχίζει να βάζει πάλι τις φωνές.. τι?τον κυνήγησες? Τι ήθελες να κάνεις τον ήρωα? Να πάρεις το χρυσό μετάλιο?φωνές φωνές φωνές … ξαφνικά ακούω να χτυπάει η πόρτα..σηκώνομαι από το κρεβάτι και βλέπω την Δανάη,άντε αγάπη μου είναι περασμένες 7 ετοιμάσου να φύγουμε …

 

[DeletedUser]

Φεβρουάριος του 1973 , είναι σχεδόν μεσάνυχτα κάθομαι σε ένα ξύλινο παγκάκι στην πλατεία του χωριού , κίνηση πουθενά ούτε ένα ίχνος ζωής.
Προσπαθώ να ανάψω τσιγάρο αλλά ο αέρας μου σβήνει τα σπίρτα το ένα πίσω από το άλλο ,κάνω με το χέρι μου τοίχο και τελικά το ανάβω , τραβώ μια ρουφηξιά σαν να ταν η τελευταία .
Ξαφνικά ακούω ένα παράξενο ήχο σαν κάποιος να κλαίει , γυρίζω και βλέπω μια κοπέλα, ήταν δεν ήταν 25 χρονών , καθόταν λίγο παραδίπλα κρατούσε ένα γράμμα και έκλαιγε με αναφιλητά .
Την πλησίασα .Τι έχεις ? ρώτησα , με κοίταξε με τα δακρυσμένα μελιά μάτια της που έμοιαζαν σαν την αντανάκλαση που κάνει ο ήλιος στον ωκεανό το σούρουπο , και έπεσε στην αγκαλιά μου.
Μόλις έμαθα πως σκοτώθηκε ο πατέρας μου είπε , ήταν αστυνομικός κυνηγούσε ληστές στον πάνω κάμπο εκεί στο παλιό οχυρό , πάντα το φοβόμουν αυτό και τώρα το ζω .. προσπάθησα να την παρηγορήσω , την έσφιξα στην αγκαλιά μου να νιώσει ζεστασιά ήταν σαν να την γνώριζα χρόνια την ερωτεύτηκα αμέσως.
Ζήσαμε μαζί 23χρόνια δυστυχώς η μοίρα δεν ήθελε παραπάνω , πάντα θα θυμάμαι εκείνη την μέρα που έφυγε .. ήθελε να πάμε για μπάνιο στο απαγορευμένο μέρος .. επέμενε δεν άκουγε λέξη .. πάντα ήταν ριψοκίνδυνη .. που να το φανταστώ πως εκείνη η μέρα θα ήταν και η τελευταία .
Της έκανα το χατίρι φορέσαμε τα μαγιό πήραμε ομπρέλα και ένα χαλί για ψάθα και πήγαμε.. δεν ήθελα.. δεν ήξερα ..τώρα ξέρω .
Παραδίπλα από την θάλασσα είχε ένα ποτάμι και είχαν εγκλωβιστεί ένα κοπάδι πέστροφες τις έβλεπες , μπορούσες να τις πιασεις με το χέρι .. θα μπω μου λέει ..όχι απαντώ..επιμένω ..δεν άκουγε αν με άκουγε όλα θα ήταν αλλιώς .
φεύγει από κοντά μου, τα πόδια της ακουμπάνε το νερό εκείνη την στιγμή γυρίζει και με κοιτά με ένα βλέμμα που δεν το είχα ξαναδεί σαν να ήξερε σαν να το ήθελε .. το νερό σκεπάζει το λαιμό της δυσκολεύομαι να την δω .. δεν την ξαναείδα .. το επόμενο πρωί οι εφημερίδες γράφανε ..καρχαρίας κατακρεούργησε γυναίκα 47 ετών .. ο άντρας αγνοείτε . Τριγυρνούσα στους δρόμους χαμένος στις σκέψεις μου, επικρατουσε σύγχυση στο μυαλό μου ,έφτασα σπίτι, πάνω στο τραπέζι βλέπω ένα γράμμα από πάνω έγγραφε με χρυσά γράμματα –Συγγνώμη- το ανοίγω διαβάζω .. τα χάνω .. καρκίνος του ήπατος .. δεν ήξερα ..
Κλείνω την πόρτα πάω στο παγκάκι που γνωριστήκαμε .. στον δρόμο ακούω αστυνομικούς να φωνάζουν φορέστε του τις χειροπέδες να μην ξεφύγει πάλι.. είχαν πιασει τον δολοφόνο του πατέρα της .. μετά από τόσα χρόνια έγινε τώρα , πάντα είχε αυτόν τον καημό μέσα της. Κάθομαι στο παγκάκι της μιλώ ,της λέω τι έγινε νομίζω με ακούει νομίζω είναι ήσυχη τώρα , ακούω την ανάσα της ήρεμη .. η δική μου ακόμα πιο ήρεμη σαν να μην αναπνέω .. ξαπλώνω δίπλα της χαϊδεύω τα μαλλιά της .. μη φοβάσαι αγάπη μου,είμαι κοντά σου πάντα ήμουν ..

 

[DeletedUser]

Καλημερα.

Ο διαγωνισμός κλείνει και σε λίγες ημέρες θα ανακοινωθούν οι νικητες.

Σας ευχαριστούμε όλους για την συμμετοχή σας.

 

[DeletedUser]

Νικητές του διαγωνισμού

Οι νικητές του διαγωνισμού το west παει παραλία είναι

1ο έπαθλο μπλε φάκελο με 100 ομόλογα + 1 Rudolph

[SPOIL]

Χτυπησε την πορτα.
-Περασε Στιλετο,μου ειπαν οτι με ηθελες.Ειπε ο στρατηγος Γκραντ.
Ο Στιλετο μπηκε στο δωματιο κ σταθηκε προσοχη μπροστα στον στρατηγο.
Με ενα νευμα του δειξε αναπαυση κ την καρεκλα διπλα στο γραφειο του.
-Κουραστικα στρατηγε.
-Το ξερω Στιλετο,φετος το κυνηγι ληστων ηταν κουραστικο.Παρε αδεια λιγες βδομαδες.
-Οχι στρατηγε, παραιτουμε,ηρθε η ωρα να γυρισω μονιμα στην γυναικα μου κ στην κορη μου.
Σηκωθηκε ορθιος κ προτεινε το χερι του .Το ιδιο εκανε κ ο στρατηγος.
-Ειναι τιμη μου που υπηρετησα μαζι σας τοσα χρονια στρατηγε,εσας κ το οχυρο .
Οι δυο αντρες εσφιξαν τα χερια κ τα ματια τους εδειχναν τι πραγματικα εννοιωθαν ο ενας για τον αλλο.Εβγαλε απ το στηθος του το χρυσο αστερι του αστυνομου κ απ την ζωνη του τις χειροπεδες κ τα ακουμπησε στο γραφειο του στρατηγου.
-Και δικη μου Στιλετο και δικη μου... παιδι μου.Αν αλλαξεις γνωμη.... Aφησε την προταση στην μεση.
Χαιρετησε σχεδον ολο το οχυρο,αντρες κ γυναικες με τα μικρα τους ονοματα.
Ολοι εδειχναν συγκινημενοι ,ο μαγειρας μαλιστα,ο Ζαν, του ειχε ετοιμασει ενα μικρο κιβωτιο με προμηθειες για το 3ημερο ταξιδι του .Νερο ,παστη πεστροφα,πιτες,πατατες κλπ.
Δεν τολμουσε βεβαια να το φορτωσει στον Καρχαρια.Καρχαρια λεγανε το μαυρο αλογο του Στιλλετο κ του πηγαινε γαντι.
Το ονομα του το ειχε δωσει ενας γερος σαμανος , δαγκωνε οποιον ξενο τον πλησιαζε.Ηταν λεει κατι μεγαλα μαυρα και αγρια ψαρια που ζουν στους ωκεανους.Ο γερος ελεγε οτι ειχε δει.
Πλησιασε κ τον χαιδεψε,εστρωσε την κουβερτα ,εβαλε την σελλα κ τα λιγοστα του πραγματα μαζι με τις προμηθειες οπλισε την γουιντσεστερ κ την εβαλε στην θηκη.Επιασε τον Καρχαρια απ τα χαλιναρια κ αρχισε να περπατα προς την ανοιχτη πυλη τ οχυρου.
Ηξερε οτι απ εξω ενας πλανοδιος εμπορος ειχε στρωσει την πραματεια του.Ηταν ευκαιρια για καποια δωρα στην γυναικα κ την κορη του.
Πανω σε κατι ψαθες ηταν απλωμενα χιλια δυο πραγματα .Στις κουκλες βρηκε μια πορσελανινη με κοκκινα ρουχα,κρατουσε κ ομπρελα.Ηταν πολυ ομορφη .Θ αρεσε στην μικρη.Ψαχνωντας,διπλα στα γυναικεια φορεματα ειδε κατι που του κανε εντυπωση.
-Τι ειναι αυτο?Ρωτησε τον εμπορο.
-Μπανιερο,μαγιο το λενε οι ευρωπαιοι,ειναι για οταν κολυμπας.
Αυτο θα το αγοραζε για την Λεπιδα , αγαπουσε να κολυμπα στην λιμνη διπλα στο ραντζο τους με τα εσωρουχα η γυμνη.
Μετα απο μερικα ακομα μικροδωρακια και 100$ λιγοτερα ,ανεβηκε στον Καρχαρια.
-Παμε αγορι μου,οι διακοπες μας αρχιζουν,εχουμε δρομο.
Εριξε μια ματια στο οχυρο κ σπιρουνιασε ελαφρα ...

lepida-arizona

[/SPOIL]

2ο έπαθλο κόκκινο φάκελο με 50 ομόλογα + 1 Rudolph + 1 ξύλινη θηκη
[SPOIL]

Η Μάγια Ρόλσταντ με το μικροσκοπικό της μαγιό, ξαπλωμένη στην ψάθα, μάζευε ήλιο δίπλα στην κοίτη του ποταμού. Ο Ηενρυ Γουόκερ πιό δίπλα,ακόμη και στις διακοπές, δεν μπορούσε να ξεχάσει το μπαρ του...
-«Θα ήθελες,αγαπητή μου,λίγο φρέσκο χυμό λεμονιού;»
-«Ω! Χένρυ!Είσαι σκέτος θησαυρός!Ευχαριστώ πολύ!» , είπε η Μάγια και ήπιε με λαχτάρα το δροσιστικό χυμό.
Ο Γουάπι, είχε στήσει το καλάμι του λίγο πιό κάτω και ψάρευε πέστροφες...ή τουλάχιστον προσπαθούσε! Αλλά το γεγονός ότι είχε πάει 3 το απόγευμα και ακόμη δεν είχε πιάσει κάτι, καθόλου δεν τον ενοχλούσε. Εξάλλου, χαιρόταν την παρέα της Μάγιας και του Χένρυ.
-«’Ισως , αν πήγαινες στον ωκεανό, να έπιανες κάτι καλύτερο, Γουάπι, από ένα άδειο κονσερβοκούτι από φασόλια και το καπέλο του Χένρυ!», τον πείραξε η Μάγια.
-«Ακόμη και καρχαρία!», συμπλήρωσε ο Χενρυ και γέλασε δυνατά.
Ο Γουάπι το διασκέδαζε κι αυτός. ‘Ανοιξε μιά ομπρέλα δίπλα στη Μάγια.
-«Θα πρέπει να προσέχεις περισσότερο, Μάγια μου. Καίει ο ήλιος», είπε.Και ξανακάθισε στη θέση του, δίπλα στο καλάμι,ανάβοντας την πίπα του.
-«Μα πού είναι επιτέλους ο σερίφης;!», αναστέναξε η Μάγια. «Θα έπρεπε να έχει έρθει ήδη! Μου το υποσχέθηκε!»
-«Θα έχει πάει για κυνήγι ληστών»,απάντησε ήρεμα ο Χένρυ. «Ο χρυσός, που υπάρχει σ’αυτά τα μέρη, προσελκύει πολλά καθάρματα».

Κάτι έτρεχε με τη Μάγια Ρόλσταντ και τον Τζον Φίτζμπουρν,τον σερίφη. Αλλά ο Γουάπι κάθε άλλο παρά ανακατευόταν στις δουλειές των άλλων, ενώ του Χένρυ άρεσε η ιδέα του Τζον και της Μάγιας μαζί. Ακόμη και αν δεν το είχαν παραδεχτεί κανένας από τους δύο.

Ο Γουάπι, γύρισε και κοίταξε ανήσυχα, προς τη μεριά που αναγνώρισε ποδοβολητό αλόγων... «Αυτό δεν είναι καλό σημάδι» σκέφτηκε, «Κυριακάτικα και σε αυτά τα μέρη...». Οι άλλοι δύο ακόμη δεν είχαν καταλάβει κάτι.
Μετά από λίγο, όχι πολύ μακρυά τους, πέρασε το πρώτο άλογο. Ο Γουάπι, με την αετίσια ματιά, διέκρινε στα χέρια του πρώτου ιππέα, ένα ζευγάρι χειροπέδες. ‘Οχι,αυτό δεν ήταν καθόλου καλό σημάδι... Από πίσω του, έτρεχαν με τα άλογά τους,ο Τζον Φίτζμπουρν,ο σερίφης, και οι βοηθοί του. Ο σερίφης, ξεμάκρυνε από το ποδοβολητό και ήρθε στο μέρος που ήταν οι άλλοι τρεις. Ο Τζον, χαμήλωσε το καπέλο στη Μάγια και της χάρισε το πιό γλυκό του χαμόγελο(δύσκολο να φανταστεί κανείς, ότι χαμογελούσε, ήταν πάντα τόσο αυστηρός και άγριος στα χαρακτηριστικά του).
-«Χένρυ, Γουάπι»,χαιρέτησε και τους άλλους δύο.
-«Σας το ‘σκασε;» είπε ο Γουάπι.
-«Ναι,το κάθαρμα!Τον ελευθερώσε η συμμορία του,αλλά έννοια σου», κοκορεύτηκε εμφανώς, για να κάνει εντύπωση στη Μάγια, «Του την έχω στήσει. Τον οδηγούμε στο οχυρό. ‘Εχω προλάβει να ειδοποιήσω και θα τον περιμένουν εκεί οι δικοί μου. Θα φάει βραδυνό στην απομόνωση,απόψε!»,συμπλήρωse φανερά ικανοποιημένος.
Η Μάγια φούσκωσε από καμάρι,αλλά δεν είπε τίποτα. Ο Γουάπι χαμογέλασε. ‘Ηξερε ότι ό,τι πει ο Τζον, το έκανε.
-«Φρέσκο χυμό λεμονιού κανείς;», είπε ο Χένρυ.
-«Αργότερα φίλε μου»,απάντησε ο Τζον. «Θα περάσω από το μπαρ, να έχεις μπόλικη κρύα μπύρα!»
Με ένα νεύμα του κεφαλιού χαιρέτησε τον Γουάπι.
-«Θα τα πούμε αργότερα,μικρή», είπε στη Μάγια και της έκλεισε πονηρά το μάτι.
Και χάθηκε με τ’άλογό του δυτικά...

Λέξεις:496
carpfish-Arizona

[/SPOIL]

3ο έπαθλο πράσινο φάκελο με 25 ομόλογα + 1 Rudolph + 1 ξύλινη θήκη

[SPOIL]

Μετά από μέρες κυνηγιού ληστών, ντάλα καλοκαίρι με τον ανελέητο ήλιο της Αριζόνας να καίει βασανιστικά, ήταν επιτέλους καιρός να γυρίσουμε πίσω στο οχυρό μας εξαντλημένοι από τις κακουχίες. Πεινούσα σαν καρχαρίας όποτε κάθε άλλη κίνηση εκτός από το να κατευθυνθώ στο μαγειρείο φάνταζε σταγόνα στον ωκεανό.

Έβγαλα αστραπιαία τις χειροπέδες από τον κακό Πιτ που συλλάβαμε κατά την μακροχρόνια περιπολία μας αφήνοντας τον γρήγορα-γρήγορα στο κελί του και πήγα αμέσως στην κουζίνα να μιλήσω στον φίλο μου μάγειρα, ξακουστό σε όλη την κομητεία για τις συνταγές του, John Cook (όνομα και πράγμα).

- Γεια σου John, τι καλό έχουμε σήμερα?
- Ε, όχι τίποτα φοβερό αλλά δεν θα πεθάνουμε και στην ψάθα...
- Όποτε λες έτσι όλο και κάτι καλό ετοιμάζεις. Είσαι μια όαση στην έρημο, μια ομπρέλα στην καταιγίδα... είπα γελώντας για να τον καλοπιάσω.
- Άσε τα γλειψίματα και τις γαλιφιές, θα φας ότι και οι άλλοι. Σήμερα έχουμε πέστροφα με μαγιό!

Σκέφτηκα ότι ο φίλος μου είχε αρχίσει να τα χάνει αφού το 1850 στην Αριζόνα δεν ήξεραν καλά - καλά τι εστί μαγιό... και πότε πρόλαβε να βάλει η πέστροφα μαγιό για να κολυμπήσει άραγε? … Όμως αμέσως έσπευσε να με προλάβει:

-Όταν λέμε μαγιό, εννοούμε μαγιονέζα ρε Μερσυ... Και γέλασε κραυγαλέα για το επιτυχημένο πείραγμα του.

Η σιωπή είναι χρυσός σε τέτοιες στιγμές, ειδικά όταν εξαρτάσαι άμεσα από τον καλαμπουρτζή μάγειρα… Συνεπώς δεν του απάντησα, με είχε αποστομώσει για άλλη μια φορά εξάλλου!..

Πραγματικά όμως ήταν από τα καλύτερα γεύματα που είχα δοκιμάσει ποτέ, είτε είχε κάνει η πέστροφα ηλιοθεραπεία, είτε όχι...

---------------------------------------
ΟΝΟΜΑ ΠΑΙΧΤΗ: Mr. NO MERCY
ΚΟΣΜΟΣ: Arizona
ΑΡ. ΛΕΞΕΩΝ: 258

Καλό καλοκαίρι σε όλους σας!
)

[/SPOIL]

Επίσης δόθηκε από ένα κουτί γλυκά σε όλους τους συμμετέχοντες.

Συγχαρητήρια στους νικητές αλλά και σε όλους όσους έλαβαν μέρος.